****
"I am sorry Mr. Lopez" ani ng doktor.
I sighed although I kinda knew it. May nagbago sa katawan ko, parang mas hapo ako ngayon. I know that I had reoccurrence.
Napatingin ako sa doktor na nagpapaliwanag.
"You CA has metastasized" aniyang diretsong sabi.
"...it has spread to your different vital organs than where it has started. It grows into the nearby organs too."
I'm sorry Ethan, it has advanced...again" malungkot niyang sabi na may simpatiya.
"I fully understand Doc" ani kong napabuntong hinga.
"Ethan if you want to-" aniyang napailing ako.
" I am not having it Doc, ayaw ko na pong mag chemo ulit" iling kong napahinga ng malalim ang doktor.
"Ethan, we'll try again, just like the last time. you survived it. Pwede nating subukan muli" aniyang kumbinsi ngunit umiling akong muli.
I made decison already, ayaw ko ng magchemo uli. Ayaw ko ng pagdaanan muli ang sakit na iyon.
I gave up.
I am ready if ever He will take me this time.
I just want to spend my remaining time na masaya. I had it in mind already. I had a bucket list ng mga gusto kong gawin.
"Doc, I just want to spent my remining time na masaya. I want to enjoy whatever time I have " ani kong pilit na ngiti.
I am not afraid to die. Medyo malulungkot lang ang isiping maiiwan ang pamilya ko. I don't want to hurt them but the last time I had chemo, alam ko ring nalulungkot sina Mommy.
"Okay then, but still I will monitor you and may mga meds ka paring iinumin on time" aniyang inayunan ko.
Paglabas ko ng clinic ay siya namang pagdating ni Caleb. My younger sibling. Siya ang sumunod sa akin, he is my half brother. Kailan lamang namin nalaman ang existence niya. Caleb is a good man. He is my confidant, mas madalas ko siyang kasama kaysa kina Rico at Eliza, probably because ako ang unang nakaalam ng existence niya.
"Kuya..." aniyang nagpalit palit ang tingin niya sa amin ng oncologist kong napailing sa kanya.
"Hey bro," ngiti ko.
"I'm sorry nahuli ako sandali, may meeting lang akong tinapos" aniyang napakunot ang noong lumamlam ang matang napatingin sa akin.
"It's okay" ngiti ko. I just want to get out of this place and fulfill what I have in mind!
I want to travel! Ang dami kong gustong puntahan!
"Uhm, Mr. Lopez" ang doktor na sabi kay Caleb. Napangiti ako kasi halos sabay kaming lumingon ni Caleb.
"Maghintay ka sandali Kuya, kukunin ko lang ang prescription and instructions ng doktor" aniyng tumango ako. Lumabas ako ng hospital at tumungo sa tahimik na parte sa gilid. Isang parke iyon. Walang masyadong tao o pasyente.
Dinama ko ang hangin. Inangat ko ang aking mukha para mas masinagan ng araw.
Pumikit akong dinama ang mabining ihip ng hangin.
I am ready to die. I have lived in this world more than I had hoped for. Nakasurvive ako sa cancer noon, kung tututusin nga ay dapat noon pa niya kinuha. Maybe the Almighty wants me to enjoy life a bit more....or maybe I have a mission that he wants me to do! Napangiti ako sa kaisipang iyon.
I will travel, I will discover places na hindi ko pa masyadong napuntahan.
"Kuya" boses sa likuran ko.
"Let's go?" ngiti kong napadilat ng mata at napatingin kay Caleb.
"K-kuya..." aniyang yumakap sa akin.
Natawa ako.
"K-kuya..." aniyang mahigpit na yumakap.
"Hey!" tawa akong tinapik ang kanyang likod.
"Kuya, please...." aniyang sabi na alam ko kung anong ibig niyang sabihin. Siguro naipaliwanag ng oncologist ko sa kanya.
"Please Kuya, fight more...fight again" aniyang ayaw akong bitawan.
Natawa ako. Mukha siyang bata na umiiyak at ayaw akong bitawan. Hindi naman ako mawawala agad.
"Hey,..." ani kong kumalas sa kanya.
Pumunas siya sa gilid ng kanyang mata. Caleb is softhearted pagdating sa akin. Madalas nga lagi niya akong pinagbibigyan, kahit anong hiling o sabi ko ay ginagawan niya ng paraan. Maybe because for the longest time, nakahanap siya ng kakampi magmula ng nawala ang kanyang Mommy. Ako ang unang tumanggap sa kanya. I embraced him like a true real brother, wala sa akin kung magkaiba ang aming Mommy. Ako ang nagpakilala sa kanya sa aming mga kapatid at kay Daddy pati na rin kay Mommy.
"W-we still need you Kuya, I-i-still need you. Please naman Kuya" aniyang pumunas muli ng kanyang mata.
Umiling ako.
"Hey, I made a decision already Caleb. I am not fighting anymore..." ani kong diretso sa kanya.
"Gusto ko na lang i enjoy ang natitira kong oras sa mundo" ani kong umiling siya.
"Kuya..."
"I want to ask favor Caleb, I know na hindi na ako magtatagal. You are the most responsible person I know. Alam kong nasa mabuting kamay ang mga kapatid natin. Please, take care of them. Take care of Mommy and Daddy especially Mommy and Eliza" ani kong umangat siya ng tingin sa langit at pinipigilang maiyak.
"Mommy loves you like her own Caleb" ani kong tumango siya. Alam naman niya iyon.
"If ever dumating na ang oras ko, I will say hi to your Mom for you" biro kong umiling siyang muli.
"Hindi na ba talaga pwedeng baguhin ang desisyon mo?" mahinahon niyang sabi.
"No," iling ko.
"Papaano sina TIta Neri?" aniyang sabi.
"Ako na ang magsasabi, I'm sure they will understand" ani kong hinila na siya sa kanyang sasakyan. I want to go home. I will prepare for my trip.
Tahimik kami pareho sa kanyang sasakyan.
"Kuya..."
"Hmm?"
"Kung ako lang Kuya, I want you to fight again" iling niyang malungkot na sabi.
Napangiti ako.
"I know Caleb, I know..."
"I just hope na sana magbago ang isip mo" aniyang pahabol na sabi.
-----
-tbc-
