De SchoonhovenSpelShow

Hoofdstuk 17

Chris

''Deze dan?''

Wim keek naar de plant. ''Nee'', antwoordde hij. ''Deze is giftig.''

Chris en Wim waren, terwijl de zon net op was gekomen, en de vegetatie nog in ochtenddauw bekleed was, voedsel aan het zoeken voor Jason. Hij was er echt vreselijk aan toe. Kreunen, huilen, overgeven... het was moeilijk om überhaupt naar te kijken. Ze wisten nog altijd niet wat hij had, en durfden dan ook niet bij hem in de buurt te komen, maar wat ze wel wisten, is dat het probleem door zijn lege maag verergerd werd. Hij moest eten.

Gisteren was Guus er in zijn eentje op uitgegaan, aangezien hij het wapen had, en had hij de drie jongens achtergelaten. Als iemand ze dan had gevonden, konden ze Jason en zichzelf met z'n tweeën verdedigen. Nu hadden ze de strategie omgedraaid: Guus was momenteel Jason aan het beschermen, en Chris en Wim waren samen op zoek gegaan. De eetbare planten waar ze naar op zoek waren lieten het helaas wel afweten.

Langzaam liepen ze door, zo nu en dan achteromkijkend, opdat ze de weg terug naar het kamp – of ten minste, hun kamp, eigenlijk gewoon de plek waar Guus en Jason momenteel verbleven – dat ze opgeslagen hadden. Eerst was Chris het niet eens geweest met de tactiek die Guus had bedacht: híj was immers Jasons beste vriend, niet Guus. Eigenlijk zou hij dus de wacht moeten houden, want Guus was de beste vriend van Wim, en Wim was dus de beste vriend van Guus, niet van Jason, dus zouden Guus en Wim het eten moeten zoeken, en het wapen aan Jasons beste vriend geven, Chris, niet aan Wims beste vriend, Guus, want die was niet de beste vriend van Jason.

Of wellicht... wellicht dacht hij er iets te veel over na.

''Ja, Chris, ik heb hem, denk ik!'' fluisterde Wim. Chris liep als een krab, opdat hij niet gespot werd, naar de plek toe die zijn makker hem aangewezen had. Wim zat bij een behoorlijk brede plant met veel haren op de bladeren. Echt mooi was het niet. Het zag er ook niet bepaald gezond uit, laat staan voor een zieke, maar misschien wist Wim er meer over. 

''Ik denk dat hij genezend werkt'', vertelde Wim. ''Wat denk jij?''

Chris fronste. ''Hoe moet ik dat nou weten?''

''Weet ik veel,'' antwoordde Wim weer, ''ik loop altijd gewoon een beetje achter jou aan.''

Zuchtend scheurde Chris een blad van het wangedrocht af, en stopte hij het in zijn mond. ''Nu moet ik twintig minuten wachten'', vertelde hij Wim, die hem met zijn verwijde pupillen aan het aanstaren was. ''En als ik dan geen reactie vertoon, is het veilig om te eten. Denk ik.''

Dat had hij een keer op het internet gelezen.

De klok begon te tikken. Twintig minuten, wat was dat nou vergeleken met de tijd die ze hier al gezeten hadden? Best wel wat, bleek, vooral wanneer de klok Wim was. Wim, die er heel vervelend een vooral ook langzaam doorheen zat te tellen, de fluitende vogels en de wind overstemmend, en elk cijfer als een vraag op leek te noemen: ''Eén? Twee? Drie?''

Er was één minuut voorbij, en Wim begon weer opnieuw te tellen, vanaf één, maar nu met zijn linkerduim opgestoken, signalerend dat er één minuut voorbij was, en Chris realiseerde zich dat die twintig minuten wel eens als twintig uur aan zouden kunnen gaan voelen. Maar enfin, uiteindelijk was hij klaar, en leefde Chris nog. Dit was dus het plantje dat ze mee naar Jason en Guus mee gingen sleuren. Schaamteloos rukte Wim met zijn spierballen de hele plant uit de grond, wat door de wortels niet echt bepaald gemakkelijk ging, en liepen de heren terug naar Guus. En ja hoor, daar zat hij, nog steeds over Jason gebogen, die er even ziekelijk als altijd bijlag. ''Hier'', zei Wim terwijl hij nog een blaadje afscheurde en het aan Jason gaf. ''Eet maar lekker op, jongen, dan voel je je zo vast weer beter.''

Jason bleef roerloos liggen, zijn bruine ogen starend in de leegte. Een enkele sliert slijm rolde uit zijn mond. Hij zag er ook echt heel slecht uit, hij was helemaal wit. Of nou ja, dat was hij altijd al geweest, maar nu nog meer. ''Ik kan niet slapen'', zei hij uiteindelijk.