සදැස් ලියුමට රුසි වූ
මේ සිත
ඇයිද ඔබ ගැන ලියුමට
සැරසි කල
මේ තරම් චංචල
වදන් අමුණමි සිතට දිරි ගෙන
මගෙ හදෙහි වූ
කැලඹිල්ල මැඩගෙනබලා නෑ ඔබ දෙස කිසි දින
සෘජු දෑස අයාගෙන මගෙ
අසා නෑ ඔබෙ හඩ
පේළි දෙකකට පිටුපසින් හැර
ඒත් තවමත් මතකයි ඔබ
මගෙ දෑස සොරකම් කළ දින
අද වගෙම මතකයි මිමිණු ඒ
වදන් පෙළ නොතෙරුනද මට
අතැර දැමුමට සිතූ හැමවිට
ප්රාතිහාර්යක් මෙන් මා අභියස
ඔබ පෑයුවා සදක් ...
නෑ පවුරක් විලස මගෙ දෑස් අග
ඉදින් පිටමං කෙරුමට
වැටකඩොළු බැන්දද මේ හදට
අසීරුය මා අසරණය
ඔබ දකින ඇසෙනා හැමවර
ඉතින් හනහකි තිබුනි නම්
ඔබ නමින් පැළවූ ඒ රුක
දෙවරක්ම නොසිතා උගුලමි
ඉකි බිදුම් කදුළින් මැඩ
දනිමි මා නම් කෙනෙකුන් සිටිනා
බවක්වත් ඔබ නොදත් වග
ඉදින් පිටමං වෙනු අනේ
මගෙ හයවුරුදු එක් පස් පෙම ...Yeye
ඒක පාරශ්වික ප්රේමයක් නැති කෙනෙක් නැතුව ඇති ... අවුරුදු හයක් මගේ එක් පස් පෙම ... අවුරුදු දෙකකින් දැකලම නෑ දැන්
..." ඉතින් එබැවින් නවතිමි ... හදින් පිටමං නොකෙලෙමි "
YOU ARE READING
La Vie en Rose
Poetryඅදහස් කැටි කර දැක්වීමට ඇබ්බැහි වූ කල ... නිසදැස් ලිවීම නවතාගත නොහැක ...