Racing For A Girl ~ Dutch

Hoofdstuk 80

Pov Lotte
Na een tijdje ben ik rustig. "Ben het ziekenhuis uit geslagen door Max" Zeg ik zachtjes. "Wat? Waarom" Vraagt Mick. "Mocht niet in het ziekenhuis of überhaupt bij Lance en Esteban zijn van hem" Zeg ik. "Dan hoef je nog niemand in elkaar te slaan" Zegt Lirim. "Hij wilde dat ik ging toegeven dat ik het had gedaan maar they still don't believe me"  "Why not?" Vraagt Arthur. "Ben een meisje!! Ik doe nooit een vlieg kwaad en gewoon" Roep ik. "Lot?" Hoor ik Nyck rustig zeggen. "Nyck!" Roep ik. "Rustig maar" Hij knuffelt mij samen met Mick. "Kunnen we gaan eten en lopen misschien?" Vraag ik. "Ja tuurlijk rustig maar" Zegt Mick. Ze nemen mij naar beneden. "We gaan naar de Mac oké?" Zegt Logan. "Ja is goed" Zeg ik en kijk even weg. "Lot het is oké ze weten nu dat er niet met je te sollen valt enzo" Zegt Nyck. Ik knik. "Probeer het los te laten" Zegt Arthur. "Oké" Zeg ik dan en haal diep adem. "Neem de Ferrari" Zegt Arthur en we vergeten allemaal dat we zouden lopen. Ik pak zijn sleutels. Ik rij naar de racebaan met Arthur, even alles er uitrijden. Ik rij daar een paar rondjes met zijn Ferrari tot Arthur gebeld wordt. Ik maak 1 gekke drift waardoor Arthur bijna zijn telefoon laat vallen. Ik ga stuk en stopt de auto. Hij praat door en zegt dan we moeten gaan naar de Mac. Ik knik en rij naar de Mac. We gaan daar eten en ik vertel wat ik net deed. De jongens gaan helemaal stuk. "Arthur" Gilt Nyck van het lachen. "Niet grappig" Zegt Arthur boos. Ik laat zien hoe het ongeveer ging en zelfs Art moet nu lachen. "Die blik daarna die ik kreeg geweldig" Grinnik ik. Na een tijdje gaan we terug naar het hotel en dan zie de jongens weer. Charles kijkt me aan en glimlacht. "Waarom huilen jullie?" Vraag ik benauwd. "Ze houden Lance in slaap" Legt Charles uit. "Komt het komt het" Stotter ik. "Weten ze niet we hopen het wel" Zegt Lando. Ik ben er stil van geworden. Voor ik het weet staat Max weer voor me neus. "Ja ja ik weet het nu wel Max bedankt" Zeg ik en loop naar de lift maar zie een piano staan. Ik loop naar de piano en ga daar spelen. Ik speel daar de liedjes die ik geleerd heb of samen met Charles heb geleerd. Ik heb niet door dat er een paar jongens komen kijken. Ik ga gewoon door met spelen en na een tijdje zie ik dat heel wat drivers om de piano heen staan. "Speel maar door" Zegt Kimi. "Ja speel verder" Zegt Yuki. "Je bent goed" Zegt Lewis. Charles komt naast me zitten. We spelen een moeilijk stuk die ons nog niet helemaal is gelukt, maar het gaat nu verrassend goed. We spelen hem af en voor het eerst zonder fouten. We lachen en geven elkaar een knuffel. "Het is eindelijk gelukt beautiful" Zegt hij lachend. Ik lach. "Ik heb trouwens geoefend aan Arcade" Zeg ik. "Van Duncan Laurens?" Vraagt Charles. "Ja" "Laat horen" Zegt Pierre die weet dat het mijn favoriete liedje is. Ik begin te spelen en zing ook mee. Als het liedje klaar is zie ik dat Romain, George, Alex, Charles, Arthur, Logan en zelfs MAX tranen in hun ogen hebben. "Het spijt me echt en het was niet mijn bedoeling Max maar jullie zijn echt te ver gegaan toen jij je vriendjes Nyck in elkaar liet slaan waardoor ik moest rijden" Zeg ik. Max kijkt me schuldig aan en kijkt naar Christian. "Het is waar en het spijt mij ook ik was een beetje stom bezig en met beetje stom bedoel ik heel erg dom geweest" Zegt Max. "Straf hem