The Gentle Truth

CHAPTER 1

Kung saan nag-umpisa ang lahat...

"Lai!" Sa gulat ko ay nabitawan ko ang binabasa kong libro, agad namang may kumuha nun. Nag-angat ako nang tingin at nakita ang nakapa-meywang na si Teressa, habang nakataas pa ang isang kilay. 

"Bakit ba, Tere? Ano bang kailangan mo saakin?" Kalmado kong tanong habang sinusubukang kunin ang libro na kinuha nya, kaso itinago nya iyon sa likod nya habang masama parin ang tingin saakin. Napabuga ako ng hangin.

"Kasi naman, Alaina eh! Kanina pa ako nagsasalita dito, hindi mo manlang ako pinapansin." Napapadyak pa sya dahil sa sobrang inis. Hindi ko naman napigilan at natawa na ako sa mga kilos nya.

Maling desisyon yata yun dahil lalo lang syang nainis. She stick her tongue out, at me then run away. I didn't have a choice but to follow her to get back my favorite book.

"Teressa! Bumalik ka dito napapagod na ako. Tama na, tere!" Parang bingi lang si Teressa habang mabilis paring tumatakbo papalayo saakin.

Saglit akong napatigil para habulin ang paghinga ko. Tumakbo ulit ako para habulin sya kaso sa kasamaang palad nadapa ako, nahulog pa ang salamin ko. Ramdam ko na rin ang hapdi sa tuhod ko. Pumikit ako nang mariin para pakalmahin ang sarili ko, bago ako gumapang at kinapa sa lupa ang salamin ko.

Kaso hindi ko talaga makapa kung nasaan na yun. Mainit na rin at pinagpapawisan na ako. May namumuo na ring butil ng luha sa mga mata ko. Ayoko nang ganito. Ayokong nagmumukhang kaawa-awa.

Tumayo ako at tinansya ang balanse nang katawan ko bago patuloy na naglakad, kahit sobrang labo na ng paningin ko.

Busina. Nakarinig ako nang busina ng sasakyan. Natuod ako sa kinatatayuan ko sa sobrang kaba at takot. Papalapit na ng papalapit ang tunog ng busina nang maramdaman kong may malakas na pwersa ang humila saakin.

Napahiga ako sa lupa dahil sa lakas nang pagkakahatak saakin ng kung sino man. Dahan-dahan akong naupo at hindi ko na napigilang mapa-luha. Muntik na naman akong mapahamak. Agad ko namang pinunasan ang pisngi ko na nabasa na ng luha.

"HOY BATA! TUMINGIN KA SA DINADAANAN MO! MAKAKA-DISGRASYA KA PA! HUMINGI KA NG TAWAD!" Rinig kong sigaw nang lalaki na tantsa ko ay driver ng sasakyan. Bago pa ako makasagot at makahingi nang tawad ay may nagsalita na sa gilid ko.

"Uhm, excuse me sir. I'm sorry for what happened just now because of this little girl, but please also know that she's hurt. She needs your apology too. If you would demand her to say sorry, atleast do the same thing to her. Kindly, apologize for your neglected act." Boses ng isang batang lalaki.

"AY! MGA KABATAAN NGA NAMAN! MASYADO NG MARAMING ALAM! AKALA MO NAMAN MAY NAPATUNAYAN NA! PASENSYA KA NA IHJA! MAG-INGAT KA KASI SA SUSUNOD PARA WALA KA NG MA-PERWISYO!" Mababakas sa boses ng lalaki ang galit nya. Agad naman akong tumungo bago humingi ng paumanhin. Ilang sandali pa ay narinig ko na ang papalayong ugong ng sasakyan nito.

"Are you-Oh yeah! You don't look okay to me. Pero teka, sayo ba 'tong salamin na 'to? Napulot ko kani-kanina lang." Napa-angat ako nang tingin sa batang lalaki na narinig ko pero sobrang labo na imahe lang talaga ang natatanaw ko.

Agad kong kinapa ang salamin ko sa kamay nyang nakalahad sa harapan ko. Nang makapa ko na iyon agad ko itong kinuha at isinuot. Napapikit pa ako ng ilang beses bago tuluyang luminaw ang paningin ko. Having a poor eyesight, sucks.

As my vissions went more clear, I can now see the kid who helped me a while ago. He's just standing infront of me, blocking the rays of sunlight that's hitting my face. He's wearing a red shirt, a denim shorts, a pair of white shoes, and a friendly yet caring smile.

The smile on his face vanished when his eyes landed on my wounded knee.

"Oh no." then he kneel infront of me. Hinawakan nya ang binti ko, bago sinipat-sipat ang sugat sa tuhod ko. "Does it hurt?" Hinipan nya iyon nang dahan-dahan. Tumango lang ako dahil totoo namang masakit talaga.