Invisible// Niall Horan

•2.1•

"Because with everyday that goes by, I feel myself becoming more and more invisible."

Point of view Emma

"Snap je het?" vraagt dokter Coolwijk terwijl ik een traan weg veeg die over mijn wang naar beneden wilde glijden.

"Ja, ik snap het," zeg ik en ik slik. "Maar alsjeblieft, zeg niks tegen Niall, alsjeblieft." Smeek ik dokter Coolwijk.

"Wil je het zelf zeggen?" vraagt hij.

"Ja." zeg ik zachtjes. Ik wrijf met mijn handen over mijn armen en probeer niet keihard te gaan huilen.

"Over een kwartier begint het bezoek uur, maar Niall is er al. Wil je dat ik hem binnenlaat?" ik knik.

"Zijn mijn ogen erg rood?" vraag ik snel voordat dokter Coolwijk de kamer verlaat.

Hij glimlacht en schudt zijn hoofd. "Het valt wel mee."

"Oké, dan mag hij komen." zeg ik vastbesloten. Dokter Coolwijk loopt de kamer uit en ik adem een paar keer goed in en uit. Zachtjes mompel ik een aantal woorden om te kijken of mijn stem trilt, maar gelukkig valt dat mee.

"Ems." Niall komt naar me toe gelopen en geeft me een snelle kus op mijn lippen.

"Hey." zeg ik zodra hij zijn lippen van de mijne haalt. Niall gaat op de stoel zitten en kijkt me bedenkelijk aan.

"Gaat alles goed?" vraagt hij.

"Ja." zeg ik met een geforceerde glimlach.

"Waarom mocht ik eerder binnen komen?" vraagt Niall. Ik bijt op mijn lip en frunnik wat aan mijn deken die zoals gewoonlijk over me heengeslagen is. "Emma?" Niall klinkt bezorgd waardoor ik me nog rotter voel.

"Ik mag naar huis." zucht ik uiteindelijk.

"Wat? Echt? Wat goed!" Niall springt op van de stoel en slaat zijn armen om me heen. "Ik ben zo trots op je." Zijn stevige omhelzing doet pijn aan mijn botten, maar het maakt niet uit.

Misschien maakt liefde wel niet blind, maar dooft het de pijn.

Voorzichtig sla ik mijn armen ook om hem heen en verstop mijn gezicht in zijn nek. "Emma, ik hou zo, zo, zo, zo, zo veel van je."

"Ik ook van jou, heel veel."

Hij laat me los en gaat weer zitten. "En wanneer mag je naar huis?" ik haal mijn schouders op.

"Geen idee." antwoord ik.

"Dan ga ik het nu vragen." zegt Niall terwijl hij opstaat en mijn kamer uitloopt.

"Nee, ma--" "Tot zo." onderbreekt hij me voordat ik mijn zin kan afmaken. Het duurt een paar minuten voordat hij eindelijk weer terug is en Niall kijkt zo serieus dat ik er misselijk van word en dat ik aan dokter Coolwijk wil vragen of hij zijn mond heeft gehouden.

"En?" vraag ik en ik probeer niet te laten merken hoe rot ik me voel.

"Je mag over twee dagen al naar huis gek!" zegt hij blij. Weer bijt ik op mijn lip en probeer ik mijn tranen binnen te houden, maar Niall ziet het. "Hey, wat is er?" Hij gaat op de rand van mijn bed zitten en pakt mijn hand vast.

"Ik wil niet naar huis." Niall kijkt me niet begrijpend aan. "Ik wil echt niet, mag ik niet bij jou?"

"Dat mag niet, dat weet ik zeker." antwoordt hij terwijl hij met zijn duim een traan wegveegt die uit mijn ooghoek glipte. "Maar je weet dat ik gewoon langs blijf komen, toch?"

"Ja, dat weet ik." Niall glimlacht en zijn ogen stralen. "Maar ik wil gewoon niet terug naar mijn ouders, snap je?"

"Ze gaan heus wel goed voor je zorgen, daar vertrouw ik op." zegt hij.

"Natuurlijk doen ze dat, want dat hebben ze altijd gedaan bedoel je." zeg ik geïrriteerd.

"Sorry hoor, maar ik weet toch niet hoe erg jij ermee zit, want jij verteld niks over je ouders."

"Sorry."

"Je hoeft geen sorry te zeggen."

Beiden zijn we stil.
Het is intussen al drie dagen geleden dat ik uit bed ben gevallen, maar eigenlijk heb ik er geen last meer van. Mijn keel is niet meer opgezwollen en mijn been doet bijna geen pijn, al heb ik geen sondevoeding meer gehad, omdat ik dat niet wil. Nu eet ik eten wat helemaal geprakt is waardoor ik het makkelijker weg kan slikken en dat blijf ik doen totdat ik denk dat ik weer aan de sondevoeding durf.

"Danny heeft geluld." mompelt Niall na een tijdje.

"Wat heeft hij geluld?" vraag ik terwijl ik iets rechter op ga zitten.

"Over alles, over dat ik jou heb gepest en zo." antwoordt hij onverschillig.

"Heeft hij dat gezegd tegen mevrouw Moore?"

"Ja."

"Wat een klootzak."

Ik trek mijn hand onder die van Niall vandaan en leg hem op die van hem.

"Wat zei mevrouw Moore?"

Niall haalt zijn schouders op. "Ik moest bij haar komen na de les en ik heb haar alles eerlijk verteld dus ook over ons."

"Heb je haar niet verteld wat Danny en Tom hebben gedaan?"

"Tuurlijk niet, als ik dat doe ben ik echt de lul. Snap je dat niet?"

"Nee, dat snap ik niet."

Weer is het stil en aan Nialls gezicht te zien denkt hij na.

"Wat deed jij tegen mij toen ik zo'n klootzak was?" vraagt hij uiteindelijk.

"Eigenlijk deed ik niks." zucht ik.

"Dan doe ik dus hetzelfde als jij." zegt Niall. "Maar weer terug naar jou; als ik nou zo vaak als ik kan bij je langs kom vind je het dan wel leuk om naar huis te gaan?" Zijn stem klinkt bijna smekend en ik weet dat hij wil dat ik naar huis kan.

"Nee, ik zie mijn ouders dan toch nog." antwoord ik.

Niall zucht diep. "Je weet dat ik je alleen maar probeer te helpen en dat je me kan vertrouwen, toch?" vraagt hij en hij fronst even.

"Ja, dat weet ik." mompel ik.

"Dan ga jij over drie dagen lekker naar huis en kom ik zo vaak langs als ik kan. Deal?"

Doe dit voor Niall.

"Oké."

"Emma... Je zei geen deal."

"Oké, deal."

[A/N]

Hola,

Wie wil er een opdraging voor het volgende hoofdstuk? Want ik heb zin om iemand een opdraging te geven dus als je dat wil comment even en dan zal ik iemand uitkiezen :)

Vote/comment?

Jullie zijn de beste♥

Adieu x