niet hij heeft het toegegeven" Zeg ik. Christian knikt naar mij en ziet het voor een keer door de vingers. Max kijkt mij voor het eerst dankbaar aan. Ik glimlach en sta op. "Ik ga naar me kamer" Zeg ik. "Is goed Lot" Zegt Charles. Ik knik als ik weg loop. Ik loop de lift in en Max stapt ook in. Ik kijk hem aan. Ik slik even. "Don't worry ik wilde zeggen dat ik vanmiddag niet helemaal goed heb gereageerd en daar ben ik me ook bewust van, sorry daarvoor en we kunnen wat spullen naar Lance enzo brengen" "Weet je zeker dat ik even mag kijken daar Max? Want ik weet zelf ook dat dit anders had gekund maar had niet verwacht dat het zulke harde klappen zouden zijn eigenlijk" Vertel ik tegen Max. "Eerlijk je hebt wel lef en ik snap het dat heb ik nog steeds als ik zelf ook crash hoor" Ik glimlach. "Ik wil wel mee maar wil niks uit hun koffers pakken omdat ik bang ben dat ik straks ervan beschuldigd wordt dat ik iets heb gestolen wat ik dan niet heb gedaan" "Komt goed ik weet dat je dat niet doet" Zegt Max dan die nu aardig is. Geen idee waarom misschien is hij bang dat ik hem ook laat crashen ofzo. Ik knik. Ik ga naar mijn kamer en kleed me om daar. Als ik klaar ben loop ik naar Max. "Gaan we met jou auto of?" Vraag ik. "Waar jij je veiliger bij voelt" Zegt Max. "Kan ik je vertrouwen in een Aston Martin?" Vraag ik. "Ja dat kan" "Dan ga ik met jou mee" Zeg ik. "Je pakt hem niet af he net als met Esteban?" Vraagt zijn vriendin. Ik kijk haar aan. "Schat dat was een plan de wereld moest denken dat Esteban haar leuk vond maar dat was niet waar en geen zorgen ik vind haar niet eens leuk" Zegt Max. "Max ik ga wel met mijn auto" Zeg ik snel en loop weg. Ik hoor zijn vriendin nog wat zeggen. "Nico kan je mee gaan alsjeblieft?" Vraag ik. "Tuurlijk" Max komt aanlopen en ik loop samen met Nico naar mijn auto. Nico rijd naar het ziekenhuis als we daar zijn stappen we uit en gaan we met Max mee. We gaan eerst naar Esteban zijn kamer. "Hey" hoor ik een stem zeggen. "Hey je bent wakker" Zegt Max. "Ja al lang hoor" Zegt Esteban. Ik loop met Nico naar binnen. "Ga weg!" Zegt Esteban boos. "Nee het is goed" Zegt Max. Esteban kijkt hem raar aan. "Ze heeft wat opgebiecht ook al gelooft niemand haar en heeft ze geen straf gekregen" Antwoord Hij. "Ik heb het gedaan" Zeg ik zacht. "Dacht ik al wel wie wilt er nu geen wraak op ons nemen?" Lacht hij vals. "Ik kom in vrede maar ik zie het al aan je face! Je gaat me terug pakken" Zeg ik maar loop dan naar buiten. "She is right" Roept hij na. "Dit was het stomste idee ooit" Zeg ik tegen Nico. "Het is goed en als hij wat doet dan is het doei voor een race of twee" Zegt Nico. Ik knik. "Jij gaat sorry zeggen want ze komt in vrede en jij gaat zo doen!" Zegt Max boos. Ik loop terug. "Max het is oké rustig geen probleem ben ook stom geweest en laat hem maar lekker stom doen dan" Antwoord ik. Ik zie Esteban kijken. "Zijn jullie nu vrienden?" Vraagt hij. "Ieuw nee" Roept Max en duwt me weg. Ik loop weg en ga naar de auto. Niet veel later is Max er ook. "Waar ga je heen?" "Naar het hotel Max! Want ik ben weer ergens ingetrapt zoals gewoonlijk!" Roep ik boos. "Nee niet waar" Zegt hij. "Max laat haar maar ze dacht dat je misschien een beetje was bij gedraaid maar ze ziet in dat het niet zo is" Zegt Nico. Hij knikt en loopt dan maar weg. "Kom we gaan nog even bij Lance kijken" Zegt Nico. Ik knik en we lopen