Seokjin hayal dünyasında bile mutlu olamıyordu. Hayalleri asla gerçekleşmiyor, düşündükçe aptallığına gülüyordu.
Çünkü Seokjin imkansızı, imkansızları seviyordu.
Küçüklüğünden beri yanında olan Jeon Jungkook ve Seokjinin ev arkadaşı Kim Taehyung.
Bi...
" Ne var Yongsun? " dedi Jungkook sinirle. Seokjini zar zor sakinleştirmişlerdi hastanede. Çocuk kıvranarak uyuyakalmıştı fakat Yongsun böyle aramaya devam ederse uyanacaktı.
" J-jungkook neredesin? "
" Ne oldu dedim Yongsun-ah? Meşgule atıyorsam meşgul olduğum içindir neden ısrarla arıyorsun? " karşıdan duyduğu hıçkırıkla kapadı gözlerini.
" Özür dilerim, beni bıraktın sandım. "
" Yongsun sadece ara verelim dedim ya güzelim. "
" T-tamam özür dilerim. " dedikten sonra karşı taraf kapadı telefonu. Jungkook telefonu cebine koyacakken tekrar arayan isimle sinirle gözlerini kapadı. Telefonu açıp götürdü kulağına.
" Bırakmadın değil mi? " karşıdan duyduğu masum sesle gözlerini kapayıp gülümsedi. Kızamıyordu bile.
" Bırakmadım güzelim. " karşı taraf burnunu çekip kapamıştı telefonu. Jungkook belli belirsiz gülümseyip telefonu cebine koydu. Susadığını hissedince Taehyung ve kendisi için su almaya kantine indi.
Taehyung karşısında kaşlarını çatarak uyuyan bedenle derin bir iç çekti. Elini yavaşça Seokjinin yanağına koyup okşadı. Kaşlarını eliyle düzeltmeye çalışmıştı ama Seokjin kaşlarını çatmaya devam ediyordu. Gülümseyip alnına bir öpücük konurdu küçüğünün.
