Invisible// Niall Horan

•0.1•

"You're only invisible to those who don't deserve to see you."

Point of view Emma

Het is mijn hand tegen het koude raam. Het is haar lichaam dat zich afwend en het grindpad afloopt zonder mij ook maar een blik te gunnen. Het is zijn blik die me afkeurend aankijkt, alsof ik een fout ben.

Met een zucht spring ik van de vensterbank af en loop ik naar de hal waar ik mijn schoenen en jas aantrek. De sleutel van de voordeur haal ik uit het slot terwijl ik de deur open maak. Voordat ik het vergeet pak ik mijn schooltas en loop dan uiteindelijk mijn huis uit opweg naar de bushalte waar de schoolbus op me staat te wachten. Ik hoor de deur nog vaag dichtklappen, maar ik doe geen moeite om te kijken of hij echt dicht zit.

Net optijd spring ik de bus in en zoek ik een plekje bij het raam. Mijn tas zet ik op de lege stoel naast me terwijl ik mijn hoofd tegen het raam laat rusten.

De gangen lopen vol met leerlingen die naar hen kluisje toe gaan. Ik houd mijn schooltas dicht tegen me aan zodat ik zeker weet dat er niks uitvalt. Bij mijn kluisje aangekomen open ik hem, prop ik mijn jas erin en haal ik de boeken die ik niet nodig uit mijn tas en doe die ook in mijn kluisje. Ik kijk in mijn agenda welke les ik heb; wiskunde. Gelukkig beginnen we vandaag met een vak waar ik goed in ben.

"Kom op jongens als y is vijf dan is x dus..." zegt meneer Waster geïrriteerd terwijl hij met zijn hand aangeeft dat iemand zijn zin moet afmaken. Voorzichtig steek ik mijn hand in de lucht. Meneer Waster kijkt me aan en maakt een gebaar dat ik het antwoord mag zeggen. " Dan is x dertien, meneer." zeg ik zachtjes. "Wat zei je Emma? Ik kon het niet horen hoor, ben je je tong weer verloren?" hoor ik iemand achter me zeggen en aan zijn stem te horen was het Niall. Ik sluit mijn ogen voor een paar seconden. "Dan is x dertien." herhaal ik zelfverzekerd. "Bedankt Emma, kijk kinderen jullie zullen allemaal eens een voorbeeld moeten nemen aan Emma." zegt meneer Waster en hij steekt zijn duim naar me op. Als het zou kunnen liet ik mezelf nu door de grond zakken. Meneer Waster draait zich weer om naar het bord en schrijft een aantal vergelijkingen op het bord die we moeten oplossen. Achter me maken een paar jongens kots geluidjes waar sowieso Niall en zijn meelopertje Tom tussen zitten. Iemand gooit een propje op mijn tafel en zodra ik het propje open vouw branden de tranen achter mijn ogen.

Merk je niet dat je iedereen kotsmisselijk maak? Alsjeblieft Emma, sterf. Pleeg zelfmoord please, er zal niemand zijn die jouw tegen zal houden. Not even your parents.

Ik zou willen schreeuwen dat ze liegen, maar dat zou oneerlijk zijn. Ze hebben gelijk, mijn ouders zouden me niet tegen houden al zou ik zelfmoord willen plegen. Maar ik geef niet op, ze verdienen het niet om mij te zien lijden. Ik ben zoveel sterker dan dat.

#

Ik word tegen de buitenmuur van de gymzaal geduwd. Ik durf te wedden dat je mijn schouderblad hoorde kraken door de klap die ik maakte. Ik sta snel op, maar nog voordat ik weg kan glippen drukt Niall me tegen de muur. "Ik hoop dat je sterft." spuwt Tom die naast Niall staat. "Hoor je wel wat je zegt?" fluister ik. Niall knikt licht met zijn hoofd en gelijk doet Tom een stap naar voren, zijn handen grijpen naar mijn keel. Niall laat me los terwijl Tom zijn greep op mijn keel wat verstevigt waardoor het voelt alsof ik elk moment bewusteloos op de grond neer kan vallen. "Kankerhoer." sist Tom. Ik sper mijn ogen wijd open en herhaal het woord wat Tom net zei in mijn hoofd. "Tom nu is het genoeg." bromt Niall. Meteen laat Tom me los en hap ik naar adem. "Jij hebt echt geen idee wat je zegt. Jullie alle twee weten niet met wat jullie schelden." zeg ik boos. Niall en Tom schieten in de lach. "Hoor je dat Tom? Varkentje krijgt praatjes." lacht Niall en hij draait zich om. "Kom we gaan." grinnikt Niall.

Zachtjes streel ik met mijn vingertoppen over mijn keel en kijk ik hoe Niall en Tom weglopen.

Zodra ze om de hoek zijn verdwenen twijfel ik geen moment en gris ik mijn gymtas van de grond en ren de gymzaal in richting de meisjeskleedkamers.

Zo snel als ik kan kleed ik me om en haast ik me naar de goede gymzaal.

"Je bent te laat juffrouw Eaton." zegt mevrouw Garey. "Het spijt me mevrouw, ik werd opgehouden." verontschuldig ik me. "Ga maar gauw zitten." glimlacht mevrouw Garey. Ik kijk haar dankbaar aan en ga snel op de tribune zitten. "Oké! Jullie mogen twee groepen van elf maken zodat we kunnen voetballen." roept mevrouw Garey. Een aantal jongens uit mijn klas beginnen spontaan te joelen, want ja, het is voetbal.

Na een paar minuten zijn er twee teams gemaakt, ze zijn misschien niet eerlijk, maar zolang alles zonder ruzie verloopt vind ik het best.

[A/N]

Hoihoi,

Ik ben Merel Janna, aka Janna, aka mij.

Ik schrijf (wajow surprise) maar misschien ken je me door mn andere account en mn boek wat ik daar op heb, maar dat doet er niet toe :')

Ik waardeer het zeer als je een vote of comment achterlaat aangezien ik hard aan dit boek werk. (Het boek zal beter worden naarmate de hoofdstukken volgen.) <- dat klonk aardig slim aye.

Tips zijn altijd welkom btw.

All the love,

Janna.