Years of Wait

CHAPTER 37

HOPEDEEPLY

I immediately averted my eyes from him because I couldn't stand his cold stare at me anymore. No words came out of my mouth to answer his question, so I just bit my lip. Why did he remind me of the past? Shouldn't he have forgotten?

“Wear this.” Sabi niya sabay abot ng itim na helmet sa akin. “Sasamahan kita dahil mas alam ko ang daan. Ayaw kong sisihin ako ni Lucas kapag may nangyari sa 'yo ng masama,” he added.

Huminga ako ng malalim, saka kinuha ang helmet na inabot niya para isuot ito. Wala na akong magagawa, kundi ang umangkas sa motor niya. Kaysa makipagtalo pa ako sa kanya, mas lalong hahaba lang ang usapan.

Lumabas muna kami ng gate. Iniwan niya muna ang motor sa tabi ng daan para maisarado niya ng maayos ang gate. Pagkatapos ay sumakay na siya sa kanyang motor at inayos ang helmet niya sa ulo. Nilingon niya ako na nakatayo pa sa kanyang likuran. Kaya dali-dali akong lumapit sa kanya, at agad na sumakay sa motor niya… na hindi siya hinahawakan.

“Hold tightly,” he said.

Kaya humawak naman ako sa likod ng motor niya. Kumapit ako rito ng maigi.

“All right, I'm ready.” I said.

Nilingon niya ako. Itinaas niya muna ang shield ng helmet bago tiningnan ang aking posisyon dito sa likod niya. Tiningnan niya ng mariin kung saan nakahawak ang aking kamay. He chuckled sarcastically.

“So... you really have faith in what you hold, huh?” he said tauntingly.

Napalunok naman ako sa kanyang sinabi. E, saan ako kakapit? Sa kanya? No! Mamamatay muna ako bago ko gagawin iyon!

“Okay, kumapit ka lang ng mabuti diyan para hindi ka mahulog,” he added, with a tease of his tone.

Ini-start niya na ang makina ng motor kaya pinanindigan ko ang kapit sa likod. Ngunit, ang aking dibdib ay nagsimula nang kumabog ng malakas. Sa sobrang lakas ay para na akong ma hihimatayin. Jusko! Sana hindi ako lumipad nito. 

Ngunit, nang nagsimula ng umandar ang motor, napahiyaw naman ako sa lakas ng tunog nito. At nung umalis na kami ay halos maiwan na ang kaluluwa ko sa sobrang bilis ng pagpapatakbo niya sa motor, na parang lumilipad na ako sa hangin. Kaya hindi ko na mapigilang humawak sa kanyang baywang dahil sa takot. Nakahawak lang ako ng mahigpit sa jacket niya, sapat na para sa akin hindi malaglag sa pagkakaupo.

May sinasabi siya pero hindi ko na narinig ng maayos dahil sa lakas ng tunog ng motor niya. Hindi ko na nga alam kung saan na itong daan na dinaraanan namin, e. Maliban sa hindi ito pamilyar, ay mabilis din ang pagpapatakbo niya sa motor, na parang may humahabol sa amin. Kaya hindi ko na matingnan ng maayos ang buong lugar.

Medyo malayo na ang narating namin. Napansin ko sa dinadaanan namin ay kaunti lang ang mga bahay na nakikita ko, may puno rin sa paligid, at medyo mabato ang kalsadang dinaanan namin. Parang ngayon lang ako nakadaan dito. Hindi kasi pamilyar sa akin ang lugar na ito. Lumiko naman kami sa maliit na daan, kung saan mga tricycle lang ang makakaraan. Naging marahan na rin ang pagpapatakbo ni Dean sa motor, kaya nakahinga naman ako ng maluwag doon.

Napatingin ako sa unahan nang may makita akong kalsada ulit, na dinaanan na ng mga malalaking sasakyan. Lumiko naman kami roon at nakita ko agad ang kulay berde na gate, na may nakalagay sa taas; Mang Kaloy Furnitures.

Binuksan ng mga gwardiya ang gate nang makita kaming papalapit sa kanila. Pumasok naman kami pagkatapos nilang buksan ang gate.

“Magandang araw, Mam, Sir!” bati ng mga guwardiya sa amin.