Invisible// Niall Horan

•1.1•

"I'll make them feel invisible. Exactly like they did to me."

Point of view Emma

Het is vandaag eenendertig december, oftewel; oudejaarsdag. Alle patiënten zijn met families bijeen gekomen om deze dag gezamenlijk te vieren. Veel kinderen rennen gillend en lachend door de lange ziekenhuis gangen. Iedereen is blij vandaag, want vanavond om klokslag twaalf uur kan iedereen opnieuw beginnen. Ze kunnen een nieuwe start maken.

Behalve ik, ik kan geen nieuwe start maken.

Ik kan niet om twaalf uur denken dat ik opnieuw kan beginnen, want ik zal toch weer wakker worden in dit ziekenhuisbed. Ik zal niet op kunnen staan en vrolijk naar buiten kunnen lopen waar ik dan door grote bloemenvelden ren. Het is maar een illusie dat je met nieuwjaar een nieuwe start kan maken aangezien je altijd herinnert zal worden aan je verleden, aan de dingen die je ooit fout hebt gedaan. Het maakt niet uit welke dag het is, elke dag heeft hetzelfde aantal secondes, minuten en uren, dat zal nooit veranderen. Het enige wat je kan doen als je zelf iets wil veranderen, als je zelf opnieuw wilt beginnen is stappen nemen en vooruit kijken. Het is simpel, dat is het enige wat je moet doen.

#

"Er moet toch iets zijn wat je kan doen?" vraagt dokter Coolwijk.

Vandaag is het dokter Coolwijk zijn taak om mij te vermaken na mijn chemo, maar tot nu toe irriteert hij zich alleen maar aan me.

"Ik weet niet wat ik kan doen er is toch niemand." zucht ik. Dokter Coolwijk tikt ongeduldig met zijn vingers op zijn knie. "Ik heb wel één ding voor je geregeld Emma, maar ik weet niet zeker of je er blij mee zal zijn." ik frons. Als hij zelf al zegt dat hij niet weet of ik het leuk vind denk ik niet dat dit iets leuks is. "Ze zullen er zo wel zijn." zegt dokter Coolwijk. "Wat bedoel je met 'ze'?" ik probeer mijn wenkbrauw omhoog te trekken - wat natuurlijk niet lukt. Nog voordat hij kan antwoorden wordt er op de deur geklopt. Dokter Coolwijk staat op. "Onthoudt dit Emma; vandaag is een dag van vergeven en vergeten. Morgen maak je een nieuwe start." ik kijk hem niet begrijpend aan, maar hij maakt de deur open en loopt mijn kamer uit waarna er twee mensen naar binnen komen lopen.

"Emma!" haar schelle stemt komt binnen als een hoge irritante toon. Ik draai mijn hoofd weg van hen en kijk naar de zon die door het raam schijnt. De stoel naast mijn bed wordt verschoven en mijn hand wordt vast gepakt.

"Em?"

"Waag het niet om me ooit weer zo te noemen." zeg ik waarschuwend terwijl ik mijn hand voorzichtig los trek. "Emma, ik ben je moeder." "Ja, en ik je vader." zegt mijn vader. Ik rol met mijn ogen. "Verzet je niet zo tegen ons, Emma." mijn moeder strijkt met haar hand over mijn kale hoofd. "Moet ik gaan gillen? Gaan jullie dan weg?" zeg ik en ik maak mijn hand tot een vuist. "Janine, ik zei toch dat dit geen goed idee was." bromt mijn vader. "Ja, Janine. Luister naar je man." zeg ik boos. "We willen alleen maar weten hoe het met je gaat. Alsjeblieft Emma, vergeef ons. Het spijt ons." zegt mijn moeder zachtjes.

'Onthoudt dit Emma; vandaag is een dag van vergeven en vergeten. Morgen maak je een nieuwe start.'

