Invisible// Niall Horan

•2.2•

"Being the invisible one isn't wrong."

Point of view Emma

"Niall, beter haal je een dokter, want dit red je niet."

"Onderschat me nou maar niet, ik ben sterker dan je denkt." Niall tilt me voorzichtig op en ik sla snel mij armen om zijn nek om te voorkomen dat ik val. "Zie je? Ik kan dit." Hij draait zich om naar de deur en loopt langzaam mijn ziekenhuiskamer uit. Het doet pijn aan mijn benen en rug dat hij me optilt, maar ik weet dat bijna alles pijn doet als ik me beweeg. Alleen mijn armen doen geen pijn -nog niet tenminste.

"Je kon ook een rolstoel voor me halen. Ik ben veel te zwaar en al helemaal nu ik een blok gips aan mijn been heb." zeg ik en ik laat mijn hoofd tegen zijn schouder rusten.

"Ik red het wel." sust Niall. Ik zucht en concentreer me op elke beweging die Niall maakt terwijl hij loopt.
Als we bijna bij de lift zijn zie ik een rolstoel staan dus tik ik hem op zijn schouderblad.

"Daar staat een rolstoel." zeg ik.

"Die kan je niet zo maar meenemen." zegt Niall en hij staat stil voor de lift. Hij drukt onhandig het liftknopje in met zijn elleboog waardoor ik het niet kan laten om te lachen. "Lach me niet uit jij."

"Niall, je kan die rolstoel wel meenemen, want die mensen kennen me toch niet en we laten het gewoon weer achter bij de uitgang."

"Oké dan." voorzichtig zet Niall me neer in de rolstoel en gaat hij erachter staan. Ondertussen gaan de deuren van de lift open en rijdt Niall me naar binnen, snel drukt hij op het knopje 'deuren sluiten' en duurt het een paar secondes voordat de lift naar beneden zakt.

Eenmaal bij de uitgang aangekomen zie ik mijn ouders en dokter Coolwijk staan.

"Het komt goed, wees niet boos op ze." fluistert Niall zachtjes.

"Weten ze wel dat jij ook mee komt?" fluister ik terug.

"Ik ga niet mee, ik ben op de fiets."

"Dan ga ik ook niet mee."

"Doe niet zo kinderachtig. Ik zie je bij jou thuis, ik weet ongeveer waar je woont."

"Wees er wel snel, please."

"Tuurlijk."

Zodra we bij mijn ouders en dokter Coolwijk zijn aangekomen stapt mijn moeder vrijwel meteen naar voren en schraapt ze haar keel.

"Wij nemen het vanaf hier over, Niall." zegt ze. Ik zet mijn nagels even in mijn huid om niet gemeen te antwoorden, maar het helpt niet heel goed.

"Dat doen jullie niet. Niall brengt me naar de auto." eigenlijk wilde ik eerst vragen hoe ze Niall kent, maar dan bedenk ik me dat ze via school contact met hem had gezocht.

"Oké, dan brengt hij je naar de auto." zucht ze, al zie ik dat ze zich inhoudt aangezien dokter Coolwijk erbij staat.

"Het ga je goed!" zegt dokter Coolwijk. Hij steekt zijn hand naar me uit die ik aanpak en kort schud.

"Nou, dan is het tijd om te gaan denk ik." zegt mijn vader. Ik knik en kijk omhoog naar Niall die naar me glimlacht. Opniew tilt Niall me op, hij heeft me minder stevig vast dan daarvoor, maar ik weet dat hij zenuwachtig is omdat mijn ouders erbij zijn.

"Dag." zegt dokter Coolwijk.

"Tot over een aantal dagen, denk ik." mompel ik terwijl ik opnieuw mijn hoofd tegen Nialls schouder laat rusten.

"Ja, tot dan."

Niall loopt achter mijn ouders aan naar buiten en ik geniet van het korte moment waarbij ik de zachte, koude wind over mijn huid kan voelen glijden.

