Invisible// Niall Horan

•1.6•

"Invisible tears are the hardest to wipe away."

Point of view Emma

De vloeistof van de chemo kan ik bijna mijn lichaam in voelen druppen. Het gaat zo langzaam, ik zou willen dat ik die naald uit mijn hand mocht halen, want door deze chemo kan ik niks meer doen, de hele tijd voor me uitstaren gaat vervelen en ik heb geen spelletjes die ik kan spelen.

Ik zie ik zie wat jij niet ziet in je eentje is namelijk best triest. En de kleur die vooral in deze kamer voorkomt is wit. De muren zijn wit, de gordijnen zijn wit, het bed is wit, het dekbed is wit. Ik haat wit. Ik wil kleur, niet alleen in mijn kamer, maar ik verlang vooral naar kleur in mijn leven. Ik verlang naar iets wat mij gelukkig kan maken, gewoon iets, het hoeft niet iets groots te zijn.

Ik kan leven met een klein gebaar, de kleinste dingen zijn de dingen die je gelukkig kunnen maken.

Ik verlang naar kleur in mijn leven, ik verlang naar kleur, omdat kleur mij weer zichtbaar kan maken. Door al dit wit voel ik me onzichtbaar. Het is raar om onzichtbaar te zijn terwijl je weet dat iedereen je kan zien, het is gewoon dat ene gevoel wat al je andere gevoelens overtreft.

Het is niet te beschrijven.

Of deze gevoelens bij de bijwerkingen van de medicijnen horen weet ik niet, maar het liefst zou ik willen dat ze verdwijnen. Ik wil dat ze verdwijnen zodat ik me weer goed kan voelen. Zoals het nu gaat lijkt het alsof ik ontzichtbare tranen huil, niemand kan me troosten, omdat niemand ziet hoe ik kapot ga aan kanker.
Alhoewel misschien zien ze het wel.

"Juffrouw Eaton."

Mijn gedachtes worden onderbroken door een jongen in een doktersjas. Hij lijkt zenuwachtig en ziet er nog niet zo zelfverzekerd uit.

"Ja?" deze jongen heb ik hier nog nooit gezien dus neem ik aan dat hij in opleiding is of voor iemand invalt.

"Ik ben dokter Match. Ik kom het pompje van de sondevoeding aansluiten en de chemo stoppen aangezien ze mij hebben verteld dat ik dat moet doen,"

Hij is in opleiding, ik weet het zeker.

Dokter Match komt dichterbij en haalt de naald uit mijn hand en maakt het snel een beetje schoon waarna hij wat begint te rommelen aan het pompje van de sonde. Binnen enkele secondes laat hij het pompje weer los en glimlacht hij even naar me. Ik went mijn blik af en ik voel hoe het koele, vloeibare eten weer door de sonde langs mijn wang, door mijn neus naar mijn maag wordt geleid.

"Ik ben klaar, kan ik je alleen laten?" vraagt dokter Match.

"Ja, er komt straks bezoek." antwoord ik snel, ik zie Niall al in de deur opening staan en kan een glimlach niet onderdrukken.

"Ik zie het." dokter Match loopt de kamer uit en Niall komt naar binnen met een grote grijns.

"Wie was die sukkel?" vraagt Niall. Hij buigt zich naar voren zodat zijn gezicht boven de mijne hangt. Ik glimlach terwijl Niall zijn koude lippen mijn wang raken.

Waar kwam dat vandaan?

"Dat was een dokter, nou ja, ik denk eerder dat hij in opleiding was." antwoord ik zodra Niall een stoel pakt die voor het eerst in een lange tijd niet naast mijn bed stond.

"Dat kon je wel zien." grinnikt Niall en hij neemt plaats op de stoel die hij zojuist naast mijn bed heeft neergezet.
Ik rol met mijn ogen.

"Sorry dat ik zo laat ben!" een uitgeputte en doorweekte mevrouw Moore komt naar binnen gestrompeld.

"Oja, mevrouw Moore zou vandaag langskomen." zegt Niall schouderophalend. Mevrouw Moore trekt haar jas uit en Niall staat op om een stoel voor mevrouw Moore en zet die aan de andere kant van mijn bed neer zodat mevrouw Moore aan de ene kant zit en Niall aan de andere kant.

"Hallo, mevrouw." ik negeer Niall en draai mijn hoofd naar mevrouw Moore.

"Hallo, Emma. Hoe gaat het?" vraagt mevrouw Moore. Haar ogen staan op de een of andere manier bezorgd, haar hele houding straalt niets anders uit dan bezorgdheid.

"Het gaat redelijk." antwoord ik, ik slik even, maar herstel me al snel. Ik hoor hoe Niall zenuwachtig heen en weer schuift op zijn stoel.

"Dat klinkt niet alsof het heel slecht gaat." zegt mevrouw Moore die in mijn eindeloze pikzwarte gang een lichtpunt weet te brengen. Ik glimlach en knik.

"Dat klopt." ik moet haar eigenlijk bedanken om dit te zeggen. Hoe mevrouw Moore het brengt lijkt het alsof ik ook nog beter kan worden. Ik voel hoe Nialls warme hand de mijne vast pakt. Vrijwel meteen stroomt er een onbekend gevoel door mijn aderen. Voorzichtig en zo onopvallend mogelijk verstrengelen Niall en ik onze vingers met elkaar.

"Ik wist niet dat jullie een relatie hadden?" zegt mevrouw Moore verbaasd. Niall en ik kijken elkaar aan.

"We hebben geen relatie tenminste, nog niet." zegt Niall.

[A/N]

DANKJE DANKJE DANKJE SANKJE BDKAKFKE BRUH DE WATTYS VOOR MIJ HOE DAN? MET DIT BOEK? HOE DAN? OMFG IK BEN BLIJ THANK YOU VOOR DEGENE DIE DE MOEITE HEBBEN GENOMEN OM VOOR MIJ TE STEMMEN EN SOWIESO DANKJEWEL DAT JULLIE DIT BOEK LEZEN!

Bedankt.

Ik hou van jullie.

Vote/comment/follow?

xx

(Als er spellingsfouten tussen zitten wil je het dan melden?)