Δίπλα σου

Part 1

"Ελα, παμε για ποτό?" ακούστηκε η φωνή του Πάνου απ την άλλη γραμμή του τηλεφώνου.
"Δεν εχω όρεξη μωρέ Πάνο.. Βαριέμαι!" απάντησα νυσταγμενα στον κολλητό μου που με έχει ζαλίσει κάθε μέρα με τα τηλέφωνα που μου κάνει.
"Τι καλύτερο έχεις να κανείς Σάββατο βράδυ χωρίς φίλους? Γιατί σε προειδοποιώ ότι τους άλλους τους εχω πείσει. Δεν θα μου τους πάρεις! Διάλεξε. Ή μένεις μόνη σου σε ένα άδειο σπίτι ή έρχεσαι μαζί μας.." μου λέει με έναν τόνο που δεν μου αφήνει επιλογή.
"Σου εχω πει πόσο εκνευριστικός είσαι??" του λέει με ειρωνία.
"Πολλές φορές. Θα περάσω να σε πάρω στις 8." λέει γελώντας.
"Όπα όπα γιατί? Δεν μπορώ να ερθω μόνη μου?" ρωτάω παρεξηγημένη
"Όχι Μυρτουλη μου δεν μπορείς. Αν περιμένουμε να έρθεις θα έχουμε πιει το βόσπορο."
"Αυτό είναι μπιχτη για το λεωφορείο?"
"Δεν ήταν μπιχτη. Στο είπα ξεκάθαρα. 8 να είσαι έτοιμη. Μην αργήσεις!" ακούω τον Πάνο να λέει και να μου το κλείνει στη μούρη. Εμένα τώρα πως με έπεισε? Πως το κάνει πάντα αυτό?
Μετά από ένα καλό και χαλαρό μπανακι πηγα στη ντούλαπα μου για να δω τι θα βάλω. Κατέληξα σε ένα ζευγάρι λεύκα εσώρουχα, ένα στενό μαύρο τζιν με σκισιματα και από πάνω μια μπορντό κόντη μπλούζα. Στεγνωσα τα μαλλιά μου και τα αφησα σπαστά. Βαφτικα ελαφριά και τέλος έβαλα τα μαύρα μου παπούτσια.
Περίμενα στον καναπέ του σαλονιού μου μέχρι που άκουσα το κουδούνι. Περνώ την τσάντα και τα κλειδιά μου και παω προς την πόρτα για να ανοίξω στον Πανο και να φύγουμε. Όταν ανοίγω την πόρτα, βλέπω τον Πάνο να με κοιτάει από πάνω μέχρι κάτω ξαφνιασμενος.
"Τι επαφές παιδάκι μου?" τον ρωτάω κουνώντας το χέρι μου μπροστά του για να ξυπνήσει.
"Εε? Τίποτα.. Απλά είσαι πολύ ωραία ντυμένη σήμερα. Παμε?" μου λέει και με ξαφνιάζει γιατί σπάνια μου λέει πως εχω ντυθεί ωραία.. Τέλος πάντων.
Παμε προς τη μηχανή του και ανεβαίνουμε. Κάθε φορά που ανεβαίνω στη μηχανή του τρομάζω. Δεν είναι ότι τη φοβάμαι, απλά εχω τις επιφυλάξεις μου..
Τυλίγω τα χέρια μου γύρω απ τη μέση του και ξεκινάμε.
Λίγη ώρα αργότερα, φτάνουμε στο μπαράκι και βρίσκουμε τα υπόλοιπα παιδιά της παρέας. Δίνουμε την παραγγελία μας και μιλάμε για διαφορά άκυρα θέματα. Όταν μας φέρνουν τα ποτά μας, γυρναω προς το μέρος του σερβιτόρου και βλέπω να καθετε ένας τύπος και να με κοιτάει προκλητικά. Γυρναω πάλι στην παρέα μου και όταν ξανακοιταω προς το μέρος του τύπου τον βλέπω καλύτερα. Ήταν ψηλός, ξανθός, με ωραία χαρακτηριστικά. Μμμ δεν είναι κακός.. Μυρτώ συνελθε! Δεν ήρθες εδώ για να βρεις γκόμενο.
Λίγο μετά, παω τουαλέτα. Μόλις βγαίνω, συναντώ τον ψηλό από πριν να περιμένει να βγω. Τι στο διάολο? Στις γυναικείες τουαλέτες πηγαίνει? Δεν του δίνω σημασία και στριβω για να φύγω. Νοιώθω ένα χέρι να με τραβάει απαλά και να με φέρνει μπροστά του ακριβώς.
"Είμαι ο Στέφανος..." λέει με βραχνιασμενη φωνή.
"Χάρηκα... Μυρτώ." λέω διστακτικά γιατί νόμιζα πως ήταν κανένας ανώμαλος που ποιος ξέρει τι θα μου έκανε.
"Μυρτώ.. Μην φοβάσαι. Δεν πρόκειται να σου κάνω τίποτα. Απλά ήθελα να σε γνωρίσω." λέει χαλαρός που εκεί με έκανε να χαλαρώσω κι εγώ.
"Δεν φοβάμαι. Απλά με περιμένει η παρέα μου.." του λέω δίνοντας το τραπέζι μας.
"Θα σε ξαναδώ?"
"Εε δεν ξέρω.."
"Θες να μου δώσεις το κινητό σου? Εάν θέλεις.. Δεν θέλω να σε πιεσω."
"Εε ναι. Γράφεις? ......."
"Ωραία.. Θα τα ξαναπούμε." και φεύγει από μπροστά μου. Ήταν τόσο άνετος και χαμογελαστός. Μα καλά τι έκανα? Έδωσα τον αριθμό μου? Αλλά γιατί όχι? Ελεύθερη κοπέλα είμαι να κάνω ότι θέλω. Και σιγά. Δεν φάνηκε επικίνδυνος.. Μια χαρά τύπος μου φάνηκε. Στέφανος... Αχ καλέ. Αυτός δεν μου έδωσε τον δικό του αριθμό! Γαμώτο. Τώρα δεν θα με πάρει πότε...
___________
Το επόμενο πρωί ξύπνησα στο κρεβάτι μου και στην αγκαλιά του Πάνου. Πάντα έτσι κοιμόμαστε. Τον εχω σαν αδελφό και δεν θέλω να τον χάσω με τίποτα. Τον σκουνταω λίγο να ξυπνήσει και παω προς την τουαλέτα. Όταν γυρναω βλέπω τον Πανο να είναι μόνο με το μποξερακι του. Τι στο..?
"Γιατί είσαι γυμνός?" του λέω σοκαρισμενη.
________________
Heyy!! Να το και το πρώτο κεφάλαιο. Ελπίζω να σας αρέσει!! Τα λέμε στο επομενοο !;)