"Sta eens stil." mompel ik -meer tegen Nialls T-shirt dan tegen hemzelf.

"Nee, je ouders lopen al veel verder dan ons dus dat kan even niet poepie." zegt Niall.

"Noemde je me nou 'poepie'?" vraag ik grinnikend.

"Ja, dat deed ik." antwoordt hij serieus.

"Doe dat maar nooit meer."

"Waarom niet?"

"Nou, ik ben geen poep." hij zucht zachtjes waardoor ik een glimlach op mijn gezicht krijg.

Niall staat stil, zijn hart klopt op een gelijkmatig ritme in zijn borstkas en het voelt fijn om er naar te luisteren. "We zijn bij de auto. Ik laat je er heel voorzichtig in zakken, oké?" Ik hoor hoe de autodeur wordt open gemaakt.

"Bedankt." mompelt Niall. Hij buigt naar voren en ik pak de hoofdsteun van de bijrijdersstoel en die van de autostoel waar ik op ga zitten vast om me langzaam in de auto te laten zakken. "Moet je voet omhoog of ga je recht zitten?" vraagt Niall.

"Ik blijf wel recht zitten." antwoord ik.

"Oké." Niall buigt zich over me heen en klikt mijn gordel vast.

"Thanks bro." zeg ik.

"Ik ben je 'bro' niet." zegt Niall terwijl hij me een kus geeft.
Er wordt zachtjes gekucht als onze lippen elkaar raken, ik was bijna vergeten dat mijn ouders er ook nog waren en eigenlijk had ik het niet erg gevonden als ze voor heel even in rook waren op gegaan.
"Tot zo." glimlacht Niall.

"Tot zo."

Mijn vader houdt Niall even tegen voordat hij weg kan lopen en zegt iets tegen hem wat ik niet kan verstaan. Niall kijkt even naar mij en zegt dan iets terug. Ik vraag me af of mijn vader iets heeft gezegd waardoor hij Niall heeft bang gemaakt, al ziet het er niet echt naar uit alsof hij dat heeft gedaan, want Niall loopt met opgeheven hoofd weg. Zodra Niall uit het zicht is stappen mijn ouders in de auto en is die vreselijke sfeer weer terug die ik helemaal niet heb gemist. Met mijn armen voor me uit gestrekt houd ik de hoofdsteun van de bijrijders stoel vast zodat je pijn vermindert als ik zit. Mijn vader start de auto en ik zie nog vaag hoe Niall op zijn zwarte fiets langs de auto racet.

"Mag de radio aan?" de kille stilte in de auto die nog geen twee minuten aan het rijden is maakt me gek. Mijn ouders wisselen geen woord uit, ze kijken niet naar mij en ze vragen niet eens of Niall mijn vriendje is.

"Oké." de radio wordt aangezet en gelijk dreunt er een onbekend lied door de auto. Al bijna meer dan een half jaar heb ik vrijwel geen muziek geluisterd dus alle nieuwe muziek is nieuw.

De hele rit verloopt in stilte -op de muziek na dan- en mijn geluk kan dan ook niet op als ik Niall voor mijn huis zie staan. Zodra hij de auto ziet en ik voor het eerst sinds vijftien minuten mijn rechterhand losmaak van de hoofdsteun om naar hem te zwaaien lacht hij voorzichtig. Zijn fiets staat tegen de muur en zijn borst gaat sneller op en neer door het harde fietsen.
Niall loopt naar mijn kant van de auto toe en opent de deur. Ondertussen stappen mijn ouders uit de auto en zie ik nog net hoe mijn vader naar de schuur loopt -wat bijzonder is, want hij komt nooit in de schuur.

"Is dit dan een welkom thuis?" vraagt Niall.

"Nee, want bij ik ben al thuis als ik bij jou ben."

[A/N]

Ik controleer morgen -vandaag- nog wel even op spellingsfouten (want het is bijna half 2 en dus heb ik daar even geen zin in oeps)

Vote/comment?

Love ya x