terug. Ik loop naar Lance zijn kamer in en zie hoe erg het is. Ik ben zo dom bezig geweest! Ik zie zijn vriendin kijken. "Het spijt me ik hoop dat hij oké is en weer kan gaan racen ik, ik... Dit was niet mijn bedoeling sorry" Huil ik. "Hey het is oké ik hoorde dat je het tegen de bazen hebt gezegd en ze je niet wilde geloven dat lijkt me moeilijk" Zegt ze. "Is het ook ik wil een straf hiervoor niet meer racen of naar Formule 2 of 3 maakt me niet uit wat. Ik had dit niet moeten doen!" Zeg ik huilend. Ze knuffelt mij. "Het is oké hij had je beste vriend niet in elkaar moeten slaan en als ik dat had geweten dan had ik hem tegengehouden of naar je toe gekomen ik mag hopen dat hij geleerd heeft hier van" "Waarom ben je zo aardig tegen me? Esteban zijn vriendin haat me en Kelly de vriendin van Max haat me ook" Snik ik. "Het is niet goed wat je hebt gedaan maar weet zoveel van hem wat hij jou heeft aangedaan met Max en Esteban maar ik heb het je vergeven ik was eerst wel heel boos op je maar daar schieten we alle twee niks mee op toch?" Zegt ze. "Klopt" Zeg ik. "Je bent een lief en leuk meisje. Ik snap dat het lastig is als je naast Lando moet rijden of tegen Lewis ofzo, het is niet niks deze sport en volgens mij heb je geen beste vriendin" Zegt ze. "Klopt heb ik niet en het is soms echt heel lastig naast hun en zeker als er vier jongens je leuk vinden" Antwoord ik. Ze kijkt me aan. "Charles, Mick, George en Lando" Antwoord ik. "Wow" Ik knik. "Je kan altijd praten en geloof me als ik zeg dat dit geen plan is van die jongens ik ben oprecht benieuwd naar je" Zegt ze. Ik glimlach. "Dankjewel echt waar" Antwoord ik. "Geen dank" Lacht ze. Ze geeft me een knuffel. Ik knuffel mee. "Ik hoop echt dat hij snel weer bij komt want ik wil dit niet meer het is zo'n schuldgevoel hebben" Zeg ik. "Het is oké ga maar uit rusten" Zegt ze. "Dankjewel" Zeg ik en ga naar Nico. "Geen dank" Zegt ze. Ik ga met Nico naar het hotel en ga dan slapen maar kan niet slapen. Het zit aan me te knagen. Ik pak mijn telefoon erbij en ga naar oude foto's van Anthoine en mij kijken. Het had ook anders kunnen aflopen. "Het spijt me Anthoine ik had het niet moeten doen" Zeg ik tegen me telefoon. Ik laat tranen en opdat moment wordt er op me deur geklopt. Ik schrik en blijf heel stil. "Lot?" Roept Pierre. Ik sta op en trek de deur open. "Ik was tegen een foto van van van" Zeg ik. "Anthoine aan het praten?" Vraagt Hij. "Ja hoe weet je dat?" Vraag ik. Hij laat de zelfde foto zien. "Ik ben je broer en voel dat aan" "Ik voel me schuldig tegenover Anthoine ik wil naar Spa ik wil daar zitten! Ik wil naar Anthoine ik wil hem vast houden nog 1 keer Pierre" Zeg ik en begin te huilen. "Lot we kunnen nu niet naar Spa" "IK MOET NAAR SPA!" Schreeuw ik. "Shh rustig" Zegt Pierre. Pierre legt me terug in bed en gaat dan even terug naar zijn kamer. Ik sta op en ren dan heel hard weg. Ik start mijn auto en rij maar naar deze Racebaan. Ik ga hier op een plek zitten en staar voor me uit. "Anthoine het spijt me zo erg normaal zou je me tegen hebben gehouden" Zeg ik huilend. Ik praat door en weet dat niemand me kan horen, en ook dat ik Anthoine hier niet mee terug krijg. "Ik zou willen dat we nog even konden praten samen en je me een knuffel kon geven maar ook me gerust kon stellen" Ik blijf zo een tijdje praten en val dan uit het niets in slaap op de track. Ik slaap diep.

