Yaşatamadım / AyBer

0.1

Selamm. Ben geldim aşklarım 💙

Fragman bir bana mı geçmedi ya ? Zaten Berk'in adım atmasına sinirlendim de hadi onu geçtim. Aybike hiç kabul edecek gibi bakmıyor bence. Etmezsen de Aybike artık defol git ya dbdbb !

Hem Berk'in yeniden sevilmek için değişmesi bana ağır geldi ya. O kadar çok seviyor Aybike'yi. Ama keşke yaşadığı duygularının arkasında olup hataları için özür dilese sadece🥺

Ben yıldım ya biz bölümümüze geçelim en iyisi ✨

Arkadaşlar ben size dram sevmiyorsanız okumayın dedim ama iki günde baya okuyanlar olmuş .Demek ki biz acı çekmeyi seviyoruz topluca 😅

Eee hadi hazırsanız başlayalım o zaman acı çekmeye 🍀

Oy vermeyi ve yorum yapmayı unutmayın çiçeklerim 💚

****

Berk:
" Anne ben ölüyorum!"

Ayla duyduğu şeyle kalbinin sıkıştığını hissederken sertçe yutkundu. Yanlış duymuştu öyle değil mi?

Ayla:
" N-Ne saçmalıyorsun sen Berk? Sırası mı şimdi şakanın? Ne dedi doktor?"

Berk:
" A-Anne şaka yapmıyorum ben. Beynimde tümör varmış. Yalnızca birkaç ay ömrüm kalmış."

Ayla elini saçlarının arasından geçirip endişeyle sıraladı cümlelerini. Doğru olamazdı.O daha çok küçüktü...

Ayla:
"Yanlış anlamışsındır. Evet evet, kesin yanlış anladın. Ben bizim doktoru arayacağım. Gelsin bir de o baksın. Kim bilir hangi acemi doktora gittin Berk!"

Berk annesinin korkuyla sıraladığı cümlelerle söylediğine şimdiden pişman olurken ayağa kalkıp odanın içinde telaşla dolaşan annesinin yanına adımladı. Söylememesi lazımdı...

Ayla elleri titreyerek doktorun numarasını bulurken tam arama simgesine basacağı sırada elinden çekilen telefonla başını kaldırıp dolu gözlerle baktı oğluna.

Berk:
" Özür dilerim anne. Affet!"

Kızıl annesine sımsıkı sarılıp sarsılarak ağlamaya başlarken Ayla da daha fazla tutamadığı gözyaşlarını serbest bıraktı. Oğlu onun her şeyiydi. Ne yapacaktı ki o olmadan?

Berk:
" Affet beni ne olur. Bir yolu var mı diye sordum seni yalnız bırakmamak için ama anne yokmuş! Ben gitmek zorundayım anne."

Ayla duyduğu çaresizlikle başını iki yana salladı. Ne demek bir yolu yoktu?

Ayla:
" Y-Yok hayır! Ağlama tamam mı ? Korkma oğlum. Hiçbir şey olmayacak sana. Duydun mu beni olmayacak?! Başka doktorlara gideriz. Olmadı yurtdışında vardır illaki bir tedavisi Berk."

Berk annesinden ayrılıp hızla gözyaşlarını kuruladı. Onu daha fazla üzmemek için iyi görünmeliydi. Daha sonra annesinin gözyaşlarını silerken babasıyla olan fotoğrafına bakıp gülümsemeye çalıştı güçlükle.

Berk:
" Ben korkmuyorum ki anne. Babam var orada. O beni yalnız bırakmaz. Hem ben onu çok özledim. Seni bırakıp onun yanına gideceğim diye de kızma bana olur mu? O da çok yalnız kaldı. "

Ayla duyduğu son cümle ile dudaklarından kopan hıçkırığa engel olamadı. Yıllarca oğluna ondan başka kimsesi olmadığını söyleyerek onun babasını seçmesine engel olmuş, yanında durmasını sağlamıştı. Şimdi ise canı yandığı, korktuğu hâlde hâlâ onun yalnız kalmamasını düşünmesi canını yakmıştı. Galiba o Berk'in vicdanına çok ağır bir yük yüklemişti yıllarca. Onu hep kendisi ve babası arasında seçim yapmak zorunda bırakmıştı.