Invisible// Niall Horan

•0.5•

"When there's something wrong, you're not invisible anymore. When there's something wrong everyone can see you."

Point of view Emma

In het weekend heb ik vooral voor me uit gestaard. Ik heb niet normaal kunnen praten met mijn ouders en ik zie er verschrikkelijk erg tegen op om straks naar school te gaan. Het lijkt alsof alles aan me voorbij gaat, alsof mijn lichaam zich afsluit van de buiten wereld.

Er kan niemand naar binnen.

Ik had mijn ouders horen praten over het feit dat ik ziek ben, maar het leek alsof mijn hersenen niks meer konden verwerken waardoor ik niet kon begrijpen waar ze het over hadden.

Het voelt alsof ik in een doolhof zonder uitgang ben beland.

"Emma, je moet naar school!" hoor ik mijn moeder vaag van beneden roepen. Ik schud mijn hoofd terwijl ik weet dat niemand het ziet.

"Emma!" ik hoor snelle voetstappen op de trap en al snel vliegt de deur van kamer open. Ik frunnik aan het zwarte vloerbedekking dat op de grond in mijn kamer ligt terwijl ik mijn mond open doe om iets te zeggen. Mijn moeder trekt haar wenkbrauw op en kijkt me afwachtend aan. Er komt geen geluid uit mijn mond waardoor mijn moeder fronst.

"Kom." zegt mijn moeder veel liever dan ik dacht.

Ik sta voorzichtig op en balanseer op een been terwijl mijn moeder mijn krukken aanreikt.

#

De eerste twee uur op school ben ik er nog goed vanaf gekomen. Ik heb een aantal opmerkingen van Tom gekregen, maar voor de rest hebben hij en Niall me met rust gelaten.

"Emma, wat zei ik nou net?" hoor ik een luide, zeer lage stem zeggen. Verschrikt kijk ik op en zie ik dat meneer Piquet, mijn geschiedenis leraar, me met een rood aangelopen hoofd aankijkt. Ik pers mijn lippen op elkaar om niet in de lach te schieten aangezien zijn gezicht er erg grappig uitziet. "Wat zei ik nou net?" herhaalt hij boos. Ik schud mijn hoofd en glimlach naar het blaadje wat voor me ligt. "Geen idee, sorry meneer." verontschuldig ik me. "Géén idee?!" een paar klodders spuug verlaten zijn mond terwijl hij praat. "Sorry meneer." verontschuldig ik me weer. "Zou je mijn les per direct willen verlaten en na de les terug willen komen met je agenda?" vraagt meneer Piquet dwingend. Een paar kinderen beginnen wat te fluisteren en al snel hoor ik iemand achter me praten. "Dat is niet eerlijk gast, ze deed niet eens wat." ik draai me om om te kijken wie het voor me op nam en al snel kruist mijn blik die van Danny. "Danny, eruit en na de les kom je bij me met je agenda!" roept meneer Piquet boos. "Oké." zegt Danny en hij probeert om de lage stem van meneer Piquet na te doen. De klas schiet in de lach en ik pak snel mijn tas in raap mijn krukken van de grond en strompel de klas uit. Niet lang daarna komt Danny achter me aan met een grote glimlach.

"Dat heb ik nou altijd al willen doen." grinnikt hij. Ik glimlach ongemakkelijk en 'kruk' weg naar het lokaal waar ik me moet melden.

"Je gaat je echt melden?" vraagt Danny spottend.

"Uhm, ja?" antwoord ik.

"Oh, oké. Als iemand naar me vraagt; ik ben ziek naar huis gegaan." zegt Danny schouderophalend.

Ik knik en loop de meldkamer binnen.

#

"Jongens en meisjes mag ik jullie aandacht?" vraagt mevrouw Moore, mijn mentrix. Het word iets stiller, alleen hoor je achterin nog wat kinderen fluisteren. "Ik wil graag Emma naar voren vragen, want die wilt jullie iets vertellen. Ik weet zelf ook niet wat ze gaat vertellen dus ik ben benieuwd." zegt mevrouw Moore.

Zenuwachtig sta ik op en hinkel ik naar voren. Nu is het mijn tijd om te vertellen dat ik kanker heb. De klas kijk me verwachtingsvol aan waardoor ik ongemakkelijk naar mijn voet staar.

"Ik, uhm," mijn hart bonkt in mijn keel, hoe gaan ze reageren? "Ik heb kanker." De woorden rollen over mijn tong voordat ik het merk. Er wordt wat gesmoesd door een aantal leerlingen en de rest kijkt me met grote ogen aan. Het duurt niet lang of de eerste hand vliegt in de lucht. "Ja, Maddie?" zeg ik. "Wat voor kanker heb je?" vraagt ze. "Botkanker, maar het zit nu alleen nog maar in mijn onderbeen." antwoord ik en ik glimlach naar haar als ik zie hoe geschrokken ze kijkt.

"Ga je dood?" vraagt Nina.

Ik heb ondertussen al veel vragen beantwoord, maar deze vraag had nog niemand durven stellen.

"Er bestaat een kans dat ik dood ga, die kans is er bij elke kankerpatiënt. Maar ik ga niet dood." antwoord ik zonder twijfel.

Mevrouw Moore steekt ook haar hand op en ik kijk haar aan wat haar de gelegenheid geeft om te praten. "Voor hoelang zal je niet op school zijn?" vraagt ze. "Dat weet ik echt niet, donderdag krijg ik mijn eerste chemo en dus zullen we moeten afwachten hoe de medicijnen en andere dingen aanslaan. Ik moet dan ook nog aansterken enzo, dus ik heb geen idee." leg ik uit. Mevrouw Moore knikt bedenkelijk en klapt dan in haar handen.

"Als er geen vragen meer zijn voor Emma mogen jullie van mij gaan." zegt mevrouw Moore.

Iedereen staat gelijk op en ik krijg van Nina mijn krukken en rugzak aangereikt.

"Emma zou je nog even kunnen blijven?" vraagt mevrouw Moore. Ik knik en neem plaats aan een tafeltje wat tegen het bureau van mevrouw Moore aanstaat. Mevrouw Moore gaat op haar stoel zitten en kijkt me lang aan.

"Hoe ga je het doen met school?" vraagt ze. "Vanuit het ziekenhuis wordt er contact opgenomen met school zodat ze ervoor kunnen zorgen dat ik het meeste werk in het ziekenhuis kan maken, daar hebben ze speciale leraren en ruimtes voor." antwoord ik. "Je zit nu wel in je examen jaar, dus eigenlijk zou je bij alle lessen aanwezig moeten zijn." zegt mevrouw Moore fronsend. "Daar is wat tussen gekomen, als u begrijpt wat ik bedoel." zeg ik bitter. "Ja, nee, sorry, dat snap ik." zegt ze verontschuldigent. Ik glimlach kleintjes en kijk naar mijn handen die op tafel liggen.

"Heel veel beterschap meis." zegt mevrouw Moore zodra ik de klas uit 'kruk'. "Dank u wel." mompel ik terwijl ik met moeite een glimlach op mijn gezicht pers.

[A/N]

SORRYY VOOR HET ZO LANG NIET UPDATEN EN DAN MET ZO'N HOOFDSTUK AANKOMEN I'M SORRY!!! en sorry als er spelfouten in zitten, maar ik zit in de les :'(

Voordat die gast het merkt ga ik maar weer...

Btw, je moet echt naar Rixton luisteren Annelijn en ik zijn echt verslaafd :')

Oja, mn andere account die permanenthoran heette heet nu LikeWilkin

Byee xx