"Nee, sorry. Ik was jullie dochter, jullie moesten me vanaf de eerste dag dat ik er was al behandelen als een dochter." ik twijfel even of dit het beste is wat ik kan zeggen, maar ik realiseer me dat ik het al heb gezegd. "Ik zei toch dat we al te laat waren Janine." zegt mijn vader alsof hij alles al wist. "Zeg, zou jij is even je kop kunnen houden als je toch niks zinnigs hebt te zeggen?" val ik uit naar hem. "Lieverd, doe nou eens rustig." sust mijn moeder. Ik knijp mijn ogen dicht en doe mijn hand omhoog. Ik druk mijn lippen op elkaar en open mijn ogen waarna ik mijn moeder aanstaar. Voorzichtig ga ik meer overeind zitten terwijl ik voel dat ik kook van woede. Met één snelle beweging grijp ik mijn moeders haar vast en trek er hard aan. Mijn moeder schreeuwt het uit en ik voel de tranen prikken achter mijn ogen. "Noem me geen lieverd, noem me geen Em, ga weg en kom niet meer terug. Jullie zijn mijn ouders niet. Ik wil jullie niet vergeven, ik ga nog liever dood." sis ik en ik laat mijn moeders haar los. Mijn vader die de hele tijd verstijfd heeft staan kijken lijkt nu in actie te komen. "Dokter! Dokter!" roept hij. "Je waagt het niet om nog één keer terug te komen!" schreeuw ik huilend naar mijn ouders. Ik word duizelig van mijn geschreeuw, maar het maakt me niet uit.

"Emma!" een andere jongens stem vult de kamer en ik voel dat iemand me bij mijn schouders beet pakt. "Ga weg! Ik wil jullie niet zien! Ga weg!" gil ik. Ik weet niet waar deze kracht en energie vandaan komt, maar ik wil ze duidelijk maken dat ik hen niet wil. "Horen jullie niet wat ze zegt?! Ga weg!" roept de stem boos.

"Rustig Emma, ze zijn weg, ze zijn weg." zegt de stem zachtjes terwijl hij zijn armen om me heen slaat. Ik twijfel voor een paar secondes, maar sla dan mijn armen ook om hem heen terwijl de tranen nog over mijn wangen stromen. "Gaat alles goed hier?" hoor ik iemand vragen. De jonge laat me los en nu kan ik zijn gezicht zien.

Ik kon het weten het is Niall.

"Ja, alles gaat goed hier zuster." antwoordt hij. De vrouw mompelt nog wat maar loopt dan toch door.

"Emma, ik heb gehoord wat je zei tegen je ouders." zegt Niall terwijl hij me los laat en op de stoel gaat zitten waar mijn moeder net op zat. "Oh." mompel ik en ik bijt op mijn lip. "Ik wist niet dat je ze zo erg haat dat je ze pijn wilt doen." zegt Niall en hij kijkt een beetje ongemakkelijk naar zijn handen. "Ik wil ze dezelfde pijn laten voelen." zeg ik. Mijn handen ballen zich weer tot vuisten. "Dat wil je niet, ik weet dat je dat niet wilt. Je bent teleurgesteld in ze, omdat ze jou pijn hebben gedaan." zegt Niall. Ik zucht. "Moet jij niet bij je ouders zijn?" vraag ik. "Nee vandaag niet." mompelt hij. "Maar het is oudejaarsdag." zeg ik twijfelend. "Emma, mijn ouders leerde me altijd dat als je iets stoms hebt gedaan, dat je het meteen moet oplossen." vertelt Niall. "En dus?" ik heb geen zin om te luisteren, ik weet niet waar hij heen wilt het enige wat ik wil is nadenken. "Ik heb iets stoms gedaan, ik heb jou bewust pijn gedaan en ik heb je hier twee maanden laten zitten zonder langs te komen e-," "Dat maakt niet uit, Niall." onderbreek ik hem. Niall schudt zijn hoofd en gaat verder. "En dat is de rede dat ik hier ben en niet bij mijn ouders, omdat zij zeiden dat ik nu bij jou moest zijn."

[A/N]

SORRY VOOR DIT HOOFDSTUK OH GOD HAHAHAHAA DIT IS ZO ERG SORRY!

Ik hoop dat t volgende hoofdstuk beter word.

Nogmaals sorry voor 'dit' ik kan het geeneens een hoofdstuk noemen :$

Ik heb ook geen idee waarom die attack erin zit ik denk dat gewoon geen leven heb tho.

Veel mensen zijn ook al gestopt met het lezen van dit boek -wat ik snap- maar plz hou nog even vol ik hoop dat het beter wordt :')

Byee♡

p.s kinda gecheckt op spellingsfouten niet helemaal.