Δίπλα σου

Part 2

"Γιατί είσαι γυμνός..?" λέω με γουρλωμενα μάτια.
  "Και τι θες να βάλω?" μου λέει με μια φυσικότητα.
  "Τις πυτζάμες σου ίσως? Ξέρεις έχεις και κάτι πυτζάμες εδώ.."
  "Δεν είναι στο συρτάρι.."
  "Και που είναι? Αα ναι. Είναι για πλύσιμο." του λέω και ξανακαθομαι στο κρεβάτι.
  "Άντε που θα με κατηγορήσεις κιόλας. Ότι τι? Κάναμε παθιασμένο σεξ όλο το βράδυ?" μου λέει και τον κοιτάω με μισό μάτι. Ούτε να το σκεφτώ δεν θέλω. Είναι κολλητός μου και τίποτα περισσότερο. Θα ήταν πολύ περίεργο..
  Μετά από λίγη ώρα, αφού χουζουρεψαμε στο κρεβάτι και γελούσαμε με διαφόρους ήχους που κάναμε σαν μικρα παιδιά, αποφασίσαμε να σηκωθούμε. Μόλις τον βλέπω καλύτερα, και βλέπω τους κοιλιακούς του παθαίνω σοκ. Τώρα καταλαβαίνω ότι έχει πλέον μεγαλώσει και δεν είναι πλέον παιδί, απ όταν κάναμε παρέα. Μυρτώ τι κάθεσαι και σκέπτεσαι πρωινιατικα για τον κολλητό σου?!
  Τον είδα να φοράει πάλι τα χθεσινα του ρούχα και να έρχεται στην κουζίνα να με βοηθήσει με το πρωινό. Καθώς τρώγαμε, ακούω να χτυπάει από μέσα το κινητό μου. Τρέχω γρήγορα να το προλάβω αλλά όχι. Δεν το πρόλαβα.. Η Νικολέτα ήταν. Η Νικολέτα είναι η κολλητη μου. Κάνουμε παρέα από το λύκειο μαζί και με την Δήμητρα ενώ με τον Πάνο κάνουμε απ το δημοτικό.
  Ξανακαθομαι στον πάγκο της κουζίνας και συνεχίζω να τρώω τα δημητριακά μου. Όταν ξαναχτυπά το κινητό μου το σηκώνω κατευθείαν χωρίς να δω ποιος είναι.
"Ελα.." λέω με γεμάτο το στόμα στην αλλη γραμμή νομίζοντας πως είναι η Νικολέτα.
"Μυρτώ...?" ακούω μια αντρική φωνή να μου μιλάει κι αμέσως θυμάμαι τον τύπο που του έδωσα εχθές τον αριθμό μου και γουρλωνω τα μάτια μου.
"Στεφανε εσυ είσαι...?" λέω και καταπίνοντας την μπουκιά που μασούσα. Ο Πάνος μου έκανε κάτι νοήματα για να μάθεις ποιος είναι αλλά εγώ του έλεγα να σταματήσει.
"Ναι εγώ είμαι.. Βλέπω με θυμάσαι."
"Δεν ξεχνώ πότε που δίνω τον αριθμό μου.." Αυτό μήπως ακούστηκε κάπως περίεργα..? Χεστο Μυρτώ έτσι όπως τα έκανες...
"Χαίρομαι... Εε σε πήρα να σε ρωτήσω τι έχεις να κανείς τώρα το πρωί.."
"Τι έχεις να μου προτείνεις?"
"Έλεγα να παμε για καφέ.. Λίγο πιο δίπλα απ το μπαράκι που βρεθήκαμε. Τι λες?" Αα τι λέω?? Να παω ή θα με θεωρεί εύκολη?
"Ναι άμε! Τι ώρα?" για να ξέρω να δω και τα δρομολόγια του λεωφορείου..
"Σε καμία ώρα είναι καλά?"
"Ναι..."
"Ωραία. Σου στέλνω σε μήνυμα τν διεύθυνση."
"Εντάξει. Τα λέμε εκεί."
_________
"Ποιος ήταν αυτός ο Στέφανος?" ρωτάει με περιέργεια ο Πάνος καθώς εγώ έψαχνα να βρω τι θα φορέσω.
"Ένας που γνώρισα εχθές..Να βάλω σορτσάκι ή τζιν ?"
"Και που ξέρεις αν είναι κανένα πρεζακι? Το ξέρεις? Δεν το ξέρεις!" συνεχίζει να ανησυχεί.
"Πανο χαλάρωσε! Για ένα καφέ θα παμε μόνο.. Λοιπόν? Τζιν ή σορτσάκι?" του λέω δείχνοντας του τις επιλογές.
"Εννοείτε τζιν! Σιγά μην του δείξεις και τα πόδια σου, να νομίζει ότι είσαι εύκολη και διαθέσιμη!"
"Γιατί δεν είμαι?"
"Τι? Εύκολη?!"
"Όχι ρε χαζό! Διαθέσιμη."
"Αα. Εε τι?"
"Δεν είμαι διαθέσιμη? Τα εχω με κάποιον και δεν το ξέρω?"
"Εε.. Όχι"
"Γιατί το σκέφτεσαι? Είναι τόσο δύσκολη η ερώτηση που έκανα?"
"Όχι ρε.. Απλά νόμιζα ότι μου κρύβεις κάτι και δεν το ξέρω.."
"Μην ανησυχείς. Τα ξέρεις όλα για μένα!" και του δίνω ένα φιλί στο μάγουλο και παίρνω τα ρούχα μου για να ντυθώ.
   Όταν ετοιμάστηκα κατάλαβα οτι έχει περάσει η ώρα και θα τον κάνω να περιμένει πολύ ώρα αν πάω με το λεωφορείο... Πάω δίπλα στον Πάνο και του κάνω το γλυκά ματάκια.
"Τι θες και με κοιτάς έτσι?" είπε χωρίς να γυρίσει ούτε εκατοστό το βλέμμα του..
"Πανούληηη.." του λέω εγώ και τον πέρνω αγκαλιά απο πίσω και του μιλάω δίπλα στο αυτί του..
"Ρίχτο.."
"Γίνεται να με πας με τι μηχανή σου?" του λέω γλυκά με την ελπίδα να πει ναι..
"Γιατί δεν θα πας με το λεωφορείο?" μου λέει χαλαρός παίζοντας με το κινητό του.
"Δεν θα προλάβω να παω στην ώρα μου.."
"Εε και? Δεν μπορεί να περιμένει ο γόης?" μου λέει με ειρωνία.
"Μην τον λες έτσι! Απλά δεν θέλω να σχηματίσει λάθος εντύπωση.."
"Χαχαχα. Τι λάθος εντύπωση μωρέ? Αφού πάντα αργείς.."
"Κόψε τις μαλακίες. Θα με πας?"
"Κι εγώ τι θα κερδίσω...?!"
"Τι εννοείς κύριε Σταματίου? Τι θες?"
"Εσένα." λέει χαλαρά.
"Ελα μου?!" γύρισα και τον κοίταξα με σηνωμένα τα φρύδια μου σοκαρισμενη.
"Πλάκα κάνω ρε χαζό! Απλά εάν χρειαστώ κάτι θα το κάνεις.."
"Αα είπα κι εγώ..! Οκ αλλά μην μου πεις να παω να πέσω απ το παράθυρο." του λέω καθώς επερνα την τσάντα μου.
"Γαμώτο! Μεσ το μυαλό μου είσαι??" λέει με το κράνος στο χέρι του.
"Ρε αϊ στο διάολο! Προχώρα και θα αργήσω!"
"Ναι και θα τσαντιστεί ο γόης.."
"Σταματά να τον λες γόη!"

