The Gentle Truth

CHAPTER 2

"Alaina, Bakla ako."

The moment he uttered those words, I know something has changed. Something that's slowly emerging, suddenly subsided. Some feelings that needed attention, slowly vanished through thin air.

Aaminin ko, nasaktan ako nang kaunti sa sinabi nya pero ano nga bang magagawa ko? Katauhan nya yun eh. Kasarian nya. Wala na akong iba pang dapat gawin kundi tanggapin nang buong puso yung katotohanan na yun. Kasi kaibigan ko sya at mahal ko rin sya.

"Huy, Lai?" Nabalik ako sa realidad nang muli syang magsalita. Hindi ko manlang napansin na nakatulala na ko dito kanina pa.

"Huh? Ano ulit yun?" Hindi nya inalis ang pagkakatitig sa mata ko kaya nasasalamin ko na halo-halong emosyon ang nararamdaman nya ngayon. Ramdam ko na kinakabahan at natatakot sya.

Huminga sya nang malalim bago tumingala at muling tumitig sa mga mata ko.

"Bakla ako, Lai. As in gay, baklush, bahaghari. Ano? Bakit nakatulala ka lang dyan. Magsalita ka naman oh. Kinakabahan na talaga ako dito." Hinawakan nya na ng mahigpit ang mga kamay kong nanlalamig.

Nagulat ako nang makitang nakatitig sya nang mariin saakin na parang saakin lang sya kumukuha ngayon ng lakas. Pero mas nagulat ako ng makitang may namunuong luha sa mga mata nya. Naiiyak na sya.

"Ayaw mo na ba saakin? Dahil ba ganito ako? Ayaw mo na ba akong maging bestfriend forever mo? Mine, mag-salita ka naman oh. Iiyak na talaga ako dito." Muli na naman akong nagulat nang bumitiw sya sa pagkakahawak sa kamay ko. Dahan-dahan syang tumalikod at naglakad pero bago pa sya tuluyang makalayo ay patakbo akong yumakap sa likod nya.

"Mine naman eh. Wag kang ganyan. Bakit naman hindi kita tatanggapin? Syempre tatanggapin parin kita kahit maging dinosaur ka pa noh." Natawa sya sa sinabi ko kaya nahawa na rin ako. Humarap sya saakin at hinagkan nya ang dalawa kong pisngi.

"Talaga ba? Tanggap mo ako, kahit na g-ganito ako? Kahit na b-bakla ako?" Bakas ang kaba, takot at pag-aalinlangan sa boses nya.

"Oo naman no! Mine nga tayo diba? Walang ayawan at iwanan, forever diba? Tsaka bakit ngayon pa kita aayawan eh kasama na kita nang twelve years. Buti nga hindi pa ako nagsasawa sa mukha mo eh" Muli na naman syang tumawa sa sinabi ko kaya napangiti ako. Inakbayan nya ako at nagsimula na kaming maglakad pabalik sa dinaanan namin kanina.

It's true we're best out of the bestfriends ever, we've known each other since we're eight years old and now that we're both twenty, we still want to know each other more.

"Pero kailan pa?" Nilingon nya ako ng may nagtatakang mata.

"Huh?" Nagtataka nyang tanong.

"Kailan ka pag naging g-ganyan? Kailan mo nalaman na iba ka kaysa sa ibang mga lalaki?" Napatingala sya na parang nag-iisip at muling tumingin sa akin habang may maliit na ngiting nakapaskil sa mga labi nya.

"Eversince. Noong mga bata pa kami, palagi akong sumasama sa ate at sa mga pinsan kong babae kapag naglalaro sila ng luto-lutuan o make-up ganun. Inaaya din naman ako nang mga pinsan kong lalaki na maglaro ng baril-barilan eh, kaso pamemake-up talaga ang tinitibok ng puso kong bahaghari." Nahihimigan ko ngayon sa boses nya ang lambot kung paano nya bigkasin ang mga katagang iyon.

So matagal na pala talaga syang kumekembot-kembot, ngayon ko lang talaga napansin.

"Sino pang nakakaalam?" Kuryoso kong saad.