အခန်း[9] ငိုကြွေးနေသောမိုးစက်များ
သူတို့နှစ်ယောက်နမ်းတဲ့အချိန်တိုင်း
ဘယ်သောအခါမှ နှုတ်ခမ်းမှာတင်မရပ်တန့်သည့်ကောင်းကင်က သူ၏ခန္တာကိုယ်အပေါ်ပိုင်းတစ်ခုလုံးကို နီရဲနေသည့်အမှတ်များဖြင့် ပြည့်နှက်နေအောင်လုပ်လေ့ရှိသည်။
ကိုယ်လက်နှီးနှောချိန်ဆိုလျှင်တော့ သူ့တစ်ကိုယ်လုံးမှာ ဆံပင်မှစ၍ ခြေချောင်းများအထိ ကောင်းကင်၏နှုတ်ခမ်းများနှင့်မလွတ်ကင်းတတ်ပေ။သူ့ခန္တာကိုယ်ကို မွေ့ရာပေါ်သို့လှဲချ၍
ဆွယ်တာညိုညိုလေးကိုခပ်မြန်မြန်ဆွဲချွတ်ပြီး ညှပ်ရိုးတန်းများကို စုပ်ယူကိုက်ခဲနေသည့်ကောင်းကင်မှာ သူ၏ဝဲဘက်ရင်အုံအရောက်
အနည်းငယ်တန့်သွားသည့်ဟန်ကို မြင်လိုက်ရသောကြောင့်
သူ့ရင်ဘတ်ကို အလန့်တကြားငုံ့ကြည့်လိုက်မိတော့ ထင်းနေသည့်ပိုင့်နာမည်တက်တူး...။
ထိုတက်တူးအား မမှိတ်မသုန်ငေးကြည့်နေသည့်ကောင်းကင်ကြောင့် သူနေရခက်စွာဖြင့် ချက်ချင်းပင် လက်ဖြင့်ဖုံးအုပ်လိုက်မိသည်။ထိုအခါ ကောင်းကင်က သူ့လက်တွေကိုဆွဲယူကာ
ထိုတက်တူးအပေါ်မှဖယ်ရှားလိုက်ပြီး
အနက်ရောင်ဆေးဖြင့်ရေးဆွဲထားသည့်နာမည်လေးပေါ်သို့ ခပ်ဖွဖွနမ်းရှိုက်လိုက်၏။"ကောင်းကင်...."
"မောင်က မင်းခန္တာကိုယ်မှာရှိသမျှအရာအားလုံးကို ချစ်တယ်"
"မောင်...."
"မင်းနှလုံးသားထဲမှာ မောင်ရှိနေပြီးသားပဲ..."
ကောင်းကင်၏စကားကြောင့် သူ့ရင်ထဲဆို့နင့်သွားရပြီး
မထိန်းကွပ်နိုင်စွာပင်ငိုရှိုက်မိတော့သည်။"မင်းက မောင့်ကိုစိတ်မကောင်းဖြစ်စေချင်
လို့ ခဏခဏငိုနေတာလား""မဟုတ်....ဟင့်...ငါ...ငါမကောင်းဘူး
ငါ့အမှားတွေပဲ...ငါတခြားလူနဲ့မတွဲခဲ့သင့်ဘူး"
VOCÊ ESTÁ LENDO
မိုးစက်ကြွေသောလေညှင်း....မြေခလာသောစိန်ပန်းနီနီ
Ficção GeralDescription- အခ်စ္ေၾကာင့္ ေသဆံုးခဲ့ဖူးသလို အခ်စ္ေၾကာင့္ပဲ ျပန္လည္႐ွင္သန္ခဲ့တယ္။