  Μετά από 5-10' ήμασταν απ έξω απ την καφετέρια.
"Πρόσεχε μην σε βιάσει σε καμία τουαλέτα!" μου λέει καθώς έβαζε πάλι μπρος.
"Γιατί όχι?" του λέω για πλάκα..
"Μην τολμήσεις να κάνεις καμία μαλακία!" μου λέει με νεύρο και βλέπω το πρόσωπο του να σκληραίνει..
"Σιγά καλέ! Μια πλάκα έκανα.. Σταματά να είσαι τόσο υπερπροστατευτικός! Για καφέ θα παμε μόνο."
"Απλά δεν θέλω να πάθεις κάτι..."
"Ωω μωρέ! Σε ευχαριστώ!" και του δίνω ένα φιλί στο μάγουλο.
"Μην χαίρεσαι. Απλά θέλω να εχω εγώ την χαρά να σε βασανίσω.."
"Δεν είσαι φίλος μου πια!" του λέω σαν πεντάχρονο.
"Γιατί πότε ήμουν..?" μου λέει ενώ προχωρούσα προς την είσοδο και γυρναω και τον κοιτάω.
"Τι είπες?"
"Λέω.. Καλά να περάσεις."
"Αα! Ευχαριστώ.."
  Μα καλά, τι εννοούσε με αυτό? Τέλος πάντων. Καμία κακία θα πέταξε πάλι.. Δεν δίνω σημασία και μπαίνω μέσα κοιτώντας δεξιά κι αριστερά για να δω που είναι. Βλέπω στα δεξιά μου ένα χέρι να μου κάνει νόημα κι αμέσως παω προς το τραπέζι.
"Γειά.." λέω κάπως ντροπαλα και κάθομαι στην απέναντι καρέκλα.
"Γειά.." λέει και μου ρίχνει ένα υπέροχο χαμόγελο! Αχ πεθαίνω!! Είναι κούκλος.. Συγκεντρώσου Μυρτώ!