Invisible// Niall Horan

•0.7•

"Show me your real feelings. Your feelings aren't invisible. I can see them."

Point of view Emma

Ik rol mezelf langzaam een stukje achteruit terwijl ik Niall blijf aankijken.

Hij was wel de laatste persoon die ik hier had verwacht.

Niall kijkt me enigszins wat verward aan maar zijn blik gaat weer terug naar woede zodra één van de doktoren hem wilt aansporen om verder te lopen.

"Laat me los!" roept Niall kwaad en hij probeert de dokter te schoppen. "Jongeman als je zo doorgaat moet u dit ziekenhuis verlaten." zegt Rachelle streng en ze kijkt mij met grote ogen aan en knikt met haar hoofd naar 'mijn' kamer, wat betekend dat ik weg moet gaan. Ik druk mij lippen op elkaar en rol mezelf terug naar mijn nieuwe kamer.

Ik kijk naar de deur die open staat terwijl ik met mijn benen gestrekt op bed zit. Ik kijk naar de doktoren die snel langs lopen en ik luister naar de boze geluiden op de gang die niet op lijken te houden.

Is dit hoe het werkt in een ziekenhuis?

#

"Emma!" Rachelle verschijnt in mijn kamer en ik kijk haar vragend aan. "Kan ik je even lenen?" vervolgt ze. Ik knik bedenkelijk en laat mezelf van het bed zakken regelrecht mijn rolstoel in. Rachelle loopt naar me toe, gaat achter mijn rolstoel staan en duwt me vooruit.

Rachelle duwt me door de lange gang tot dat we stoppen voor een kamertje.

"Wat is dit?" vraag ik, maar Rachelle antwoordt niet en duwt me het kamertje binnen.

Mijn hart mist een slag als ik zie wie er binnen in de kamer op het ziekenhuisbed zit.

Ik hoor hoe Rachelle wegloopt terwijl ik mezelf afvraag hoe ik hier zo snel mogelijk weg kom.

"Blijf. Alsjeblieft." zijn krakende stem die de stilte verbreekt en mij laat opkijken lijkt door te echoën in mijn hoofd.

"Waarom zou ik?" mijn stem is hard waardoor zijn ogen dof worden.

"Laat het me uitleggen." het lijkt alsof hij echt iets wilt uitleggen, maar ik wil niks horen. Ik wil niet horen wat hij wilt zeggen, omdat ik weet dat het mij pijn zal doen.

"Nee, Niall. Ik wil niks horen." zeg ik en ik breng mijn handen naar mijn oren.

"Het spijt me. Wil je dat wel horen? Ik wil het zelfs voor je herhalen; het spijt me. Oké?" de woorden die uit zijn mond komen raken me. Ik weet niet of hij het meent, maar dat maakt niet uit. Ik leg mijn handen op mijn schoot en staar er naar.

Hij heeft de woorden 'het spijt me' gezegd en dat had ik nooit aan zien komen.

"Je denk misschien dat jouw leven klote is, maar de mijne is niet veel beter. Je bent niet de enige die anders is dan andere." zegt Niall en het lijkt alsof hij dit eigenlijk niet wilde zeggen.

Ben ik anders?

Een beetje verbijsterd kijk ik hem aan terwijl hij zijn mond open doet om weer verder te praten.

"Mijn broer, Greg, vecht nu al bijna twee jaar tegen leverkanker," hij stopt even en slikt, hij lijkt het moeilijk te hebben met dit onderwerp. "Hij ging bijna dood, maar nu lijkt het weer wat beter te gaan met hem. Ik zat zelf ook niet lekker in mijn vel daardoor en ik moest iets doen om mijn stress, woede en verdriet kwijt te raken."

Diep van binnen weet ik waar dit heen gaat.

"En daar was jij." hij glimlacht kleintjes, niet met die vieze glimlach die ik van hem gewend ben, maar met een gebroken glimlach.

"Jij stond daar in een hoekje bij de kluisjes, jij stond daar op het verkeerde moment." Niall haalt zijn hand door zijn haar en ademt diep in.

'Ga eens weg met die kut kop van je, zie je niet dat je fucking erg in de weg staat? Rot op alsjeblieft, rot op.'

De eerste zinnen die Niall tegen me zei bestonden uit scheldwoorden, misschien viel het nog wel mee hoe erg het was, maar het deed me wel pijn. Die dag daarvoor had ik knallende ruzie gehad met mijn ouders, ze hadden me laten afkoelen door me de hele nacht buiten in de achtertuin te laten slapen. Ik was al zo kapot en toen Niall erbij kwam leek het alsof ik elk moment kon instorten.

Ik voelde me die dag zo vreselijk alleen.

"Jij deed alles verkeerd op dat moment, tenminste zo voelde dat voor mij." ik wil dat hij stopt met praten, ik wil niet horen wat hij te zeggen heeft.

Dit zegt hij alleen maar omdat ik ziek ben.

"Stop, alsjeblieft stop." mijn keel is droog waardoor mijn stem schor klinkt.

"Maar ik ben nog niet klaar." zegt Niall.

"Stop, stop, stop, stop!" zeg ik terwijl mijn stem harder wordt.

"Nee, alsjeblieft luister eens naar wat ik te zeggen heb!" roept Niall veel harder dan dat ik deed.

"Wat wil je zeggen Niall Horan?!" sis ik boos.

"Het spijt me, fuck sorry, oké? Sorry!" Niall kijkt me strak aan en het ziet er niet naar uit dat hij zijn blik gaat afwenden.

"Wat wil je nu?" vraag ik hoofdschuddend.

"Ik wil vrienden zijn." zegt hij terwijl hij aan zijn blauwe T-shirt frunnikt.

"Nee, dat wil ik niet."

[A/N]

Hey,

kinda snelle update achter elkaar eah.

Ik ga jullie iets vertellen;

IK HEB EEN RANTBOEK EN TJA JE KAN HEM LEZEN ALS JE WILT/DURFT. Er zit zelfs een foto van mij bij :')

IK BEN BLIJ OKE? OKE.

Wat vonden jullie van dit hoofdstuk?

Vote/comment/follow?

Adieu xx