Yaşatamadım / AyBer

0.3

Selamm. Ben geldim 🧡

Dünkü bölüm... Neyse bir şey demeyeceğim artık. Birinin yanında olmanız için illa babasından şiddet mi görmesi gerekiyor? Babasının ölmüş olması yetmiyor mu yani 😶

" Sen beni bu savaşta yalnız bıraktın." ve " Ben kötü biri değilim." diyerek susuyorum.

Lütfen kurgumuza destek için oy vermeyi ve yorum yapmayı unutmayın  💚 Bu kurgu biraz boynu bükük kaldı çünkü 🥀

Hazırsanız başlayalım 🍀

****

Ayla, oğlunun panikle merdivenleri çıkıp odasına girmesiyle peşinden ilerledi korkuyla. Bir anda ne olmuştu ki ona durup dururken?

Onun masasının üzerindeki ilaçlarını endişeyle toplamaya başlaması ile merakla kaşlarını çattı.

Ayla:
" Berk?! Oğlum ne oluyor? Niye bu kadar endişelisin ? Neden ilaçlarını topluyorsun? Oğlum?! "

Berk annesini cevaplamadan odasından çıkıp ilaçlarını misafir odasına bıraktıktan sonra yeniden  döndü odasına. Herhangi bir ilacını odasında bırakmış mı diye etrafına göz gezdirirken komodinin üzerinde duran kutuyu buldu gözleri. Onu da kaldırmalıydı. En azından şimdilik...

Kutuyu alıp yeniden odasından çıkacakken önüne geçip endişeyle kendisine bakan annesiyle durmak zorunda kaldı.

Ayla:
" Berk bir sakin olur musun anneciğim? Neyin var ? Bak korkutuyorsun artık beni."

Berk dolu gözlerle annesine bakıp sertçe yutkundu.

Berk:
" A-Anne ödev için gruplara ayırdı dün hoca bizi. Bizde Aybike'yle eşleştik. Az önce mesaj attı hazır hafta sonuyken müsait misin? Geleyim mi diye. Birazdan buraya gelecek."

Ayla:
" Tamam da oğlum ne var bunda bu kadar korkacak? Sakin ol , bak stres senin için hiç iyi değil, biliyorsun."

Berk çaresizce yatağına oturup kutuyu yanına bırakırken başını elleri arasına aldı.Aybike'yi evlerine davet edip beraber vakit geçirmeyi hep çok istemişti o. Ama böyle değil, bu şartlar altında değil!

Ayla oğlunun önüne çömelip ellerini yüzünden çekerek kendisine bakmasını sağladı.Onun gözünden süzülen yaşlarla içinin ezildiğini hissederken ağlamamak için kendisini sıkarak dudaklarını araladı.

Ayla:
" Onun yanındayken kötü olmaktan korkuyorsun değil mi? Krizinin tutmasından korkuyorsun.Anlamasını istemiyorsun hasta olduğunu."

Berk başını önüne eğip usulca salladı.Korkuyordu...

Berk:
" Evet, korkuyorum. A-Anne ya başımın ağrısı tutarsa ? Ya yine kanarsa burnum yanında? Bu ellerim titrerse ne yapacağım ben? Anlar bu sefer ! Ne yapacağım ben ?! Ne ?!"

Ayla ellerini sinirle dizlerine vuran oğluyla daha fazla dayanamayarak gözyaşlarını serbest bıraktı. Daha bu yaşta yaşadığı şeyler çok ağırdı onun. Yanına oturup kollarını bedenine sardı sıkıca.

Ayla:
" Ağlama tamam, korkma. Şimdi içersin ilaçlarını siz çalışana kadar hiçbir şey olmaz. Hiçbir şey anlamayacak o oğlum. Güven bana."

Berk:
" Sen haklıydın anne! Benim okula gitmemem lazımdı artık. Zaten öleceğim ne yapacağım dersleri ben? Sanki hayal ettiğim üniversiteye gidip istediğim mesleği mi yapabileceğim? Ama istedim, birkaç ay da olsa onlar gibi , ölmeyecek gibi, yaşamak istedim. Yapmamam lazımdı anne!"

Ayla oğlunun yıkılan hayalleri ile kalbinin sıkıştığını hissetti.Bir an önce üniversiteye gitmek, endüstriyel tasarım okumak istiyordu o.
Ama bütün hayalleri bir anda darmadağın olmuştu.