De SchoonhovenSpelShow

Hoofdstuk 15

Het was nog een hele klus geweest om het hert te braden. Niet alleen omdat ze geen grill bij zich hadden, maar ook door het fysiologische aspect ervan. Jimmy, Vince en hun bandleden konden namelijk niet tegen bloed, laat staan tegen een hert in stukken snijden, en het allerergste van allemaal, wat als eerste gedaan moest worden, de huid eraf vellen. Vince had het als leider van de groep, hoewel het voor hem vanaf het eerste moment al afzien was, als eerste geprobeerd, maar had de taak aan Jimmy overgedragen. Die had het op zijn beurt aan vuurexpert Dennis overgelaten, en Dennis had Tom weer genomineerd: Tom had dus geen keuze. Het had dan maar gemoeten. Voor onze magen, had hij gedacht terwijl hij op brute wijze het vel van het dier weg had gesneden.

En nu, nu het donker was, en de jongens het vuur, dat ze eigenlijk op de eerste plaats al niet in de nacht aan hadden moeten maken, uit hadden getrapt, zaten ze eindelijk te genieten van het eten. Alhoewel... genieten...

Terwijl de volle maan – nu maar hopen dat er geen weerwolven op het eiland rondlopen – over de arena scheen, en de sparren om de vrienden heen in een dim, wit licht baadden, zaten ze op het hert te kauwen, het hert dat die avond nog had geleefd. Maar ja, als zij het niet dood hadden gemaakt, dan had iemand anders het weer gedaan, en dan hadden zij nog steeds honger gehad.

Jimmy staarde naar de grote witte bol in de donkere, paarszwarte nachtlucht. Het ronde cirkeltje leek in het midden van zijn zicht te staan, op ongeveer 45 graden wanneer je over de grond een lijn zou trekken die bij Jimmy een scherpe hoek werd. Betekende dat iets? Hoe laat was het dan? Twee uur 's nachts, drie uur 's nachts? Dag vier was inmiddels toch wel al aangebroken? Hij hoopte van wel. Dag drie had eeuwen leken te duren, er was gewoon geen einde aan gekomen... zou iemand anders dat gevoel ook gehad hebben? Lars wellicht? Zou hij moe zijn geworden van het constant de kandidaten in de gaten houden? Of was hij zo verknipt dat hij er plezier uit haalde?

Hoe deed hij het eigenlijk, vroeg Jimmy zich nu af. Had hij overal camera's verborgen, die video's op konden nemen, wellicht zelfs audio? Werden ze nú, op dit moment door Lars Kuthoven in de gaten gehouden? De gedachte zond rillingen van zijn nekwervel naar zijn tenen en weer terug. Het idee alleen al, dat hij elke seconde van de dag bekeken werd, zoals in de Truman Show. Ook wanneer hij aan het plassen was en z'n sjakie uit zijn broek had hangen.

Vince liet een zachte boer.

''Zeg je wel even pardon?'' grapte Jimmy, zijn stem nog altijd zacht en fluisterend. Vince lachte. Heel even was de stemming weer duldbaar.

Dennis was als eerste klaar met eten, gevolgd door Tom. Vince en Jimmy hadden niet zo'n honger. Ze moesten eten, ze hadden immers een behoorlijk lege maag, die hen de hele dag moe had gemaakt, maar écht honger hadden ze niet. Het was alsof iets ze tegen hield, of ten minste, Jimmy had dat gevoel, hij wist niet hoe Vince daarover dacht. Wellicht kwam dat gevoel door alles wat ze meegemaakt hadden. De schok van de eerste dag, toen ze te horen hadden gekregen dat Rob dood was, zat er nog goed in, hoe lang dat ook terug voelde. In deze 'arena' leek de tijd zo langzaam voorbij te gaan, er leek eenvoudigweg geen eind aan te komen.

Toch kwam het moment dat alles op was. Of ten minste, wat ze hadden gebraden boven dat amateurvuurtje. De rest van het hert lag nog ergens tweehonderd meter verderop.

Het was tijd om te gaan slapen.

''Laten we gaan rusten, jongens'', stelde Tom voor. ''En een beetje uit het zicht blijven. Morgen zien we wel weer verder.''

Zonder tanden te poetsen, want dat kon hier niet, gingen de jongens op hun rug liggen, in een vierkant, waarbij ze hun hoofden op elkaars buiken plaatsten: het hoofd moet immers altijd hoger liggen dan het lichaam, om bloedstolling te voorkomen. ''Welterusten'', zei Jimmy nog tegen zijn vrienden. ''Slaap lekker.''