Δίπλα σου

Part 5

"Πανό.. Θα τα πούμε αύριο στη σχολή. Θέλω να μείνω μόνη μου τώρα.."
"Καλά.. Όπως θέλεις."
Μόλις άκουσα την πόρτα να κλείνει, σηκώθηκα απ το κρεβάτι και πηγα προς την κουζίνα για να φτιάξω κάτι να φάω και να πάρω τον Στέφανο τηλέφωνο για να δικαιολογηθώ...
Πιάνω ένα μήλο και στέκομαι στον πάγκο κρατώντας το κινητό μου. Το κοίταζα και σκεφτόμουν. Να τον πάρω ή να μην τον πάρω...? Τι θα του πω? 'Αχ συγνώμη αλλά είναι υπερπροστατευτικος ο κολλητός μου' ? Δεν γίνεται.. Μα καλά, κι ο άλλος τι στο διάολο έπαθε? Νόμιζα ότι θα χαιρόταν να βρω κάποιον, να σταματήσω να τον πριζω και να είμαι συνέχεια μαζί του.. Σκέφτομαι πολύ σοβαρά να ξεκόψω λίγο. Τώρα τελευταία είμαι όλη την ώρα μαζί του. Δεν εχω χρόνο για να κάνω κάτι δικό μου.. Στην σχολή μαζί, στο σπίτι μου μαζί, στις βόλτες μαζί... Δεν αντέχω άλλο! Το ξέρω ότι είναι κολλητός μου, αλλά θέλω λίγη ελευθερία....
_________________
Το πρωί που πήγαινα στη σχολή, καθώς περίμενα το λεωφορείο, χτυπάει το κινητό μου. Ο Πάνος.. Δεν εχω όρεξη να του μιλήσω. Θέλω να ξεκόψω λίγο, αλλά απ την άλλη δεν θέλω. Είναι κολλητός μου. Δεν μπορώ να ξεγραψω 14 χρόνια φιλίας έτσι απλά.. Αγνοώ την κλήση του και συνεχίζω να περιμένω το λεωφορείο..
Κάποια στιγμή, βλέπω τον Πανο να σταματάει μπροστά μου με την μηχανή.
"Γιατί δεν το σηκώνεις?" μου λέει με βραχνή φωνή ενώ σβήνει τη μηχανή.
"Αα.. Με επερνες ?" του λέω παίζοντας την ανηξερη ανοίγοντας την οθόνη του κινητού.
"Μην μου το παίζεις τρελιτσα... Σε είδα που το έβαλες στην τσάντα σου όταν σε επερνα. Απέναντι ήμουν ξέρεις..." μου απαντάει και με κάνει να μην εχω τίποτα να πω. Σκύβω το κεφάλι μου και κλωτσαω κάτι πετραδακια.
"Τώρα γιατί το κανείς αυτό?" μου ξαναλέει.
"Ποιο..?" του κάνω και σηκώνω το κεφάλι μου να τον βλέπω.
"Αυτό! Με αποφεύγεις για μια παρεξήγηση."
"Παρεξήγηση το λες εσυ αυτό? Με είπες πουτανα!"
"Δεν ήθελα να σε πω γαμώτο μου! Απλά.. Απλά νόμιζα ότι.. Γαμησε το."
"Ότι τι Πανό? Τι?"
"Ανεβα πάνω."
"Όχι! Περιμένω το λεωφορείο."
"Ανεβα πάνω γαμώτο μου και ασε τα πείσματα!"
"Μην μου φωνάζεις εμένα! Μπορώ να φωναξω κι εγώ αν θέλω!"
"Δεν θα το ξαναπώ. Ανεβα στην μηχανή τώρα.."
Πάντα όταν νευριαζει μ'αρέσει. Κάθε φορά τον πειραζω. Ανέβηκα στη μηχανή και προσπαθούσα να κρατηθώ από αλλού εκτός από εκείνον. Το κατάλαβε όμως και μπύρα έπιασε τα χέρια και μου τα έβαλε γύρο απ τη μέση του και έπειτα άναψε τη μηχανή.
"Κρατήσου γερά."
"Δεν θα μου πεις εσυ τι θα κάνω.."
Και ξαφνικά πατάει απότομα το γκάζι και γατσωνομαι πάνω του για να μην πέσω. Ακούω ένα γέλιο του και τον χτυπαω ελαφρά στο μπράτσο.
