heaven's secret, taennie

13

okulda bir kargaşa vardı. öğretmenler koridorlarda koştu, öğrenciler gruplar halinde toplandı ve birbirlerini böldüler, olanları tartıştılar. birisi sempati duydu, ve biri acımasızca alay etti. başka bir öğrenci kalabalığını geçtiğimde, bana seslendiler. arkamı döndüm ve yeji'nin kötü yüzünü gördüm.

yeji:"sonunda annen hak ettiğini alacak."

jennie:"öfke sana yakışmıyor. çok ehemmiyetsiz olma, yeji. kendini rezil etme."

yeji:"kes sesini! ikimiz arasında, kendini rezil eden sadece sensin."

yeji başka bir şey söylemek istedi, ama arkamda birini gördüğünde sessiz kaldı.

jungkook:"ne istiyorsun, yeji?"

yeji:"burada bir kulüp var. aşağılanmış ve kırgın çocuklar kulubü."

jungkook öne doğru keskin bir adım attı, onun elini tuttu, ama çok fazla değil, böylece kaçmadı ve dedi...

jungkook:"çok konuşuyorsun. ne kadar değerli olduğunu göstermek için beni aşağı inmeme zorlama.

yeji:"gücünle ağzımı kapatmaya mı karar verdin?!"

yeji biraz korkmuş görünüyordu.

jungkook:"senin gibiler sadece güçten anlıyor."

birkaç saniye dondu kaldı, sonra elini çekti.

yeji:"onu neden koruyorsun?! başka biri olsa anlardım... ama sen?! bu küçük insanlar, değersiz, berbat dünyalarından geldiler ve şimdi ölümsüzlerin kaderini belirliyorlar. bu adil mi?!"

jungkook:"yeji..."

yeji'nin gözlerinde gözyaşları vardı, ama onları çabucak sildi ve ellerini yukarı kaldırdı.

yeji:"tamam jungkook. sen bilirsin."

gitmek için döndü.

jennie:"yeji, bekle."

yeji:"ne istiyorsun, tanınmayan?!"

jennie:"annem için özür dilerim."

bana garip bir şekilde baktı ve gülmeye başladı.

yeji:"ne? onun için özür mü diliyorsun? bu bir oyun mu?"

jennie:"hayır. annem ben çok küçükken öldü. onu neredeyse hiç hatırlamıyordum. ne tür bir kadın olduğunu bilmiyorum. ve onun kararları senin hayatını kötü etkilediyse özür dilerim. ama olanlarla hiçbir ilgim yok."

yeji sessizdi. jungkook'a sanki buna nasıl tepki vereceğine dair ipuçlarını arıyormuş gibi baktı.

yeji:"tamam. seni anladım."

arkasını döndü, gururla başını kaldırdı sanki konuşmamızı bitirmiş gibi.

jennie:"beni koruduğun için teşekkür ederim."

jungkook:"sorun değil."

namjoon ve hoseok huzursuzca bir şeyler tartışarak avluya çıktılar.

seokjin:"... açıklamak..."

namjoon:"bu biz olmadan çözülür. jungkook!"

melek namjoon, bana zar zor bakarken oğlunu çağırdı.

jungkook:"şimdi."

jungkook bana döndü, dirseğimi sıktı ve üzgün bir gülümsemeyle baktı.

jungkook:"eminim, her şey hallolacak."

jennie:"umarım."

odama geri döndüm. ben girer girmez, rosé yataktan fırlayıp bana koştu.

rosé:"bugün annen ve sehun'un yargılanması olacak!"