ALDI AH'IMI

Bölüm 7: Yanlış Çekmece

🫧Oy ve yorumlarınızı bekliyorum🫧

Okumaya başlamadan önce yıldıza dokununn her yıldız bir ilham perisi🧚‍♀️

Gülümsedim. Çok içten bir tebessüm ettim.

Duru, yüzümdeki tebessüme baktı, baktı, baktı. Bu bakışlarının sonu büyük bir kahkahaydı. Kahkahasıyla irkilsem de ben de biraz kıkırdamamış değildim.

"Allah'ım, şu yüzündeki aptal aşık gülümsemesine bak. Ay var ya siz ikinizde de var bir şeyler ama saklamaya çok alışmışsınız. Ben bu işi devraldım artık, kafama koydum senin şu gülüşünden sonra."

Dedikleriyle az daha durgunlaşıyordum ki kendimi durdurdum. Onun bana dair bir şey hissetmediğini biliyordum ancak gerçeklikten kopmuştum bir kere. Bu dediğine de gülümsedim.

"Aman, bana bir şey yapma da Duru," güldüm. Devam ettim. "Başımı yakacakmışsın gibi hissediyorum, doğru mu hissediyorum?"

"Yani senin başını yakmayı değil de ikinizin de kalbinize bir ateş kondurmayı planlıyorum, ilk önce kendiniz yanarsınız ateşinde. Sonra birbirinizi yakarsınız."

Ben zaten yanmıştım yanacağım kadar ancak bunu söylemedim. Kendime sakladım.

Ben ne cevap vereceğimi düşünürken Duru'nun telefonu çaldı. Cebinden çıkartıp ekranına baktığındaysa az önce durulmuş olan kahkahası tekrardan odamda yankılandı.

"Abim arıyor, çatlamıştır meraktan." diyerek beklentimi yükseltti. Zaten şu an bu ilgisini farklı yorumlama yolundaydım, bir de Duru gazladıkça gazlıyordu.

Sessiz kaldım, belki açmazdı.

Açtı ve bununla yetinmeyip hoparlörü de açtı. Şimdi sesini duyacaktım, bana uyardı.

"Alo? Duru, haber vermedin bana abicim," diyerek küçük bir isyan etti kardeşine.

"Abi, geldim ben bayağı hasta Derin ya. Biraz burada kalayım dedim ama Suna Teyzeler de annemler gibi gitmişler hastaneye."

Yeni uyandığım için aşağıdaki durumu bilmiyordum ve Duru'nun bu sözleriyle telaşlandım, ne hastanesiydi? Dürttüm hemen kolunu, ne olmuştu?

Duru, telefonu sessize alarak bana, "Selma vardı ya, sokağın başındaki eve yeni taşınmışlardı. Doğum yapmış, herkes hastanede şimdi." diyerek kaçırdığım olayı anlattı.

Duru, bunları anlatırken telefonun diğer ucundaki Asil Abi "Nasıl, Nasıl çok hasta abim? Uyanık mı şimdi?" gibi, art arda telaşını belli eden cümleler kurmakla meşguldü. Niye bu kadar telaşlanmıştı ki? Önemli miydim onun için? Gerçeklikten kopan aklım ve bu tür hisleri avuçları açık bekleyen kalbim sevindi.

Telefonu sessizden çıkararak abisinin sorularını cevapladı Duru. "Evet abi, çok hasta. Uyanacak gibi, benim çorba yapmam lazım o uyanana kadar. Gelip başında bekler misin Derin'in ben mutfaktayken?"

Ağzım açık, gözlerim büyümüş bir şekilde Duru'nun salladığı yalanları dinliyordum. İyiydim, biraz ateşim olduğunu hissetsem de Duru'nun abarttığı gibi yataklara düşmemiştim.

"Tamam, dur." Birkaç hışırtı sesi yükseldi, arkadan başka erkeklerin sesi geliyordu sanki. "Tamam geleceğim, yoldayım. Bizimkilerden ayrıldım şimdi."

Korkulu bir heyecan hakimdi şimdi bana. Telefon kapandığında Duru'nun neşeli kıkırdaması doldu kulaklarıma ancak ben sinirlenmiştim. Niye böyle bir şey yapmıştı? Yalan söylemek veya rol yapmak istemiyordum.

"Geliyor gelmekte olan," kendi dediğine güldü. "Hadi sen uzan kanka. Arkadaşlarıyla buluşmuştu akşamdan, gelir bir on beş dakikaya. Uyumuş taklidi mi yapsan acaba?"