Seokjin hayal dünyasında bile mutlu olamıyordu. Hayalleri asla gerçekleşmiyor, düşündükçe aptallığına gülüyordu.
Çünkü Seokjin imkansızı, imkansızları seviyordu.
Küçüklüğünden beri yanında olan Jeon Jungkook ve Seokjinin ev arkadaşı Kim Taehyung.
Bi...
" Seokjin-ah neredesin seni görmeye gelmiştim? " karşı hattan duyduğu kararsız ses ile kendisine küfür etti.
" Hyung ben otobüsteyim, eve geçiyorum. "
" Ah, dersin bitti mi? "
" Hayır, girmek istemedim. " dedi Seokjin. Eğer okula yakın olsaydı inip dönerdi. Fakat evin oradaki durağa gelmişti bile.
" Ah, tamam o zaman. Bir kaç arkadaşımla görüşeyim sonra yanına gelirim bugün bir şeyler yapalım. "
" Hyung... " dedi Seokjin dudağını kemirirken.
" Sorun ne? "
" Hyung yarı zamanlı işim var. " dedi Seokjin. Halbuki Jungkook bırakıyordu bazen. Nasıl unutmuştu ki?
" Ah, evet doğru üzgünüm. Sonra görüşürüz o zaman. " deyip kapadı telefonu Jungkook. Sesi biraz garip geliyordu. Neler olduğunu soracaktı ki Seokjin cevap veremeden yüzüne kapanan telefonla, rahatsızca yerinde kıpırdanıp geldiği durakla indi.
Eve doğru yürürken gördüğü marketle içeri girip kendine içecek bir şey aldı. Etraftaki insanlara bakarak eve doğru adımlıyordu Seokjin. Bir kaç kişi arkadaş grubu olarak geziyor, bazıları yalnız olarak geziyordu. Seokjin gibileri... Önünden geçen arabayla durup baktı arkasından. Taehyung eve gidiyordu. Belki de eve gitmemeliydi ha?
Saate bakıp iş yerine doğru adımlamaya başladı. Tanıdık kafenin önüne gelir gelmez üzerini düzeltip içeri girdi.
" Merhaba unnie! " neşeli sesiyle yerleri silen kadın gülümseyerek ona dönüp cevapladı.
