Invisible// Niall Horan

•0.9•

Song; If I told you ~ Jason Walker

"Being alone doesn't mean you're invisible."

Point of view Emma

Gevoelens spelen een rol in alles wat je doet. Wanneer er iets gebeurt bepalen je gevoelens hoe je je erover voelt.

Maar waarom lijkt het dan alsof ik niks voel?

Het kloppen van mijn hart, het bewegen van mijn kleine rechter teen. Er lijkt geen geluid uit mijn mond te komen wanneer ik iets wil zeggen. Alles lijkt te verdwijnen, te vervagen.

Maar misschien is er toch wel iets wat ik voel; pijn en verdriet.

Het gevoel dat je er alleen voor staat, het gevoel dat er echt niemand is. Geen ouders en geen vrienden.

Heb ik dan echt niemand?

"Wat moet ik doen?" ik vraag het aan niemand in het speciaal - aangezien ik alleen ben - maar zodra er echt niemand reageert sluit ik mijn ogen. Mijn ogen sluiten is iets wat ik vaak doe.

Alleen. Ik ben alleen.

Een licht gevoel verspreid zich door mijn hoofd en het lijkt alsof ik in een achtbaan zit die alleen maar over de kop gaat. Snel open ik mijn ogen weer en grijp me vast aan het eerste wat ik vast kan grijpen. Wat ik vast grijp weet ik niet, maar het is warm en een klein beetje harig.

"Het is goed. Rustig maar."

Ik zucht diep en slik.

"Ga weg. Hoe vaak moet ik het nog zeggen Niall. Ga weg alsjeblieft." er ontstaat een brok in mijn keel. Niet omdat ik moet huilen omdat hij er is, maar omdat alles nu even te veel is. Mijn energie raakt op.

Ik raak op. Nu al.

"Ik ga pas weg als je inziet dat het me spijt. Het spijt me." ik draai mijn hoofd en kijk hem aan in zijn blauwe ogen. "Stop, alsjeblieft." mijn zicht word wazig en ik laat zijn arm los als ik me besef dat ik zijn arm nog steeds vast heb. "Niet huilen alsjeblieft, ga nou niet huilen." zijn stem klinkt bijna smekend. "Hoe lang ben je hier al?" vraag ik. "Zo'n vijf minuutjes, je had je ogen de hele tijd gesloten, maar ik weet niet zeker of je sliep of niet." antwoordt hij schouderophalend. "Wil je dan nu weggaan? Ik wil alleen zijn." fluister ik bijna onhoorbaar. "Je wilt niet alleen zijn Emma, niemand wilt alleen zijn."

Hij heeft gelijk, niemand wilt alleen zijn. Al denk ik dat alleen zijn alles minder heftig en beter maakt, weet ik diep van binnen dat ik het alleen maar erger maak door alleen te zijn.

"Iedereen heeft iemand nodig Emma, en dit kun je niet alleen." Niall lijkt mijn gedachtes af te maken en als ik naar hem kijk zie ik dat hij het moeilijk heeft met zijn eigen uitspraak.

"Hij is dood." fluistert Niall na een paar minuten zwijgen. Ik kijk hem niet begrijpend aan terwijl de eerste tranen al over zijn wangen stromen. "Wie is er dood?" vraag ik. Zodra Niall niet antwoordt ga ik voorzichtig overeind zitten en kijk ik hem lang aan. "Niall, wie is er dood?" vraag ik nog een keer. "Hij, ik, hij, hij lag daar met zijn ogen open en ik, ik kwam binnen en hij was dood." huilt hij. "Wie Niall?" ik blijf het vragen, maar Niall lijkt in zijn eigen ingestorte wereld te zitten. "Mijn broer, Greg. Emma, hij is dood hij zei dat het beter ging maar hij én mijn ouders hebben tegen me gelogen." hij kijkt me met betraande ogen aan terwijl hij een traan weg veegt die over zijn wang naar beneden rolt.

"Oh, sorry Niall, het spijt me voor je." is het enige wat ik kan zeggen. Niall schudt zijn hoofd en snikt zachtjes door. "Ik weet gewoon niet wat ik moet doen, ik dacht dat jij me misschien zou kunnen helpen aangezien ik niemand heb." mijn ogen worden groot en ik bijt op mijn lip. "Ik, ik denk niet dat ik je kan helpen." mompel ik.

Ik kan hem niet helpen, hij blijft zichzelf, oftewel Niall. En ik heb geen goede herinneringen aan Niall.

"Ik heb helemaal niemand meer." zegt Niall en hij staart met een blik vol ongeloof naar zijn handen. "Je bent niet alleen Niall, je bent nooit alleen." Niall kijkt op en schudt zijn hoofd opnieuw. "Waarom zeg je dat?" vraagt hij. "Omdat het de waarheid is." antwoord ik simpel. "Waarom zeg je dat als je zelf denkt dat je niemand hebt terwijl je nooit alleen bent?" ik wil iets zinnigs zeggen, maar er komt geen geluid uit mijn mond. "Je bent niet alleen, waarom zou ik hier anders zijn? Waarom zou ik je proberen te vertellen dat het me spijt? Waarom zou ik hier zitten huilen naast je bed? Omdat je fucking alleen bent? Waarom zeg je dingen tegen anderen die je zelf niet in ziet? Je bent niet alleen, snap je dat dan echt niet?" zegt Niall terwijl hij onrustig zijn hand door zijn haar haalt. Ik kijk naar mijn handen en zeg niks terug. "Emma, als je alleen bent betekent het niet gelijk dat je vergeten bent, het betekent niet dat je onzichtbaar bent." zijn stem is zacht en trillerig. "Sorry, ik wilde je gewoon helpen." zeg ik.

"Weetje Emma," begint Niall na een tijdje. "Bedankt, je bent eigenlijk mijn enige vriendin." ik voel mezelf wit wegtrekken als hij is uitgesproken.

"Maar we zijn geen vrienden."

[A/N]

Hallo.

Dat waren 884 woorde pure onzin geloof ik... Sorry... :/

Maaaar ik ben terug! Finallyyy!

IK WIL IEDEREEN EVEN BEDANKEN DIE DIT BOEK LEEST WANT HOLY IK HEB AL ZO VEEL READS EN VOTES EN COMMENTS EN IK KAN JULLIE NIET GENOEG BEDANKEN WANT IK VIND DIT ECHT HEEL GAAF I LOVE YOU ALL♡♡♡

By the way Jesy Nelson en Jake Roche zijn freaking verloofd holy shit whatte fuck ze zijn zo perfect♥♥

comment/vote/follow?

All the love x