KAYIP +18

IV (Düzenlenecek)

Kurban edilmeyi bekleyen İsmail'dim.* İbrahim* başımı taşa yaslamıştı. Sol eliyle başımı bastırıyordu, sağ elinde ise bıçak vardı. İnsanlar bunu duyduğunda ağlayıp sızlandılar. Bir mucize gerçekleşti, gökten yeryüzüne bir koyun indi. İnsanlar mutlu oldular. Herkes ölümü bekleyen İsmail'i unutmuştu. Aşağılık insanoğlu, her şeyi unutur. Ben İsmail'in şah damarından akmayacak o saf kanım. Kimseye muhtaç ya da tutsak değilim. Sessizce ölümü beklerim, aidiyetsiz ve tarihsizim.

(*İsmail veya Yişmael, Tanah ve Kur'an'da bahsedilen İbrani din büyüğü. Yahudilikte, Hristiyanlıkta ve İslamda, İbrahim'in ilk oğlu olarak geçer.(Vikipedi))

"Teşekkürler, istemiyorum," diyerek kestirip attım. Kutay'da hoşuma gitmeyen bir şeyler vardı... Açıklaması zor ancak... Kutay'a her baktığımda zehirli bir kurtçuk beyin kıvrımlarımın içinde geziniyordu. Zehir beynime yayıldığında başım dönüyor, dengem bozuluyordu. Kalbim rayından çıkmış gibi atıyordu. Düşünceler ve kelimeler gri gözlerin girdabına giriyordu ve... Ve ben buna bayılıyordum. 

Kutay sözlerimi duyunca şaşırmış, olduğu yerde mıhlanıp kalmıştı. Dudakları açıldı ancak bir şey söyleyemeden yavaşça kapandı. Gitmeliydim buradan, Kutay'dan uzaklaşmalıydım. Vakit kaybetmeden merdivenlere yöneldim. Kulağıma adım sesleri geliyordu. Kalp atışlarımı hissederken hızlı adımlarla ilerliyordum. Tenime dokunan ateşle irkildim. Kutay ani bir hareketle bileğimden yakalamıştı.

"İstemediğini biliyorum ancak şimdi beni dinlemelisin, Berfu. Neden benden kaçtığının farkındayım. Korkuyorsun, değil mi? Yüzleşmek... Cesaret ister, değil mi? Benim gibi birinden duyacağın sözler hayatında bir leke olarak kalacak, biliyorsun. Ve o lekeye her baktığında beni hatırlayacaksın, benim sözlerimi, sesimi, yüzümü... Seni korkutan ben miyim? Yok, hayır. Seni korkutan bunca zamandır gördüğün rüyanın bitmesi. Ne oldu, neden gözlerin doldu? Ha ha, ağlayacak mısın yoksa? Hayat okuldan eve gittiğin o sikik yoldan ibaret değil, anla artık. Söylesene, neden bizim eve geldin? Bir heyecan aradın, değil mi? Tekdüze giden hayatında bir kaçamak yapmak istedin. Şimdi, şimdi def olup gitmek istiyorsun. Eve gidip annene kabus gibi bir gün geçirdim diyeceksin. Bizi, beni, uzun uzun düşünmek için belki babandan gizli balkonda sigaralar yakarsın. Bir kız arkadaşın vardır, ona bizi anlatırsın. Sonra yine erkekler hakkında konuşmaya başlarsınız. Can, dersin, geçen gün bana yazdı, sanırım benden hoşlanıyor. Sonra lisedeki kızları çekiştirirsiniz. Siktiğimin hayatı sizin için böyle, değil mi? Bak bana, gözlerini kaçırma, ben buradayım. Mideni bulandıran, korktuğun, tiksindiğin her ne varsa yaptım! Dibine, dibine kadar yaşadım! Ve bunun için gururluyum amına koyayım! Hayal bile edemediğin o noktaya geldim, bana bak, o noktaya geldim ve ne olacağının farkındayım. Şimdi... Söyle bakalım, hala istemiyor musun?"  

Dudaklarım titriyordu, gözlerim dolmuştu. Kutay'ın tenime değen elleri cayır cayır yanıyordu. Ben de yanıyordum. Ayakta duracak gücü kaybetmiş gibiydim. Dizlerimin üzerine çöküp Kutay'a sarılarak ağlamak istiyordum. Hayır, hayır, hayır... O kız değildim ben. Anlattığı kız değildim. Belki... En azından eskiden... Hiçbir şeyin farkında değilken... O kız olmak ister miydim? Mide bulantısı, kramplar, kusmuk, gözyaşı, kan, kül, kalp ağrıları, boğulmak... Tükür, tükür hepsini. O kız olmayı ister miydim, ha? Yine de istemezdim! Çünkü ben sığ denizlerde yüzmeyi değil, okyanusun derinliklerinde boğulmayı isterim.  

"Peki... Boş verelim bunları... Hem saat kaç oldu; çok geç, vakit çok geç, Berfu... Buralar da pek tekin yerler değildir, biliyorsun. En azından caddeye kadar yürüyelim, seni yalnız bırakmak istemiyorum."

"İlk olarak kolumu bırak," diyerek elini çektim. Kan beynime sıçramıştı, kendini ne sanıyordu ki? Reşit dahi değilken Ankara'nın tekin olmayan sokaklarında fink atıyordum. Kutay ise gelmiş şimdi bana Ankara'nın sokaklarından bahsediyordu. Kaşlarım çatıldı, dişlerimin arasından soluyordum. "İkinci olarak kendim giderim, bir önemi yok."