Invisible// Niall Horan

•1.4•

"If someone ever ask me how I feel, I'll say I feel invisible."

Point of view Emma

"Emma." dokter Coolwijk komt met een serieus gezicht mijn kamer binnen gelopen.

Mijn buik doet pijn en het lijkt alsof ik moet overgeven van het kleine beetje eten wat ik naar binnen heb gekregen. Ik heb al een lange tijd moeite met eten en dokter Darren had al -voordat er was vastgesteld dat ik kanker had- gevraagd of ik aan de lijn was.

Net zoals Niall.

"Emma," herhaalt dokter Coolwijk. "Er zijn wat problemen." Ik doe mijn ogen dicht, ik wil niet horen wat hij wilt zeggen, maar daarbij je ogen dicht doen helpt niet dus open ik ze weer.

"Wat voor problemen?" vraag ik, al weet ik het beter is als ik het niet te weten krijg.

"Eigenlijk zijn er twee problemen, wat wordt veroorzaakt door één probleem." zegt dokter Coolwijk.

"Kan je me nou gewoon vertellen wat er is, want ik volg je niet meer." snauw ik geïrriteerd.

"Je bent te veel afgevallen de laatste periode, waardoor je zwakker wordt en dat zorgt ervoor dat de kanker kan uitzaaien." zegt dokter Coolwijk en hij drukt het klembord wat hij in zijn handen heeft tegen zijn borst aan. Hij kijkt me lang aan en ik weet niet wat ik moet zeggen, als ik eerlijk moet zijn dacht ik dat het beter ging.

"Heb ik al uitzaaiingen?" vraag ik aan hem.

Vorige week had ik weer een MRI-scan om te kijken of de kanker zo gezegd aan het 'krimpen' was of juist aan het 'groeien'.

"Ja, je hebt uitzaaiingen, maar die kunnen we weg halen door te opereren." antwoordt hij.

Ik slik, ik heb bijna elke avond gebeden om niet geopereerd te worden. Dat is het laatste wat ik wil, ik wil niet onder het mes genomen worden.

"Ik wil niet geopereerd worden." zeg ik vastbesloten. 

"Over het opereren gaan we het vandaag niet hebben, maar waar we het wel over gaan hebben is over een oplossing waardoor je weer aankomt." zegt dokter Coolwijk en hij werpt snel een blik op het klembord waar blijkbaar ook nog een blaadje aan hangt.

"Wat is die oplossing?" vraag ik zolang het niet meer eten is vind ik het prima, al is dat vast wel het geval.

"Ik heb met een aantal anderen waaronder dokter Darren rond de tafel gezeten en we zijn het er over eens om te beginnen met sondevoeding." zegt dokter Coolwijk uiteindelijk.

Sondevoeding?

"Heb ik anorexia?" vraag ik, dat zal wel moeten anders heb ik geen sondevoeding nodig.

"Nee, je hebt geen anorexia," zegt dokter Coolwijk en ik zucht opgelucht. "Maar je krijgt gewoon niet genoeg eten binnen, waardoor je lichaam niet goed kan vechten tegen de kanker."

"Wanneer moet ik beginnen me de sondevoeding?" ik stel misschien wel veel vragen, maar dit gaat wel over mijn gezondheid.

"Vandaag." antwoordt dokter Coolwijk. Ik sper mijn ogen wijd open en kijk hem aan.

"Vandaag? Kunnen jullie niet gewoon even tot volgende week wachten?" vraag ik. Dokter Coolwijk schudt zijn hoofd en zucht, de mensen in dit ziekenhuis worden echt gek van mij.

"Dat kan niet, Emma. Sommige dingen moet je accepteren zoals ze zijn." zegt hij.

"Amen." mompel ik chagrijnig.

#

"Nee, haal dat fucking snoer uit mijn neus!" roep ik boos, het zweet breekt me uit als ik voel hoe ik stevig vast wordt gepakt en het slangetje verder mijn lichaam in gaat.

Zodra het slangetje goed zit wordt ik los gelaten en kijk ik de verplegers woedend aan.

"Blijf rustig, Emma." hoor ik Rachelle zeggen die achter één van de verplegers is gaan staan. Het liefst wil ik het uitschreeuwen, ik wil iedereen verrot schelden, kapot maken, maar ik heb geen energie. Eén van de verplegers sluit een soort pomp aan aan de sonde en ze hebben me verteld dat die pomp het vloeibare eten via de sonde naar bij maag laat pompen. Terwijl de pomp wordt aangesloten voel ik een brok in mijn keel ontstaan, ik heb nooit zwak willen zijn en moet je me nu zien; ziek, kaal en aan de sondevoeding. Mijn ouders hebben een handtekening moeten zetten om te laten zien dat ze toestemming geven voor de sondevoeding, maar ik durf te wedden dat ze dat per mail hebben gedaan. 

"Emma, luister even," hoor ik een vage stem zeggen. Ik wil iets zeggen, maar de brok in mijn keel maakt dat onmogelijk. Ik schud mijn hoofd langzaam naar links en naar rechts, ik hoor hoe er rare geluiden uit mijn mond komen en ik voel hoe mijn wangen nat worden van mijn tranen. "Je hoeft dit niet voor lang te doen, we gaan er voor zorgen dat je beter wordt, we gaan er voor zorgen dat al je pijn weg gaat. Hoe dan ook."

[A/N]

Hiii I'm back,

Ik vraag me eigenlijk af of jullie nog tips hebben voor me ofzo idk...

Blijf commenten ik vind het echt leuk om de comments te lezen :)

vote/comment/follow?

love you♥

x