"Beni becermek istemediğin için mi şaha kalkmış durumdasın Öğretmen Bey?"
Elimi giydiği kumaş pantolonu zorlayan küçük beyde gezdirirken tam olarak gözlerinin içine bakıyordum. Söylediği her bir sözü ona yutturacaktım.
"Erdemlerini vurgulamaktan vaz...
Hemen bölüme geçmeden bir şeyler söylemek istiyorum;Bölüm sonunda biliyorsunuz ki "bölüm hakkında sorular soruyorum ama bazılarınız tek söylediği şey "Bölüm kısa - Bölüm çok kısa..."
Arkadaşlar benim kelime aralığım 1500-3000 kelime fazlasını yazmıyorum, yazamıyorum. Artık böyle yorumlar görmek istemiyorum çünkü aşırı şevkim kırılıyor,bilin.
Zaten sık sık bölüm atıyorum daha ne yapmam gerekiyor? Bende kurulu bir robot değilim.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
ᦈᦈᦈ
Sevginin neşesi, yalnızca yalnız olmanın neşesi tadıldığında mümkündü.
Çünkü ancak o zaman paylaşacak bir şeylerin vardı...
Aksi takdirde bir araya gelen, birbirlerine tutunan iki dilenci mutlu olamazdı. Birbirleri için sıkıntı yaratırlardı, çünkü her ikisi de çaresizce"O beni tamamlayacak"umudu taşırdı. Diğeri de aynı şeyi umardı...
Ama ne yazık ki birbirlerini tamamlayamazlardı...
İkisi de birbirine kör olur, birbirlerine yardım edemezlerdi...
Orta sehpada otururken elimdeki pamuğu acımadan Arslan'ın dudağına bastırdım. Nasıl bu hâle geldiğini söylememişti.
Konuşmamız gerek,demişti fakat henüz bir şey söylememişti.
"Az yavaş bastır şunu." Homurdanmasıyla birlikte pamuğu çektim. Bir merhemde sürerken eline buz tutuşturdum.
"Tut şunu gözüne, bende çöplerini atayım." Oturduğum yerden kalkıp ortalıktaki kalabalığı topladım. Çöpleri atarken kettle çalıştırıp dolaptan iki kupa çıkardım.
Su ısınırken hızlıca bir kahve yapıp yeniden oturma odasına girdim.
Kahve bardağını önüne bırakırken karşısına oturdum.
"Söylediklerimden sonra üstüme atlayıp bana saldırmayacaksan anlatayım?" Dediğinde kaşlarımçatılır gibi oldu. Şöyle gizemli konuşmaları beni deli ediyordu.
