Winter Prince [Taekook] ✔️

Chapter 1

Taehyung's pov

"කවියක් කියන්නෙ හැඟීමක්. අපි අපේ හැඟීමක් ලස්සනට අකුරු කරාම නිර්මාණය වෙන්නෙ ලස්සන වචන පේළියක්. ඉතින් කවියක් ලියන්න නම් මුලින්ම ඔයාගෙ හිත නිදහස් කරගන්න. ඊටපස්සෙ හිතේ තියෙන හැඟීම් වලට ඉඩදෙන්න. ලස්සන නිර්මාණයක් ඒ විදිහට බිහිවේවි."

"බලන්න මේ video එක. මේ William Shakespeareගෙ කවි පන්තීන් වල එකතුවක්." මං එහෙම කියලා video එක play වෙන්න දාලා ඉස්සරහ බැලුවම මං ආයෙමත් ඒ ඇස් දැක්කා. පුරුදු විදිහටම හැමෝගෙන්ම වෙන්වෙලා ලෙක්චර් හෝල් එකේ කෙළවරක ඉඳගෙන ඉන්න ළමයා. හැමදාමත් වගේ කළු හූඩි එකකින් ඔලුව වහගෙන ඉන්න ඒ ඇස් පුරුදු විදිහටම අදත් එල්ල වෙලා තිබුණෙ කළු ලෑල්ල වෙනුවට මං දිහාට. මං බලනවත් එක්කම ඒ ඇස් බිමට හැරුණා.

"එයාට මොකක්හරි ප්‍රශ්නයක්ද?" මං මගෙ හිතින්ම විමසුවෙ මේ අවුරුදු දෙක පුරාවම ඒ ළමයා ඔහොම හැසිරුනු නිසා වගේම ඒ අවුරුදු දෙකම එයා හිටියෙ අනිත් අයගෙන් වෙන්වෙලා නිසා.

ඒත් අනිත් අයගෙ ප්‍රශ්න ගැන වදවෙන්න තරම් නිරවුල් මනසක් මට තිබුණෙ නෑ. අවුරුදු තිහක් වගේ පොඩි වයසකින් සෝල් විශ්වවිද්‍යාලයේ professor කෙනෙක් උනු මම single parent කෙනෙක්. අවුරුදු දොළහක පුංචි හුරතලියක්ගෙ ඩැඩා. මාවයි පැංචිවයි මීට අවුරුදු දොළහකට කලින් දාලා ගියපු එයා ආපහු අපි ළඟට එනකම් බලාගෙන ඉන්න සැමියෙක්. ඉතින් අනිත් අය ගැන වදවෙන්න පුළුවන් තත්ත්වයක නෙවෙයි මං ඉන්නෙ. එහෙම නේද? මං ආයෙමත් ඒ රවුම් තාරකා ඇස් දිහා බලලා දේශනය වෙතට අවධානය දුන්නා.

Jungkook's pov

එයා මං දිහා බැලුවම මට දැනුනෙ මගෙ මුළු ඇඟම හිරිවැටිලා ගියා වගේ හැඟීමක්. ඒ හීනි දිග ඇස් වල බැල්ම කෙනෙක්ව පසාරු කරගෙන යන්න පුළුවන් තරම් තියුණුයි. කවදාවත් හිනා නොවෙන ඒ ගැඹුරු ඇස් වල හැංගිලා තියෙන රහස මට දැනගන්න ඕනෙ. ඒත්.. ඒත් මට බයයි එයාට ළංවෙන්න තියා අඩුගානෙ ඒ ඇස් දිහා බලන්නවත්.

"එක්කොත් ඇයි එයාව තේරුම් ගන්න මහන්සි වෙන්නෙ jeon? ඔයාට ඕනෙ එකම එක දවසක් එයාගෙ ඇඟට යටවෙන්න. එතනින් එහාට වෙන කිසිම දෙයක් ඔයාට ඕනෙ නෑ."  මං මගෙ හිතටම කියාගෙන ආයෙමත් පාඩමට අවධානය දුන්නා.