Invisible// Niall Horan

•0.4•

"My smile is invisible today, maybe you can see him tomorrow."

Point of view Emma

Zenuwachtig zit ik in de wachtkamer, dokter Darren schrok toen hij me vorige week zag en geloofde toen eindelijk ook dat het niet goed was. Hij had mijn hele been laten onderzoeken en een MRI-scan laten maken en dus wacht ik nu totdat hij me komt ophalen om mij de uitslag te vertellen.

Hij vroeg nog of ik aan de lijn was net zoals Niall deed, maar natuurlijk ben ik dat niet.

Ik kan niet zonder eten, kom op wie kan er nou wel zonder eten?

"Juffrouw Eaton, kunt u uw ouders bereiken?" vraagt een vrouw met kort bruin haar en grote bruine ogen. "Uh, ja, ik denk het wel." antwoord ik. "Wilt u ze bellen en ze verzoeken hier naartoe te komen?" vraagt de vrouw. "Ja, natuurlijk." ik haal mijn mobiel uit mijn broekzak en scroll door mijn contacten tot dat ik bij 'Thuis' aankom. Ik klik op het bel icoontje en breng mijn mobiel naar mijn oor.

"U spreekt met Janine Eaton, goedemiddag."

Typisch mijn moeder. Wie neemt er nou zo een telefoon op?

"Hey, mam."

"Emma, kan dit snel ik moet nog veel doen."

Dit kon ik verwachten, ze hebben nooit tijd voor me.

"Laat maar. Het is niet zo belangrijk, denk ik. Doei." zeg ik en ik hang op.

"En? Kunnen uw ouders komen?" vraagt de vrouw. Ik kijk naar mijn voeten en schud mijn hoofd. "Ze zijn op 't werk." antwoord ik. "Oké, loopt u maar mee dan." zegt ze twijfelend. Voorzichtig sta ik op en ik hinkel achter de vrouw aan.

"Hallo, Emma." groet dokter Darren serieus. "Hallo, dokter." groet ik terug. "Zijn je ouders onderweg?" vraagt hij. "Nee, ze kunnen niet komen." antwoord ik. "Oké, hoe oud ben je ook alweer?" vraagt hij terwijl hij gebaard dat ik mag gaan zitten. "Ik ben zeventien." antwoord ik en ik neem plaats op een witte stoel die rondjes kan draaien. Dokter Darren gaat ook zitten en kijkt me aan met een serieuze blik. "Wat is er met me aan de hand?" vraag ik.

Een naar gevoel raast door mijn lichaam als dokter Darren niet gelijk antwoordt.

"Het zit zo, Emma," begint hij. "Er is niks mis met je enkel, maar wel met het bot in je onderbeen." zegt hij en er ontstaat een rimpel in zijn voorhoofd. "Wat is er dan mis?" vraag ik eerder bang dan nieuwsgierig. "Nou, het is dus zo dat er een grote druk op je enkel staat doordat er een groot gezwel op het bot van je onderbeen zit." verteld hij. "Maar dat gezwel kan zo weggehaald worden neem ik aan." zeg ik met iets te veel hoop in mijn stem. "Het is niet zomaar een gezwel, het gezwel heeft ten eerste de grote van een tennisbal." zegt hij en hij maakt met zijn hand de vorm van een tennisbal. "En ten tweede?" vraag ik benauwd.

"En ten tweede, het is een soort opgehoopte berg wat bestaat uit kankercellen." verteld hij spijtig.

Het voelt alsof alles om me heen begint te draaien en ik knijp hard in de leuning van de stoel.

"Ik heb k-kanker?" weet ik na een paar minuten uit te brengen. Dokter Darren knikt. "Je hebt botkanker, maar tot nu toe zit het alleen nog maar in het bot in je onderbeen." "Word ik weer beter?" vraag ik. Dokter Darren kijkt bedenkelijk wat me op mijn zenuwen werkt. "We gaan er alles aan doen om je beter te maken." antwoordt hij. "Dus h-het kan zijn dat ik niet b-beter word?" stamel ik. "Bij alle kankerpatiënten is er een kans dat ze overlijden, maar er is ook bij bijna alle kankerpatiënten een kans dat ze na een lange tijd vechten weer vrolijk de deur uit lopen." legt hij uit. "Dus het ligt eraan hoe hard je vecht?" vraag ik. "Dat heeft zeker ook wel een invloed op het beter worden." zegt hij. "Oké, alles is duidelijk." mompel ik. "Ik wil je wel zo snel mogelijk laten opnemen hier in het ziekenhuis, de kankercellen blijven nu alleen maar groeien en we zijn er al niet zo vroeg bij." verteld hij. "Wanneer is zo snel mogelijk?" vraag ik en ik frunnik wat aan mijn T-shirt. "Aankomende woensdag." antwoordt dokter Darren.

Het is nu vrijdag dus dan is het over vijf dagen woensdag als je vandaag niet meerekent.

"Ik zal nog contact opnemen met je ouders en hen inlichten over de behandelingen die volgen." zegt hij. Ik knik en sta op van de stoel. Ik mompel nog een 'doei' en hinkel dan dokter Darren zijn kantoor uit.

"Misschien is het handig als je krukken vraagt bij de balie zeg maar dat je ze mee mag nemen van mij!" zegt dokter Darren nog. "Zal ik doen, doei!"

Ik loop naar een bankje die tegen een muur van het ziekenhuis staat en ga erop zitten. Ik laat mijn hoofd tegen de muur leunen en adem een paar keer goed in en uit, maar ik kan het niet helpen dat er een traan uit mijn ooghoek glipt.

Ik heb kanker.

________________________

Halloi,

Wie had dit verwacht? Ik wel, want ja idk ik schrijf dit :$

Als je instagram hebt zou je dan iets voor me willen doen?

Zou je applejuicepez willen volgen? Het is een fanstagram gemaakt door Annelijn (Hey Annelijn).

Tille (Je leest dit boek niet) en ik (hoi mezelf) zijn de co-owners, dus wij zijn ook met dat account bezig enzo.

Alvast bedankt :)

xJanna

Ps. NOG EEN PAAR WEKEN SCHOOL EN DAN HEBBEN WE VAKANTIE