Invisible// Niall Horan

•1.0•

"We are the visible invisibles."

Point of view Emma

In de twee maanden dat ik in het ziekenhuis lig zijn mijn ouders en Niall niet langs gekomen, wat dus betekent dat ik heb helemaal geen bezoek meer gehad.
Ik weet dat ik tegen mijn ouders heb gezegd dat ze pas langs mogen komen als ik dat zeg, maar toch hoopte ik dat ze langs zouden komen, gewoon om te kijken hoe het met me gaat aangezien ik hun dochter ben.

"Hoe gaat het vandaag met je?" ik herken de stem van Rachelle en ik glimlach. Ze schuift de stoel die naast mijn bed staat naar achteren en gaat er op zitten. "Het gaat wel." langzaam steek ik mijn duim omhoog en laat mijn hand daarna weer terug vallen.
"Heb je veel pijn?" vraagt ze. "Ik heb veel medicijnen gehad dus ik voel me oké." mompel ik. "Weet je welke dag het is vandaag?" vraagt Rachelle. Ik bijt op mijn lip terwijl ik naar het prikbord wat nu tegenover mijn bed hangt. Er hangen twee kaarten aan, één van mijn klas en één van de doktoren en zusters die mij helpen. "Ik weet het niet." antwoord ik zuchtend. "Wil je een kalender op je kamer?" ik rol met mijn ogen en schud lichtjes mijn hoofd.

Ik wil geen kalender, wat moet ik daar nou mee?

"Het is vandaag achtentwintig december, over drie dagen is het tweeduizend vijftien." verteld Rachelle, aan haar stem te horen heeft ze zin in oud en nieuw. "Oké." antwoord ik kortaf. Rachelle zucht diep. "Wat wil je Emma, je ligt hier alleen maar in je bed, je krijgt geen bezoek, je kreeg een break down toen je in de spiegel zag dat je kaal was, wat is er aan de hand?" ik voel hoe mijn handen beginnen te zweten en mijn lichaam begint te trillen. "Emma?" Rachelle klinkt bezorgd. "Waarom heb ik dit?" vraag ik terwijl de eerste tranen opwellen. Rachelle pakt mijn hand en streelt zachtjes met haar duim over mijn handpalm. "Ik weet het niet Em." zegt ze zachtjes.

"Rachelle?" begin ik zodra ik weer rustiger ben. "Mag ik iemand bellen?" "Wie wil je bellen? Je ouders?" vraagt Rachelle. "Nee." ik schud mijn hoofd en ik verbaas me van mijn eigen antwoord. Rachelle kijkt me niet begrijpend aan. "Wie wil je dan bellen?" vraagt ze en ze trekt haar wenkbrauw op.

Ik denk na terwijl ik al weet wie ik wil bellen, maar ik durf zijn naam niet uit te spreken.

"Niall. Ik wil Niall bellen." zeg ik na een tijdje. Rachelle kijkt me verbaast aan, maar knikt dan. "Ik ben zo terug." zegt ze.

Zodra Rachelle terug komt overhandigt ze mij de telefoon die ze in haar handen heeft en kijkt me bedenkelijk aan. "Ik weet niet of dit legaal is wat ik heb gedaan, maar dit is Niall zijn mobiele nummer." zegt ze terwijl ze een verfrommeld papiertje aan me geeft. Ik kijk op het papiertje en toets de nummers in die op het papiertje staan. Ik kijk Rachelle twijfelend aan. "Zou je weg willen gaan?" Rachelle knikt en loopt mijn kamer uit. Mijn duim zweeft over het groene hoorntje terwijl ik op mijn wang bijt.

Moet ik dit wel doen?

Veel tijd om er over na te denken heb ik niet, want het lijkt alsof mijn zelf duim heeft besloten om het groene hoorntje in te drukken. Snel breng ik de telefoon naar mijn oor en wacht totdat er wordt opgenomen.

"Met Niall."

Ik slik, ik had niet gedacht dat hij zo snel op zou nemen.

"Hallo?"

Ik knijp mijn ogen dicht.

"Ik, ik ben bang om alleen te zijn."

Mijn stem klinkt schor.

"Emma, ben jij dat?"

Ik knik.

"Ja,"

Niall zucht en ik kijk naar het uit einde van mijn bed.

"Je had gelijk, ik wil niet alleen zijn."

"Ik wil ook niet alleen zijn."

Ik hoor wat gestommel tegen mijn kamer deur, maar daarna is het weer stil.

"Ik ben ook bang Emma,"

Ik hoor piepende wieltjes aan de andere kant van de lijn.

"Ik ben bang voor liefde."

"Ik heb iemand nodig."

"Ik ook."

Niall praat zacht, maar duidelijk genoeg om hem te kunnen verstaan.

"Waar was je?"

"Ik weet het niet."

Zijn stem kraakt en ik voel hoe ik breek.

"Jij was er voor me terwijl je me haat."

Het klinkt niet alleen onlogisch, het is ook onlogisch.

"Jij was er voor me terwijl je het niet eens wist."

Ik kijk naar de deur en ik zie dat de deurklink voor een fractie van een seconde naar beneden gaat.

"Ik ben kaal."

Ik weet niet waarom ik het zeg, maar ik kan het gewoon niet geloven. Mijn haar was het enige wat ik mooi vond aan mezelf.

"Ik ben gebroken."

"Ik ook."

Ik voel me leeg, gebroken en eenzaam.

"Hij was mijn alles, echt waar."

Ik weet dat hij over Greg praat en ik voel medelijden opborrelen.

"Ik was alleen met kerst."

Iedereen was blij met kerst terwijl ik steeds meer instortte, omdat er niemand voor me was.

"Ik kan niet meer."

"Ik heb je nodig, denk ik."

De woorden verlaten mijn mond voordat ik er erg in heb.

"Mag ik langs komen?"

Zijn stem klinkt voorzichtig, alsof hij het eigenlijk niet wilde vragen.

"Waarom wil je langs komen?"

"Omdat we hetzelfde zijn en hetzelfde nodig hebben."

Ik staar fronsend voor me uit.

"Wat hebben we nodig dan?"

"Elkaar."

[A/N]

Ik ben zo slecht in het afronden van hoofdstukken en het beginnen en het middenstukken (dat is geen woord ik weet het) whatte hell.

Ik lach mezelf echt best wel hard uit nu.

Ik vertrek weer naar niemandsland aka Farm Heroes.

NOG STEEDS BEDANKT VOOR  HET LEZEN EN VOTEN EN COMMENTEN AND STUFF I LOVE YOU♥

HOLY SHIT IK HEB 1K LEZERS EN 200 VOTES DANKJE DANKJE DANKJE DANKJE I LOVE YOU♥

vote/comment/follow?

Adios x

Oja ik heb een andere cover ;)