About The Old Day Of July [ Completed ]

အပိုင်း - ၃၄ ( Final )

#Unicode
ညသည်တိတ်ဆိတ်နေသည်။ နှင်းတွေအလွန်တရာမှထူထဲစွာကျနေတာကြောင့် ဂျုံးဂုက သားလေးကိုအနွေးထည်ထူထူထဲထဲလေးဝတ်ပေးထားသည်။

ဂျုံးဂုနဲ့တွေ့ပြီးတည်းက ကလေးက ဂျုံးဂုအနားကပင်မခွာတော့။ အကြာကြီးဝေးကွာခဲ့ရတဲ့ အဖေနားမှာသာပျော်လို့နေသည်။ ထမင်းစားလည်း ဂျုံးဂုခွံ့ကျွေးမှ ရေချိုးလည်း ဂျုံးဂုချိုးပေးမှ ကျောင်းဆိုလည်း ဂျုံးဂုပို့ပေးမှ စာဆိုလည်းဂျုံးဂုသင်ပေးမှ။

အခုလည်းဧည့်ခန်းထဲကမီးလင်းဖိုအနားမှာ သားအဖနှစ်ယောက် စားပွဲပုလေးနဲ့ စာထိုင်သင်နေကြပြန်သည်။

ထယ်ယောင်းကတော့ဆိုဖာပေါ်မှာထိုင်ကာ သားအဖနှစ်ယောက်အတွက် ဆင်တူမာဖလာလေးကိုထိုးပေးနေသည်။ စာသင်နေရင်း တစ်ချက်တစ်ချက်ထွက်လာတဲ့ ခိုးခိုးခစ်ခစ် ရယ်သံလေးတွေကြောင့် ထယ်ယောင်းမှာ အမြတ်တနိုးလှမ်းငေးကာ ပြုံးမိပြန်သေးသည်။

" ဖေဖေ "

" ဗျာ ...ဗျ "

" သားသားကိုချစ်လား "

နုထွေးထွေးနှုတ်ခမ်းလေးကစုလုံးကာမေးလာတော့ မချစ်ပဲမနေနိုင်။ ဖခင်တစ်ယောက်ဆိုတဲ့ ခံစားချက်ကြီးကလည်းဘာနဲ့မှမတူ ရင်ထဲမှာတသိမ့်သိမ့်ဖြင့်ကြည်နူးရပြန်သည်။

" ချစ်တာပေါ့ အဖေ့သားလေးရယ် "

ပါးအိအိလေးအပေါ်ဂျုံးဂုကအနမ်းတွေတဝကြီးပေးသည်။ သားလေးကသူ့ကိုချစ်လားလို့ မကြာခဏမေးလေ့ရှိသည်။ ရင်ထဲကဒဏ်ရာနုနုလေးတွေအမြန်ပျောက်ဖို့ဆုတောင်းပေးရင်း သားလေးအပေါ်ဆတိုးကာပိုချစ်မိသည်။

" ဒါဆို ပါပါးကိုရော "

မထင်မှတ်ထားသောမေးခွန်းလေးကြောင့် ဂျုံးဂုကသွားတွေပေါ်အောင်ပြုံးသည်။ ထို့နောင် မာဖလာထိုးနေသော ထယ်ယောင်းကို ခိုးကြည့်ကာ ချစ်တယ်ဟု တိုးတိုးလေးဖြေလေသည်။

ကလေးငယ်ဆီက တခစ်ခစ်ရယ်သံလေးတွေကျယ်လာတော့ ထယ်ယောင်းရဲ့ မျက်ဝန်းလှလှလေးတွေကသားအဖနှစ်ယောက်ထံစူးစမ်းလာသည်။

" မောင် ... ဘာတွေရယ်နေကြတာတုန်း "

" မပြောပါဗျာ "