Şeytan & Melek ||tamamlandı||

Mükemmellik

"Çok açık sözlüsün!" Dedi Melek sitemkar bir şekilde.

Şeytan bunun üzerine sırıtırken, Melek'in kanadından bi kaç tüyü bir eliyle nazikçe iki parmağının arasına alarak okşadı. "Açık olmak çoğu yerde işe yarıyor, bazı yerlerde ise ekstra açık olmak gerekebiliyor."

"Edepsizsiniz..." dedi  Melek utana sıkıla kanadını onun parmakları arasından kurtarırken.

Şeytan, güldü bir kaç saniye. "Yok canım, nerede bende o yürek! Utanırım sık sık, onun için utandırmak isterim."

"Onun bunun kulaklarına fısıldadıklarınla tabii. Şimdi de benim..."

"Açık bir şahsiyet olduğumu sen söyledin." Ve işte yine o muzip gülümseme yüzündeydi Şeytan'ın.

"Bunun yanında kötümser, kasvetli, karanlık ve şüphecisin de!"

Şeytan, "İşte bu yüzden şamatacıyımdır ya. Tamami ile mecburiyetten. Başka türlü sen beni nasıl çekersin?"

"Yani kabul ediyorsun çekilmesi zor olduğunu? " Dedi Melek, haklı çıkmanın sevinciyle.

"Melek de olsan kendini beğenmişsin değil mi?" Diyerek Melek'in bu neşesine eşlik ediyordu Şeytan. " kendini beğenmişlerin büyüğü kendiyle alay ederken bile gizlice kendini övermiş hem. Bundan haberin yok mu?"

"Aman bu ne kendini sevmişlik."

"Doğru. Kendimi mi gizleseydim? Kişi kendi hakkında ya hiçbir şey söylemesin ya da her şeyi söylesin. Aynı
karanlığa çıkarlar nasıl olsa..." Şeytan bu sözleri sonrası küçük Melek'ine biraz daha yaklaştı. "Birkaç şey beni hala mutlu ediyor ve sen de onlardan birisin. Benim mükemmelliğim küçük Melek-,"

Yasak olduğunu bildiği halde kendisine büyülenmiş gibi bakan Melek'in ellerini kavradı Şeytan. "Ancak ve ancak senin yanımdaki varlığına bağlı."