Μετά από λίγο ήμασταν στην σχολή. Με βοηθάει να κατέβω και φτιάχνω καλύτερα τη φούστα μου.
"Είμαστε εντάξει..?" ρωτάει αναβοντας ένα τσιγάρο.
"Εε.. Ναι. Πρέπει να φύγω.." του λέω διστακτικά και προχωρώ προς την είσοδο της σχολής.
"Όπα όπα κάτσε." και με πιάνει απ το μπράτσο μου για να σταματήσω. "Δεν είναι ακόμα η ώρα για να μπούμε. Κάτσε να τα πούμε, όπως κάνουμε πάντα.." συνεχίζει.
"Εε πρέπει να μιλήσω με τον κύριο Γεωργίου.. Ήθελε να μου πει κάτι εχθές.." του λέω σαν δικαιολογία.
"Εάν ερχόσουν με το λεωφορείο, δεν θα είχες φτάσει ακόμα. Γι αυτό ελα δω." και με βάζει να στιριχτω στη μηχανή του.
"Καλά..." του λέω και έπειτα του κάνω νόημα να μου δώσει κι εμένα ένα τσιγάρο.
______________
Λίγες ώρες αργότερα, όταν πια είχαμε τελειώσει το μάθημά, σκέφτηκα να πάρω τηλέφωνο τον Στέφανο για να βγούμε και να επανορθώσω για την προηγούμενη φορά.. Περιμένω ακούγοντας να χτυπάει και ύστερα ακούω την φωνή του.
"Ελα Μυρτώ!" ακούστηκε κάπως χαρούμενος και ξαφνιασμενος.
"Ελα Στεφανε, τι κανείς?"
"Καλά είμαι. Εσυ?"
"Καλά κι εγώ. Εχω να σου προτείνω κάτι.."
"Σ' ακούω." ακούστηκε πρόθυμος απ την άλλη γραμμή.
"Τι λες για ποτό το βράδυ?"
"Δεν είναι κακή ιδέα. Έχεις κάποιο μέρος στο νου σου?"
"Ήλπιζα να ήξερες εσυ κάποιο καλό μπαράκι."
"Μην ανησυχείς. Ξέρω ένα πολύ καλό που κάνει και γαμώ τα κοκτέιλ.."
"Μμ. Με έχεις ψυχολογησει εσυ.."
"Χαχαχα. Θα περάσω να σε πάρω κατά τις 9. Είναι καλά?"
"Ναι ναι τελεία. Τα λέμε!"
Μόλις το κλείνω λέω αμέσως στην Νικολέτα που με κοίταζε ανυπόμονη για να μάθει τι λέγαμε. Όταν τελειώνω ότι ήθελα να της πω, πετάγεται από πίσω μου ο Πάνος. Λες να άκουσε τι έλεγα? Μακάρι όχι! Δεν εχω καμία όρεξη να μου το χαλάσει πάλι...
"Μυρτουλη, να ρθω απ το σπίτι σου να κάτσουμε?"
"Εε καλύτερα όχι απόψε. Εχω να κάνω μια εργασία για τον Γεωργίου..."
"Αα καλά. Τα λέμε τότε." μου λέει αδιάφορα. Ωραία. Δεν άκουσε τι έλεγα αλλιώς θα μου έλεγε ότι του λέω ψέματα.
"Οκ. Γειά..." του λέω και τον βλέπω να ανεβαίνει στη μηχανή και να φεύγει.
"Γιατί του είπες ψέματα?" με ρωτάει ξαφνιασμενη η Νικολέτα.
"Εε μωρέ δεν ήθελα να του πω ότι θα βγω με τον Στέφανο και έχουμε πάλι τα ίδια.."
"Τα βρήκατε τώρα..?"
"Ποιοι?"
"Εσυ με τον Πανο παιδάκι μου. Συγκεντρώσου!"
"Αα .. Εε.. Δεν μπορείς να πεις ότι τα παμε και τέλεια.. Σκέφτομαι να ξεκόψω για λίγο. Δεν ξέρω. Ώρες ώρες είναι σπαστικα υπερπροστατευτικος.. "
"Εε ποιος ξέρει..." πέταξε η Νικολέτα κάπως περίεργα. Τι ήταν αυτό τώρα?
