De SchoonhovenSpelShow

Hoofdstuk 2

Chris opende de deur en werd begroet door zijn beste vrienden: Jason, Guus en Wim.

Ze waren al achttien jaar vrienden. Aan het begin van de middelbare school hadden ze elkaar leren kennen en sindsdien waren ze onafscheidelijk, zowel figuurlijk als heel even letterlijk wanneer ze vroeger bij gym dat spel deden waar je benen aan elkaar worden gebonden. Er stond vandaag een filmavond op het programma, maar waar de meeste mensen van hun leeftijd, begin dertig, het liefst naar Scandinavische thrillers zouden kijken, zoals ook zijn moeder graag deed, waren Chris en zijn vrienden na al die jaren nog steeds soft en hadden ze het niet zo op geweld.

Geamuseerd keek Chris rond in de kamer van zijn vrienden. Jason had zich reeds vergrepen aan een zak chips, Guus was half in slaap en Wim zat op zijn telefoon een filmpje te kijken, met een joekel van een koptelefoon op die zijn kale knar mooi accentueerde. De kamer daarentegen, die van zijn beste makker Jason, was warrig en ongeordend, wat Chris echt een doorn in het oog was. Losliggende shirts, broeken, sokken zelfs, de vaat die hij nog niet gedaan had en hier en daar een onopgeruimd bord Italiaans eten was zeker niet ongewoon voor hem.

Al gniffelend om het tafereel riep hij ze tot de orde, wat Guus wakker maakte en bevestigde dat hij reeds een film achter zijn ogen had bekeken. Ook Jason luisterde, maar Wim, die hem waarschijnlijk niet kon horen, niet. ''Wacht even, Chris'', antwoordde hij. Kennelijk dus wel. Maar waar was hij mee bezig?

Hij liet zijn scherm zien. Een man genaamd Lars was aan het vertellen over een spelshow met een hoofdprijs van een miljoen euro. En terwijl Wims blik vol verwachting Chris' reactie afwachtte, begon Guus te schaterlachen. "Die troep geloof je toch niet, man!" Wim liet zich echter niet uit het veld slaan. Op het internet vond hij een heel artikel over de man, Lars Schoonhoven, een blonde vent met blauwe ogen en een rijke man die ervan houdt om spel- en kennisshows te organiseren. "Het is een show waarin veel leuke spellen gedaan worden, zoals... weet ik veel, darten ofzo? Hij is er nogal vaag over. Hij wil vast dat het een verrassing blijft", vervolgde Wim. "Je hoeft er niet eens fit voor te zijn, dus ook jij kunt meedoen, Guus. Tevens krijgt iedereen een bokaal voor het meedoen en krijgt de winnaar maar liefst één miljoen euro!"

''Kom op... bokaal voor het meedoen?'' antwoordde Jason afkeurend terwijl een beledigde Guus naast hem zijn eigen wasbordje aan het bekijken was. Tot zijn verbazing leek Chris het echter te geloven. "Misschien kunnen we ons nog inschrijven... hoeveel plekken zijn er?" vroeg hij. Het bleken er veertig te zijn, veertig plekken! Alle vier de jongens pakten hun telefoon. Deze kans was te mooi om te laten schieten.

~

Zodra Maurice en zijn vriendin Sam het huis binnengingen, werden ze eerder begroet door het felle rood-blauwe licht en de mist van de rookmachine dan door hun vrienden. Het zou een feestje worden, had Mitchell gezegd, een feestje met alleen ons, om te vieren dat we meedoen met het spel. En nu kwam hij aanzetten met dit? Mitchell en Mark stonden al klaar met de partypoppers, maar Sam wilde er niks van weten. ''Jullie denken toch niet dat dít jullie treinkaartje naar Stinkendrijkland zal zijn?'' begon ze. Haar vrienden keken haar verbaasd en verontwaardigd aan. ''Jongens, ik hou hartstikke veel van jullie, dat weten jullie. Maar Mitchell...''

Meer zei ze niet. Ze hoefde enkel haar hand op en neer te bewegen, en Mitchell begreep waar ze het over had. Hoewel hij de oudste van het stel was, was hij behoorlijk klein, de kleinste van de groep, en nogal dun. Over Mark hoefde ze niet eens wat te zeggen: dat hij af moest vallen en zijn onderkin kwijt moest raken had hij vaak genoeg gehoord.

''Nee, kijk'', antwoordde Mitchell snel, ''wij zijn de morele ondersteuning. Júllie gaan die prijs voor ons binnenslepen! Of ten minste, Maurice dan. Laten we immers eerlijk zijn: als Sam wint, gaat ze niks met ons delen.''

Het gelach van de vier overstemde de slechte Nederlandse feestmuziek in huize Mitchell, en voor drie seconden bulderde de groep door, totdat ze opeens allemaal tegelijkertijd stopten. Voor zo'n vijf seconden keken ze elkaar in de ogen aan, zwijgend, zich afvragend van zowel de anderen als zichzelf wat ze aan het doen waren. Mitchell opende als eerste zijn mond.