I HATE EVERYTHING ABOUT YOU－JAMES POTTER

CHAPTER TWENTY TWO

 

iki günden uzun sürdü ancak sözümü tutarak yazmaya devam ediyorum, bu sefer bitirmekte kararlıyım.

iyi okumalarr🥹

✦✦✦

    "Otur." Daphe, aralarındaki gerginlikten rahatsız olmadan kalçasını masaya yasladı ve kızının eteğini düzelterek sandalyeye oturmasını izledi.

İçinde birikmiş öfke, tatminsizlik ve yetersizlikle patlamak üzere olduğunu hiç belli etmiyordu ancak Cordelia sırtını dikleştirip bakışlarını kucağında duran ellerine indirdiğinde kendisini bekleyen sonu zaten biliyordu. Şayet hep aynı senaryoyu farklı alternatifleriyle yaşamış, kusursuz olmak için harcadığı onca çabaya rağmen karşısındaki kadının gözünde zayıflıklarıyla yaşamaya maruz kalmış körpe, aptal bir kızdan daha fazlası değildi.

Daphne çenesini sıktı, kızının kendisine bu kadar benzemesi sonlarının da aynı olacağını düşündürtüyordu. O hiçbir yere varamamış olabilirdi ancak Cordelia tarihi bir adım ileriye taşıyabilecek kadar başarılı olacaktı. Tüm hayatını onu kurşun geçirmez hale getirmeye çalışarak harcadıktan sonra annesiyle aynı aptallığı yapmasının kaçınılmaz olduğu fikrine inanmak istememişti.

"Okul bitti." diye duyurdu. "Tatilin ardından mezun oluyorsun, gerekli işlemleri çoktan hallettim."

Cordelia'nın boğazında çözülmesi güç bir düğüm oluştu, nefesleri yanan gözlerinin altında erirken gözleri avuçlarından annesine doğru çevrilmişti. "Ne?" Dudaklarından dökülen şaşkınlık nidası o hafta içinde ilk kez Daphne'yi tatmin etti. Disiplinsizliklerinin sonuçsuz kalacağını düşünerek iyimserlik eden kızına verilmesi gereken bir ders vardı.

"Zor kelimeler değil, Cordelia." Alaycı bakışı omuzlarını çökeltmesine sebep  oldu. Onun karşısında, kimsenin yanında olmadığı kadar savunmasız ve acizdi. Kana susamış yanı bile karanlık bir köşeye kıvrılıp kaçıyordu.

"Suçunu biliyorsun." Yutkundu. Lawrance ile yasak olmasına rağmen kardeşinin ona odasına kadar eşlik ettiği günden bahsediyordu. O an durduracak kadar ayık değildi ki olsaydı bile hissettiği güven duygusunu öylesine savuşturabilir mi bilemiyordu.

"Lawrance." diye belirtti. Söylemesini istediğini biliyordu.

Daphne onu başıyla onayladı. "Onlar senin kardeşin değil, Cordelia. Sen bir Riddle'sın." Karanlıklar Lordunu beceren kadın olduğu için övünmesi acınasıydı ama Cordelia'nın aklında başka bir düşünce varken buna dikkat çekmeyecekti.

"Peki ya Rose?" diye sordu, bu konudaki adaletsizlik geceleri uykularını kaçırıyordu. Rose'un biyolojik ailesinden bir haber olması ona Cordelia'dan daha iyi bir aileye sahip olma şansı tanımıştı. Sadece bir hafta onlarla birlikte yaşamıştı ve bu arkasına bakmadan kaçması için yeterliydi.

Sarışın kadın dilini şaklattı. "Rose'a ihtiyacım yok," Kızına bir bakış attı ve göğsünde kavuşturduğu kolları gerildi. "Henüz."

Cordelia ona bakmadı, aklı hala James'ten uzaklaşmak zorunda kalacağı gerçeğiyle mücadele ediyordu. Yıllarca ona olan nefretini, hislerini bastırmak, örtbas etmek için kullanmıştı ancak şimdi yüreğinde hissettiği sızı ona ne kadar çabalarsa çabalasın bundan kaçamayacağının işaretiydi.

"Ve," Daphne dağılan dikkatini tekrar üzerine çekerek ona parlak, sinsi bir gülümseme sundu. Öyle ki Cordelia içinin titrediğini hissetti. "insanlığını kapatacaskın." ekledi, "okuldan ayrıldıktan hemen sonra."