Δίπλα σου

Part 28

Μερικές μέρες αργότερα, βγαίναμε συχνά με την υπόλοιπη παρέα. Πηγαίναμε για ποτό και γυρνάγαμε νωρίς τα ξημερώματα. Ένα βράδυ λοιπόν, καληνυχτίζουμε τα παιδιά και ανεβαίνουμε στη μηχανή του Πάνου για να φύγουμε. Του έλεγα να πηγαίνει σιγά γιατί είχε πιει ήδη αρκετά και δεν ήθελα να γίνει τίποτα.

Καθώς οδηγούσε, έστριψε σε μια άλλη στροφή.

"Πάνο, πας λάθος. Απ την άλλη είναι το σπίτι μας..." του λέω καθώς τον σκουντάω λίγο στον ώμο του.

"Καλά πάω.." μου λέει χωρίς να πάρει τα μάτια του απ το δρόμο, ευτυχώς δηλαδή..

Μετά από λίγα λεπτά, φτάνουμε απ έξω από ένα πανάκριβο ξενοδοχείο. Παραξενεύομαι και γυρνάω να δω τον Πάνο που έσβηνε τη μηχανή και κοιτούσε κι εκείνος το ξενοδοχείο από πάνω μέχρι κάτω.

"Πάνο, τι θέλουμε στο ξενοδοχείο? Σπίτι δεν έχουμε??" του λέω ήρεμα.

"Περίμενε εδώ. Σε λίγο κατεβαίνω." μου λέει και μου δίνει ένα πεταχτό φιλί και ύστερα πάει προς τα μέσα. Έμεινα να τον κοιτάω μπερδεμένη. Προσπαθούσα να σκεφτώ που μπορεί να πήγαινε..

Πάνος

Αφού φίλησα στα γρήγορα την Μυρτώ, πήγα γρήγορα προς την ρεσεψιόν του ξενοδοχείου. Μόλις βλέπω την υπεύθυνη, την κάνω ένα νεύμα για να την χαιρετήσω και έπειτα μπαίνω στο ζητούμενο.

"Καλησπέρα, το δωμάτιο του κυρίου Σταματίου??" ρωτάω ανυπόμονα.

"Στο 424. Μισό λεπτό να τον ειδοποιήσω." λέει η υπάλληλος και σηκώνει το τηλέφωνο για να καλέσει στο δωμάτιο.

"Όχι, όχι.. Θα ήθελα να του κάνω έκπληξη αν γίνεται... Είμαι ο γιος του." λέω και την προλαβαίνω.

"Όπως θέλετε." μου λέει και μου χαμογελάει.

Μπαίνω στο ασανσέρ και περιμένω με ανυπομονησία να φτάσει στον όροφο του. Πάω απ έξω απ το δωμάτιο του και του χτυπάω την πόρτα δυνατά. Μετά από πολλά χτυπήματα, ανοίγει τρομαγμένος την πόρτα για να δει ποιος είναι. Μόλις με βλέπει, ξαφνιάζεται.

"Συγνώμη για την ώρα... Θέλω να μιλήσουμε.."

"Πέρασε μέσα.." μου λέει και κάνει χώρο να περάσω.

Κάθομαι στο καναπεδάκι που έχει εκεί και περιμένω να κάτσει κι εκείνος. Για λίγο σκέφτομαι τι θέλω να του πω. Βάζω τα χέρια μου στο πρόσωπο μου και πέρνω βαθιές ανάσες.

"Θέλω να έρθω στη Θεσσαλονίκη.." του λέω αποφασηστικά.

Μυρτώ
Περίμενα περίπου 20' απο κάτω. Ίσως θα έπρεπε να πάω σπίτι με ένα ταξί... Δεν θέλω να τον ενοχλήσω και να του χαλάσω την συζήτηση με τον πατέρα του. Χαίρομαι τουλάχιστον που του έδωσε μια δεύτερη ευκαιρία και δεν του κρατάει κακία.

Καθώς πάω να φύγω για να πάω να πάρω ταξί, ακούω τον Πάνο να μου φωνάζει. Γυρνάω και του χαμογελάω και ύστερα λάω στην αγκαλιά του και με σφήγκει μέχρι που δεν μπορούσα να πάρω ανάσα.

"Που πήγαινες??" μου λέει ενώ ανεβαίναμε πάλι στη μηχανή.

"Νόμιζα πως θα καθόσουνα κιάλλο και είπα να πάω σπίτι με ταξί."

"Μα δεν σου είπα οτι επιστρέφω και να περιμένεις εδώ?? Θα μπορούσε να σε είχε πειράξει κάποιος τέτοια ώρα!" λέει γλυκά κοιτώντας με πριν βάλει μπροστά.

Εγώ δεν του μίλησα. Τον πήρα αγκαλιά και έγηρα το κεφάλι μου κλείνοντας τα μάτια μου.

Όταν φτάσαμε σπίτι, ξαπλώσαμε και με πήρε στην αγκαλιά του.

"Τι είπατε με τον πατέρα σου..?" τον ρωτάω μέσα στην υσηχία.

"Τίποτα.." μου λέει και με φιλάει στο μέτωπο μου.

"Πως τίποτα? Τόση ώρα ήσουν επάνω.." του λέω ενώ ακούγετε ο ήχος μυνήματος του κινητού του.
Σηκώνεται για λίγο για να δει ποιος είναι και το απενεργοποιεί τελείως..

"Ποιος ήταν?" του λέω νυσταγμένα.

"Μύνημα απ την Cosmote.." μου λέει και κλείνει τα μάτια του. Πριν προλάβω να πω τίποτα άλλο, είχε ήδη κοιμηθεί.

___________________
Κάτι μικρό για να μην με βρίσετε που δεν έβαλα στην ώρα μου (πάλι).. Απλά είμαι συνέχεια έξω και δεν πρόλαβα πιο πριν ;ρ

Επειδή έχω ψηλοστερέψει απο ιδέες, δέχομαι ευχαρίστως τις δικές σας ιδέες για την συνέχεια σε μυνήματα ;)

Δεν σας λέω πως θα ανεβάσω την Παρασκευή γιατί πάλι δεν θα προλάβω μάλλον ;ρ

Τα λέμε σύντομα λοιπόν :*♥