"Ξέρεις κάτι που δεν ξέρω?" την ρωτάω καχύποπτα..
"Εγώ? Τι να ξέρω παιδάκι μου? Απλά λέω, ποιος ξέρει γιατί.."
"Αα.. Τέλος πάντων. Παω να ετοιμαστώ για το βράδυ. Τα λέμε φιλενάδα!!" την φίλησα γρήγορα στο μάγουλο της και εφυγα γρήγορα να προλάβω το λεωφορείο που μόλις είχε σταματήσει μπροστά απ την είσοδο της σχολής. Την άκουσα να φωνάζει "Καλά να περάσεις!" αλλά δεν πρόλαβα να την ευχαριστήσω γιατί οι πόρτες πλέον είχαν κλείσει και ήμουν στριμωγμένη με πολλά αλλά άτομα.
Όταν έφτασα σπίτι μου, έβγαλα γρήγορα τα ρούχα μου και μπήκα για μπάνιο. Αφού βγήκα, έβαλα κάτι κόκκινα εσώρουχα και έπειτα πηγα μπροστά στον καθρέφτη πλεκοντας τα μαλλιά μου σε μικρές πλεξούδες για να προλάβουν να στεγνώσουν και να γίνουν φυσικά σπαστά.
Καθώς έψαχνα να δω τι θα φορέσω, ακούω να χτυπάει η πόρτα. Γαμώτο! Λες να ήρθε πιο νωρίς? Μπα αφού είναι ακόμα 8. Αποκλείεται! Λέω από μέσα μου καθώς τρέχω προς την πόρτα για να δω απ το ματακι. Ωχ! Ο Πάνος! Τι θέλει εδώ γαμώτο μου?
Χωρίς να το σκεφτώ πολύ ώρα, ανοίγω και βλέπω τον Πανο να με κοιτάζει από πάνω μέχρι κάτω.
"Τι φοράς?" Ωχ! Φοράω μόνο τα εσώρουχα. Αλλά εντάξει. Λες και δεν με έχει ξαναδεί!
"Τα εσώρουχα μου. Εσυ τι κανείς εσυ εδώ?"
"Είπα να περάσω να σε βοηθήσω με την εργασία. Πάντα με εσώρουχα κυκλοφορείς εσυ στο σπίτι?" μου λέει χωρίς να έχει σταματήσει να με κοιτάει.
"Ναι έχεις κανένα πρόβλημα?"
"Εγώ κανένα. Λοιπόν, που είναι η εργασία?" λέει και κοιτάει γύρο του..
"Εε βασικα.. Δεν εχω να κάνω εργασία. Απλά.. Θα βγω με τον Στέφανο.."του λέω διστακτικά.
"Τι? Και γιατί μου είπες ψέματα?" βλέπω τον Πανο να νευριαζει και να σκληραίνουν τα χαρακτηριστικά του.
"Για να μην έχεις την αντίδραση που έχεις τώρα..."
"Ποια αντίδραση? Επειδή θέλω να σε προστατέψω από αυτόν τον μαλακα?"
"Δεν τον ξέρεις για να τον λες μαλακα! Και δεν θέλω να με προστατέψεις! Βαρέθηκα! Κάθε φορά τα ίδια κανείς. Όποιον και να κοιτάξω τον λες μαλάκα και δεν θες να βγαίνω μαζί του. Τέρμα πια! Εγώ θα βγαίνω με τον Στέφανο και εσυ κάνε ότι θέλεις!"
"Αν βγεις με τον Στέφανο εμένα ξεχνά με!"
"Τι? Πως τολμάς να το λες αυτό?"
"Διάλεξε! Ή εμένα ή αυτόν!"
"Αφού το θες έτσι λοιπόν, διαλεγω τον Στέφανο! Ικανοποιημένος?"
"Ορίστε? Πετάς 14 χρονια φιλίας για έναν γκόμενο?"
"Εσυ με έβαλες να διαλέξω! Και τώρα φύγε!"
Χωρίς να μιλησει, άρπαξε το κράνος του και κοπανοντας την πόρτα έφυγε. Τι ήταν αυτό ? Με έβαλε να διαλέξω? Δεν το περίμενα αυτό απ τον Πανο! Μάλλον καλύτερα που ήρθαν έτσι τα πράγματα. Χρειαζόμουν χώρο και εκείνος με καταπίεζε. Πολύ καλύτερα..