Invisible// Niall Horan

•2.5•

"You are my invisible drug."

Point of view Emma

Het warme water raakt mijn huid en ik voel nog vaag hoe mijn armen worden losgelaten door de verpleegster van de thuiszorg die me kwam helpen. Ik pak de rand van het zwembad vast en kijk naar de weerspiegeling van de zon die door het raam op het water schijnt. De stofdeeltjes dansen in de lichtstraal en ik probeer ze te volgen met mijn ogen, maar dat lukt niet voor lang, want ik begin er duizelig van te worden.
Naast me hoor ik een plons en niet veel later regent het zwembadwater over me heen.

"Ik zou willen dat ik een zwembad in mijn kelder had." zegt Niall zodra hij bovenwater komt. Hij zwemt naar me toe en maakt mijn handen los van de rand waardoor ik volledig op hem moet vertrouwen.

"Als je eenmaal een zwembad hebt is het niet meer zo leuk om te gaan zwemmen." zeg ik terwijl ik de spieren in mijn armen aanspan om Niall beter vast te houden aan zijn armen.

"Ontspan, ik laat je niet verdrinken of zo." lacht Niall. Ik lach terug en ontspan me. Niall verplaatst zijn handen naar mijn middel. "Doet het pijn als ik je zo vast houd?" Vraagt hij.
Ja.

"Nee, je doet me geen pijn." lieg ik.

"En je been? Doet die pijn?" vraagt Niall en ik zie dat hij naar de speciale zak die om mijn been zit kijkt die er voor zorgt dat het water niet in aanraking komt met het gips.

"Wees niet zo bezorgd man." zeg ik terwijl ik mijn armen om zijn nek sla. Ik probeer me in te denken wanneer het de laatste keer is geweest sinds ik zo dicht bij Niall heb gestaan -ook al sta ik niet, maar leun ik op Niall.
De keren dat ik bijna net zo dicht op Niall heb gestaan waren de keren dat ik hem van me weg moest duwen als ik vond dat hij te dicht bij me kwam of als ik bang was voor hem.

"Wat is er?" fluistert Niall.

"Niks." zeg ik hoofdschuddend.

"Kan ik jullie alleen laten?" ik was bijna vergeten dat we hier niet alleen waren, waardoor ik schrik van de stem van de verpleegster.

"Ja." zegt Niall zonder op te kijken. De voetstappen vervagen en ik hoor de deur die naar de trap leidt open en dicht gaan.
"Vertel me wat er is." zegt Niall dwingend zodra we weer alleen zijn.

"Niall er is niks, ik was gewoon even aan het denken." zeg ik waarna ik hem snel een kus geef.

"Oké." zucht hij. "Had het met mij te maken?"

"Niall, er is niks."

"Het had dus met mij te maken."

"Niall maak je niet zo druk." Niall haalt zijn handen van mijn heupen waardoor ik aan zijn nek moet hangen om niet te zinken. "Kan je me alsjeblieft weer vast houden?"

"Sorry." zegt Niall en hij slaat zijn armen strak om mijn middel.

"Je doet me pijn." piep ik uit.

"S-sorry." mompelt hij.

"Het geeft niet." zeg ik zodra hij me wat losser vast houdt. Er ontstaat een glinstering in Nialls ogen, meestal vind ik de glinstering in zijn ogen mooi, maar deze glinstering ontstaat door tranen. "Niall gaat het?"

"Ja, ja het gaat. Ik voel me de hele dag al klote, het is niets ergs." Niall slikt zijn tranen weg. Ik leg mijn hoofd op zijn schouder en Niall draait met zijn duim rondjes over mijn onderrug.
"Hoe diep is het hier?"

"Eén meter zeventig is het diepst hier geloof ik, wat dan?"

"Houd me vast oké."

"Oké." Niall begint langzaam te lopen en het water glijdt langs ons heen. Minuten lang 'sleept' Niall me mee door het water zonder iets tegen me te zeggen.

"Emma?"

"Ja?"

"Ben je altijd eerlijk tegen me?"

Nee.

"Ja, waarom zou ik niet eerlijk tegen je zijn?" Ik voel nog net geen steek door mijn hart gaan zodra ik ben uitgesproken.

"Dank je." Nialls stem trilt en het liefst wil ik weten waar hij mee zit, maar ik wil geen ruzie en ik weet dat we dat gaan krijgen als ik er naar vraag. "Je bent warm." mompelt hij. Mijn huid is tegen die van Niall aangedrukt en nu ik niet echt nadenk en in gesprek ben, merk ik pas dat er duizenden vlinders door mijn buik vliegen.

"Jij bent ook warm." Niall geeft me een kus op mijn hoofd en ik besef me weer hoe zwak ik me voel.

Ik ben kaal en dun, niet echt de samenstelling van het perfecte meisje.

"Het spijt me Niall."

"Wat spijt je?"

"Alles. Het spijt me dat ik ziek ben, dat ik kaal ben, dat ik zo dun ben dat het gewoon ongezond is."

Het spijt me dat ik voor problemen zorg, het spijt me dat ik nooit jouw droommeisje zal zijn.

"Het maakt me niet uit hoe je er uit ziet. Verdomme Emma, wanneer realiseer je je nou een keer dat je perfect bent in mijn ogen? Het boeit me niet al zouden er hier vijftien Victoria's Secret modellen staan, ik zou altijd voor jou kiezen, maar jij bent de enige die dat nog niet door heeft. Jij bent de enige voor mij en dat zal altijd zo blijven, oké?"

En het spijt me dat ik alles verwoest wat wij samen hebben opgebouwd.

[A/N]

eigenlijk had dit boek al binnen 11 hoofdstukken af moeten zijn bc ik wilde een kort verhaal schrijven omdat ik geen leven heb. Maar ik zit alweer op hoofdstuk 25 oeps.

IK HOU VAN JULLIE OKÉ?

(Wat vinden jullie van de nieuwe K3?)