önceki bölüm yorumlarınız beni çoook mutlu etti😭😭 FİCİ BEPENMENİZE ÇOK SEVİNDİM 💗💗
ficte küçüklük anılarını birkaç kere daha okuyacağız bu aradaa. umarım sıkılmazsınız ama art arda olmaz zaten🫶🏻🫶🏻
umarım beğenirsiniz! iyi okumalar💗
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Te Aviso, Te Anuncio bölüm iki,
Kolombiya'da akraba ilişkilerine çok önem verirdik. Annemin ani hamile olması ve çocuğunun babasının da Koreli olmasıyla ailesiyle arası eskisi kadar yakın olmamıştı. Annemin söylediğine göre yaptıklarından pişman değildi, benim doğmam onun Tanrı'dan gelen en büyük hediyesiydi.
Anneannemi ve dedemi bebekken hiç görememiştim. Uzaktan kuzenlerimi gördüğüm çok olmuştu, hatta birçoğuyla yakın bile olmuştum. Ama dediğim gibi, iş daha yakın akrabalarıma gelince işler sarpa sarıyordu. Anneme kızgınlardı, annemse hafif dik kafalı biri olduğundan onların sözünü dinlemiyordu.
7 yaşındayken annem telefondayken bir konuşmasına şahit olmuştum. Anneannem beni görmek istiyordu fakat annem ona izin vermemişti. O zaman anneannen adına üzülmüştüm fakat sonradan düşündüğümde annemi yalnız bırakmaları hak ettiklerini gösteriyordu.
13. doğum günümdeyse hiç beklemediğim bir şey olmuştu, anneannem, dedem ve annemin kardeşleriyle çocukları bizim eve gelmişti. Annem mutlu görünse de içten içe dertli duruyordu. Üstelik hayatımda ilk defa gördüğüm bir sürü insan vardı ve istemsizce gerilmiştim.
"Sana hiç benzemiyor." demişti anneme anneannem olduğunu öğrendiğim kadın. "Yoksa...?" Kadının yüzünde sorgulayıcı bir ifade vardı. 13 yaşındaki ben tam olarak imasını anlamasa da şimdi düşününce anlayabiliyordum.
Annem sert bir ifadeyle "O benim çocuğum." dediğinde anneannem susmak zorunda kalmıştı. Kendimi ilk defa evimde bu kadar huzursuz hissettiğimden annemin eteğinin arkasına saklanmış, günün başrolü ben olsam da herkesten kaçınmıştım. Daha öncesinde dedemi ve ninemi görmek isteyen bir çocuktum fakat o gün anlamıştım ki bu kötü bir istekti.
"Sporda nasılsın?" diye sormuştu dedem. Pembe tahta sandalyede oturmuş ellerim bacaklarımın arasındayken "Bilmem, pek sporla ilgilenmiyorum." diye gevelemiştim. Bir bakıma dediğim yalandı. Sporu seviyordum, büyüyünce kaslı bir delikanlı da olmak istiyordum ama açıkçası 13 yaşıma kadar spora başlamaya çok üşenen bir çocuktum. Bir de buna kuaförde çalışmam eklenince daha da bir üşenmiştim.
Dedem bana kaşlarını çatarak baktığında cevabımın hoşuna gitmediğini anlamıştım. Kolombiya'da akrabalar kadar spor da önemliydi. Eh, annemle ben pek bunları takmamış gibiydik.
