Bir balon aldım, rengi olabildiğine aldı. O balonu sıkı sıkı tuttum, benliğim ruhumdan kayıp gidecekmiş gibi, zayıf beyaz ipi idam ipi gibi parmaklarıma sardım. O balonu bırakmamalıydım, bırakırsam onun gidişinin ardından gözlerim su dökecekti.
Hay...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
İyi okumalar❤️
•••
Bir balon aldım, rengi olabildiğine aldı. O balonu sıkı sıkı tuttum, benliğim ruhumdan kayıp gidecekmişim gibi zayıf beyaz ipi idam ipi parmaklarıma sardım. O balonu bırakmamalıydım, bırakırsam onun gidişinin ardından gözlerim su dökecekti.
Küçüktüm, sevilmemiştim ve yetimhaneye bırakılmıştım. On yedinci yaşıma kadar hayatımla ilgili bildiğim tek gerçek buydu. Bu gerçekler sadece çok küçükken canımı yakıyordu.
Yurt müdiresi bana yalan söylemişti. "Baban iş için gitti Tomris." Gözyaşlarımı silmeden katıla katıla ağlarken söylediğim tek şey "Burada iş yok muymuş?" olmuştu.
Yalan söylediğini biliyordum, bu diyalog geçtiğinde yedi yaşındaydım ve ben yetimhaneye bırakılalı beş yıl olmuştu.
Bacak kadar boyum vardı ama kimin yalan söyleyip söyleyemediğini anlayabiliyordum.
Hayatın gerçeği küçücük yaşımda dilime öyle bir acı vurmuştu ki artık ne yersem yiyeyim, ne içersem içeyim içim yanıyordu. Hayatın acı gerçekleri vardı ve o acı gerçekler ruhumu balonlarımın ipiyle içimde asmıştı.
Beklediği tepkiyi almış gibi duruyordu. Suratında hiçbir mimik yoktu. Yanımdaki Turgay'ın gergin bir şekilde bana baktığını hatta elini bana doğru uzattığını gördüm. Sesimin sert çıkmasına engel olamadım, olmak da istemedim zaten. "Dokunma."
Kendime ait doğrularım vardı: Hiç şaşmadığım, şaşanı yanımda tutmadığım doğrular. Ve bu doğrularımın arasında kesinlikle birisini ondan gizli evlatlık almak yoktu.
"Sen kimsin ya?" dedim ayağa kalkıp. Tolga da benimle beraber ayağa kalktı ama sanıyorum ki gitmemden endişeliydi. Toygar Akyel'in gözleri ise gözlerimden ayrılmamıştı. Her cümlemin kalbinin duvarlarına bir yumruk indirdiğinin farkındaydım ama onun yaptığı kalbimin duvarlarını çoktan yıkmıştı. "Sen...sen..." dedim ve başımı hayal kırıklığı ile iki yana salladım.
