"İnandığı şeyi yapan insanların enerjileri asla tükenmez." -Goethe
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
❈
Tuhaf başlayan günüm, olabilecek en boktan şekilde ve giderek kötülüğünün şiddeti artarak devam ediyordu. Kafam allak bullaktı ve düşüncelerimin ağırlığı artık başımı ağrıtmaya başlıyordu. Önümde büyük bir belirsizlik vardı ve olacakları ön göremiyor oluşum kafayı yeme isteğimi arttırıyordu. Kafamı taşlara sürtsem daha az acı çekebilirdim diye düşünüyordum.
Eve gelir gelmez odama kapanmış ve iki saat boyunca durmadan ağlamıştım. Çoğunluğun aksine, ağlamanın güçsüzlük belirtisi olduğunu düşünenlerdendim ama rahatlatıcı etkisinin oldukça büyük olduğu su götürmez gerçeklerdendi. Üzerimden koca bir ton yük kalkmış gibi hissediyordum.
Babam, anneme olanları sakin bir dille anlatmaya çalışmış ancak öfke yuvası olduğunu düşündüğüm annem, beni şaşırtmayarak bağırıp çağırmaya başlamıştı. Azar yemekten kaçmak için odama sığınmıştım ancak sürekli gözlerimde görüntüden kaçamayarak kendimi en sonunda lavaboya atmıştım.
Gerçekten bana verebilecekleri en kötü karşılığı vermişlerdi. Şimdi hayatımın sonuna kadar onlara sürekli lanetler okuyacaktım ki, sekizinci diş fırçalama turumda da durmadan lanetler okuyordum. Annemin bağırış sesleri, boğuk bir şekilde duyuluyor ama lavabonun mermer duvarları sağ olsun, sesi yankılandığı için sarf ettiği her kelimeyi rahatlıkla duyabiliyordum. Lavabodaki aynadaki yansımama bakmak dürtüsüne tekrar karşı gelip diş fırçalamaya devam ettim, ağzımdaki köpük ile sürekli söylenişim kudurmuş gibi görünmeme neden oluyordu ve her daim asil olduğunu düşündüğüm görünüşümü bu şekilde çökmüş görmek istemiyordum.
Okuldan eve geleli neredeyse yedi saat oluyordu, okullar dağılalı bir saat kadar olmuş olmalıydı ve ben geçen bunca zamanda bile yapabilecek karşı hamle bulamamıştım. Elimde hiç kozum yoktu ve onlar da kurşun geçirmez gibi, ne düşünsem onlara zarar verebileceğini düşünmüyordum.
Son düşündüğüm şey ise, Umut ve Tuna'ya onları dövdürmekti. İnsanlar, o dört şeytanın işaretli ezikler tarafından dövüldüğünü görse hiç merhametli davranmazlardı. Ancak iki kişinin dört kişiyi dövebileceklerinden şüpheliydim, sadece Oğuz bile o ayı gibi cüssesiyle tek başına yeterdi bizi halletmek için ki zaten şiddete baş vurmak istemiyordum. Beni kızlar tuvaletinde sıkıştıran ve sırf kavgacı olarak gördüm diye paçoz olarak nitelendirdiğim kızlara haksızlık olurdu. Kendimi de paçoz olarak nitelendirmem gerekirdi ki bu asla yapmayacağım bir şeydi.
Çeşmeyi açıp suyla ağzımı çalkalayarak diş macunundan kurtuldum. Hala o öpüşmenin dudaklarımda kalan hissinden kurtulamamıştım ancak diş macunu artık ağzımı tahriş etmeye ve acıtmaya başladığı için pes ediyordum.
