Invisible// Niall Horan

•2.4•

"Invisible words can't be spoken."

Point of view Emma

Niall en zijn vader hebben bijna geen woord uitgewisseld waaruit ik kan concluderen dat de ruzie die tussen hen speelt nog niet over is. Waardoor ik me -nogsteeds- schuldig voel, want uit eindelijk ben ik toch wel weer de reden voor ieders probleem.

"Als jij stil bent vraag ik me altijd af waar je aan denkt." mompelt Niall.

"Als ik stil ben denk ik meestal aan jou." glimlach ik. Niall glimlacht terug en ergens lijkt het alsof hij verlegen wordt.

"Ik hou van je, wist je dat al?" nu is het mijn beurt om verlegen te worden -iets waar ik niet goed mee om kan gaan.

"Slijm." zeg ik lachend, maar eigenlijk kan ik mezelf wel voor mijn hoofd slaan. Niall kijkt me fronsend aan. "Nee grapje, ik hou ook van jou Niall." Zeg ik snel. Niall grinnikt zachtjes en staat op van de bank. Binnen enkele stappen staat hij naast me en zakt hij door zijn knieën waardoor we ongeveer op gelijke hoogte zijn.

"Mag ik bij je liggen?" vraagt hij. Ik knik. "Moet ik je dan eerst op je zij draaien?" Weer knik ik. De morfine die ik krijg om de pijn te bestrijden werkt opzich wel goed aangezien ik de pijn niet heel erg voel als Niall me op mijn zij draait.

"Wil je me vast blijven houden? Anders val ik om." Niall gaat naast me liggen en houdt me stevig vast.

"Ik zal je nooit laten vallen Ems." zegt Niall terwijl hij me een kus op mijn voorhoofd geeft.

"Dankje, dat is cool." onhandig sla ik mijn om hem heen en geef hem een kus terug.

"I know." glimlacht hij. Ik sluit mijn ogen en concentreer me op Nialls hand die zachtjes over mijn rug strijkt. Het liefst zou ik de hele dag willen blijven liggen alleen weet ik dat dat nooit zal kunnen.

"Niall?"

"Ja?"

Ik slik. "Wat als ik niet meer beter word?"

"Je word wel beter, dat weet je."

"Maar wat als ik niet beter word en dood ga?"

"Dan zou ik wensen dat ik het was."

Het is een tijdje stil tussen ons en nu vraag ik me af waar Niall aan denkt.

"Emma?"

"Ja?"

"Je gaat toch niet dood?" ik kijk Niall aan en zie dat hij moeite doet om zijn tranen binnen te houden.

"Nee, ik ga niet dood en al ga ik wel dood, ben ik pas helemaal dood als jij me bent vergeten."

Ik voel hoe er een traan op mijn wang valt en zodra ik me besef dat hij van Niall was houd ik hem zo stevig vast dat ik bang ben dat we aan elkaar vast groeien. Het lijkt alsof alle pijn die ik voel weg valt en ruimte maakt voor mijn gedachtes, want ik wil Niall helpen. Ik wil hem alles vertellen wat ik tegen hem wil zeggen.

"Sorry." Nialls adem is warm, bijna heet als het mijn huid raakt. "Ik wil je niet verliezen. Ik wil niet nog iemand verliezen Emma. Ik wil je bij me houden totdat ikzelf niet meer kan. Fuck, ik wil gewoon dat je beter word."

"Het komt goed Niall, het komt allemaal goed."

"Denk je er wel eens aan? Ik bedoel; denk je er wel eens overna hoe het is om dood te zijn?" vraagt hij na een paar keer goed in- en uitgeademt te hebben.

"Ja, maar doe jij dat niet dan?"

"Ja."

"Hoe denk jij er dan over?"

Niall antwoordt niet gelijk, maar denk er even over na voordat hij antwoordt geeft. "Ik denk dat iedereen uiteindelijk in de hemel komt, God vergeeft iedereen en zal je ziel reinigen. Wat denk jij?"

"Niet boos worden alsjeblieft, maar ik denk niet dat er een hemel bestaat. Ik denk dat iedereen zegt dat de doden naar de hemel gaan, omdat ze niet willen dat je bang bent voor de dood. De hemel is te mooi dus dat kan niet waar zijn. Ik denk dat iedereen een ster wordt, een ster die neerkijkt op de aarde en pas dieper het helal ingaat zodra iedereen hem of haar is vergeten." vertel ik hem.

"Dat is ook een mooie gedachte." zegt Niall terwijl hij zijn hand van mijn rug haalt en in zijn ogen wrijft waarna hij weer verder gaat met over mijn rug strijken.

"Maar Niall, als ik wel dood ga, wat ga jij dan doen?" vraag ik voorzichtig.

"Weet ik niet," zucht hij. "Ik denk dat ik dan iets probeer te zoeken wat me net zo gelukkig kan laten voelen als hoe jij me laat voelen."

"Maak ik je gelukkig?"

"Ja, jij maakt mij gelukkig."

"Maar ik kan alleen maar in dit kut bed liggen en met je praten. Hoe de fuck kan ik je dan gelukkig maken?"

"Je luistert altijd naar me ook al praat ik over de grootste onzin en je probeert me altijd op te vrolijken als ik me rot voel en je stuurt me naar school. Al hoef je me niet persé naar school te sturen, maar daardoor kan ik misschien iets worden waardoor ik ook gelukkig word." verteld hij.

"Jij maakt mij ook gelukkig Niall."

"Gelukkig."

[A/N]

Hoi,

Sorry dat het zo veel over dood gaat in dit hoofstuk maar eerlijk gezegd heb ik het niet echt over andere onderwerpen gehad de afgelope dagen bc m'n oma is overleden en ik had dus een begrafenis vanmiddag. Ik hoop dat dit hoofdstuk niet te stom is want tja ik heb het even snel geschreven met mn emotionele kop...

Anyways ik hou van jullie people♡

xx

(Again controleer ik later op spellingsfouten)