Invisible// Niall Horan

•2.3•

"When midnight rolls around and the stars become visible it's the time for the invisible ones to be alive."

Point of view Emma

Nu ik thuis ben en die oude vertrouwde geur weer kan ruiken voelt het alsof alles weer normaal is, zover alles normaal kan zijn dan. Maar ergens haat ik die 'oude vertrouwde geur', want de geur van de parfum die mijn moeder altijd draagt snijd in mijn neus en de vage geur van de shampoo van mijn vader zweeft er doorheen.
Misschien is het beste wel dat ik eindelijk in mijn eigen bed kan liggen, want voor de rest ziet het er niet naar uit dat mijn ouders me beter gaan behandelen dan eerst, al hoop ik ergens diep van binnen dat ze laten zien dat ze om me geven, want ik ben het zat om alleen te zijn, ik ben het zat om Niall op te zadelen met alle problemen die ik met me mee breng.
Ik hou van Niall, ik hou meer van Niall dan van wie ik ooit zal kunnen houden en ik weet dat hij ook van mij houdt, maar hij gaat er aan onderdoor. Ik heb het idee dat ik hem kapot maak vanwege kanker. Hij kan zijn examens niet maken vanwege mij, hij wordt gepest vanwege mij, hij had ruzie met zijn ouders vanwege mij, hij verliest alles vanwege mij. En ik haat het dat ik Niall niets kan geven wat hij van me zou willen, ik haat het dat we niet gewoon naar buiten kunnen gaan om een rondje te wandelen, ik haat het dat ik niet naast hem kan zitten in de les, ik haat het dat ik zijn jas niet kan aantrekken en doen alsof hij van mij is, ik haat het dat ik er niet voor hem kan zijn en ik haat het dat ik hem twee jaar lang heb gehaat.
Het voelt alsof ik Niall in de houtgreep houd en hij komt er niet meer uit en eigenlijk denk ik dat het beter is als we niet meer samen, maar toch kan ik hem niet verlaten. Al zou Niall me verlaten weet ik dat ik er voor zal vechten totdat het laatste vuur in mijn lichaam is gedoofd en ik denk dat liefde is.

"Waar denk je aan?" mijn gedachtes worden stop gezet door de stem van mijn moeder.

"Niks, niks belangrijks." zucht ik. Ik beweeg wat heen en weer in mijn bed maar het doet pijn in mijn rug dus stop ik gelijk weer.

"Waar is Niall heen?" vraagt ze.

"Hij ging naar school." antwoord ik. Mijn moeder gaat op de bank zitten die aan het voeteneind van mijn bed staat.

"Hoe laat moest hij beginnen?"

"Wat maakt jou dat nou uit?"

"Niks."

"Nou dan."

Beide zijn we stil en het verbaast me van mijzelf dat ik nog best rustig blijf, maar misschien komt dat doordat ik me realiseer dat ze mijn moeder is.

"Hij had een idee voor jullie twee." mompelt mijn moeder na een tijdje.

"Wie had een idee?" vraag ik wat een zucht van mijn moeder oplevert.

"Je vriendje, hij wilde met je gaan zwemmen." antwoordt ze.

"En waarom vertelt hij dat zelf niet?" Mijn moeder staat op van de bank en kijkt me boos aan.

"Zoek het maar uit, ik probeer aardig te zijn, maar je verpest het altijd weer voor jezelf." Zegt ze hoofdschuddend terwijl ze de woonkamer uitloopt.

"Ja, maar misschien had je daar iets eerder over moeten nadenken, want jullie snappen niet hoeveel jullie voor mij hebben verpest." eigenlijk ik snap niet waarom ik nog op haar inga, want ik kan mijn energie beter gebruiken aan het vechten tegen elke kankercel die ik mijn lichaam zit.

Mijn hoofd bonkt en ik voel hoe de drang om mijn ogen dicht te doen groter wordt. Ik dacht dat de vermoeidheid geleidelijk zou komen door het nieuwe medicijn wat ik krijg, maar dit gevoel van lusteloosheid overvalt me. Misschien komt dat doordat mijn lichaam nog moet wennen aan de kleine hoeveelheid morfine die ik krijg toegediend om de pijn te verminderen.
Na een kleine tijd van verzet tegen de vermoeidheid geef ik toe en sluit ik mijn ogen waarna ik al snel in slaap val.

#

"U moet deze kant op meneer Horan." hoor ik de lage stem van mijn vader zeggen. Ik knipper een paar keer met mijn ogen tegen het zonlicht wat precies door het raam in mijn ogen schijnt. De naam Horan komt me bekend voor maar ik voel me nog te moe om helder na te denken dus negeer ik de vraag die door mijn hoofd spookt.

"Kunnen we niet in de woonkamer zitten meneer Eaton? Op kantoor is het zo kil." zegt een mannenstem -waarvan ik denk dat het 'meneer Horan' is.

"Nou, nee meneer H-" mijn vader kan zijn zin nog niet afmaken of mijn blik wordt gekruist met die van een dunne man. Er ontstaat lichte paniek bij mijn vader en ik snap wel waarom; ik ben degene die zijn zaken zou kunnen verpesten.

"Ik wist niet dat u een zieke dochter had Eaton." meneer Horan kijkt me onderzoekend aan en ik voel me ongemakkelijk worden, vooral omdat mijn vader niks weet uit te brengen.

"Ja, uhm, d-dit is Emma. Mijn dochter." op de één of andere manier is dit een speciaal moment, want ik kan me niet herinneren dat mijn vader me ooit heeft bestempeld als zijn dochter.

"Aangenaam Emma. Ik ben Bobby Horan."

"Aangenaam." zeg ik met een schorre stem en een vage glimlach.
Ik kijk op de klok om te kijken hoe laat is zodat ik weet hoelang het nog duurt voordat Niall komt, als hij komt.
De klok geeft vier uur aan en tot mijn opluchting gaat tegelijkertijd de bel.
Mijn vader loopt weg en meneer Horan friemelt nerveus aan zijn stropdas. Niet veel later komt mijn vader weer terug met Niall op zijn hielen.

"Papa?" Niall kijkt verbaast naar meneer Horan en nu pas weet ik waarom de naam me zo bekend voor kwam. "What the fuck doe jij in het huis van mijn vriendin?"

[A/N]

Sorry voor de late update, maar tis een beetje kut allemaal dus nogmaals sorry en dit hoofstuk is er ook niet echt beter op :')

Love you all♡

xx

(Ik controleer later op spellings fouten ik heb t kinda druk ): )