Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
1978, Ocak
GÜNÜN AYDINLANMASINA BİRKAÇ saat kala Cordelia, Reyna'nın ormanda kaybettiği kolyesini bulmak için okuldan ayrılıyordu.
Normalde böyle bir şey için zahmete girmek istemezdi ancak kolye Reyna için oldukça değerliydi, aynı zamanda onu kızdırmak ve evinden dışarı başka cesetler sürüklemek istemediğinden dolayı kıçını kaldırmak zorunda kalmıştı. Bu diğerinden daha az efor gerektiriyordu ve birilerine yakalanırsa diye korkmasına da gerek yoktu.
İç çekerek yasak ormanın girişinde durdu ve bir süre olduğu yerde sesleri dinledi, yasak olmasının bir sebebi vardı ve Cordelia bu saatte ne at adamlara ne de başka yaratıklara bulaşma niyetinde değildi.
Bir kurt uluması duyduğunda ofladı ve bir elini alnına götürerek söylendi. "Merlin'in sakalı, gerçekten mi?"
Aynı ses tekrar kulaklarına çarptı ama yeterince uzaktalardı ve diğerlerinin onu girişe yaklaştırmayacaklarını bildiğinden kolyeyi bulup kaybolacak vakti bulabilirdi. Reyna ona yirminci ağaca kadar saymasını ya da kan kokusunu takip etmesini söylemişti. Cesedi de kolyeyi de orada bırakmıştı. Genelde kan içerken kolyesini takmamayı tercih ettiğinden dolayı bu olay tuhaf hissettiriyordu ama kurcalamamanın daha iyi bir karar olduğunu düşünüyordu. Zaten merak etse de Reyna sorulara cevap vermeye hevesli biri değildi.
Ormanın içine doğru yürürken etrafını dikkatle inceliyor, sesleri dinleyerek adım atmaya dikkat ediyordu. Yasak Orman'a son geldiğinde arkasında bıraktığı ölü kadından sonra buraya pek uğramamamıştı, kışın soğuk ve rahatsız edici bir havası olduğundan hevesli de değildi. Ama kendini kaybettiğinde saklanacak ya da saklayacak daha iyi bir yeri olmayacağından tıpış tıpış buraya geri geleceğini biliyordu. Kontrolü kaybetmesi an meselesiydi, annesi bunu birkaç gün önce öngörerek tatilde Potterlarda kalması için ufak bir oyun bile oynamıştı ancak Cordelia, James yanındayken kontrolü asla kaybetmeyeceğini biliyordu. Kalp atışlarını duyabildiği sürece kendini durduracak kadar bilinçli hareket edebiliyordu.
Onu öperken ısırdığını hatırladığında yüzünü buluşturdu ve lumos ile aydınlattığı asasını kaldırdı. Bu bir daha asla yaşanmayacaktı. Ne ısırmak ne de öpüşmek. Yasak.
Yasak.
Bu kelimeyi bir kez daha kendine hatırlattığı sırada kan kokusu keskinleşmeye ve günlerdir aç olan karnını uyarmaya başlamıştı. Eğer Reyna arkasında biraz olsun bıraktıysa ölü bir bedenden beslenmekle ilgili bir sorun yaşamayacaktı. Düşünülebilecek her senaryo sincapları kurutmaktan daha iyi bir fikirdi.