*droom van Lotte: Ik zit hoe ik nu ook zit op de track ik praat tegen Antoine. Ik zie iemand aan komen lopen. "Pierre rot op!" Roep ik. "Ik ben Pierre niet" Zegt de stem van Anthoine. "Anhtoine?" Vraag ik verbaasd. "Ja?" Vraagt hij. "Je leeft nog?" "Ja in je hart en ik ben voor even terug" Legt hij uit. Ik sta op en kan hem knuffelen. "Het spijt me zo erg van wat ik heb gedaan, ik voel me schuldig tegenover jou" snik ik weer. "Het is goed Lot. Ik hou van je en kom tegen je zeggen dat alles goed is. Misschien niet je beste keuze maar geloof me als ik zeg dat ik niet boos op je kan zijn!" Ik knik en luister naar hem. "Dan hadden Lance en Esteban maar niet zo stom moeten doen he en weet je je bent super dapper! Ik ben trots op je dat je in formule 1 rijd. Behoud je plaats en doe geen gekke dingen meer oké? Beloof je me dat?" "Ja ik beloof het!" Zeg ik. Hij lacht en duwt zijn lippen op die van mij. Dit is een zoen! Ik kan hem voelen!!!! Na de zoen gaat hij weer weg.*

Ik schrik wakker en kijk om me heen. "Anthoine!" Roep ik. "Anthoine!" "Lot" Roepen Pierre en Charles. Pierre pakt mij vast. "Anthoine was hier net!" Roep ik. "Lot je bent koud je verzint weer dingen en het is niet niks wat er vandaag allemaal is gebeurt" Zegt Pierre. "JE MOET ME GELOVEN HIJ ZOENDE ME NET!" Schreeuw ik. Charles kijkt me aan en gelooft me voor het eerst ook niet. Pierre neemt me mee en ik duw hem weg. Ik ren weg over de track om hem te zoeken. "Ik weet dat je hier bent Anthoine please" Ik zie weer iets. "Lot ga terug Pierre maakt zich zorgen" Hoor ik iemand zeggen. Ik zie niemand en begin te huilen. Ik wordt gek volgens mij?! Ik loop maar naar Pierre toe en ga bij hem huilen. "Ik hoor hem maar zie hem niet" Huil ik. "Je bent onder koelt Lot je gaat dingen zien en horen die er niet zijn. Anthoine is" Zegt Pierre zachtjes. "Is?" Vraag ik. Hij kijkt naar boven. Ik kijk ook en zie een ster harder schijnen. "Hij is met ons" Zegt Pierre dan. "Hij is met ons en onder ons ik weet het zeker Pierre" Snik ik. Pierre knikt. "Jij gelooft me ook niet he?" Vraag ik aan Charles. Charles schud nee en ik voel me echt in de grond zakken. Pierre neemt me mee en legt mij op de achterbank. Charles komt bij me zitten en legt een dekentje om me heen. Ik draai me om zodat ik Charles zijn gezicht niet hoef te zien en voel me verdrietig. Ik voel me telefoon gaan en pak hem. Ik zie een berichtje van Charles.

*berichtje van Charles: Natuurlijk geloof ik je wel! Ik weet ook zeker dat hij hier onder ons is of voor in zit. Pierre wilt het nog niet geloven maar het komt nog Lot! Ik hou van je dat weet je en eerlijk die ster die net meer gloeide dan de rest dat is Anthoine ik weet het zeker net zo zeker als jij Beautiful!. Love you cutie!*

Ik draai me om en kijk hem met een lach aan. "Ga maar slapen" Zegt hij. Ik knik en val weer in slaap en verder weet ik niks meer.