My Obsessed Ex-Husband ( On Going )

3

Tin's pov.

Ngayon ang 3rd week ng cafe namin ni danica kaya dinagsa kami ng costumers dahil sa celebration.

napansin kong halos lahat ng pumapasok ay mga naka suit at office attire, galing siguro sa mga kumpanya na katabi ng pwesto namin.

Pilit kong pinapakalma ang sarili dahil hindi na ako matigil sa panginginig, mag bibigay kasi ako ng speech para narin sa celebration namin.. andaming tao, hindi ko mapigilang kabahan dahil hindi naman ako sanay na humaharap sa maraming tao.

"Bes, kumalma ka, kaya mo 'to okay?" Pagaalo sa'kin ni Danica, pati siya ay nakaayos narin dahin pagkatapos ng speech ko ay magbibigay din siya ng kaonting sasabihin.

"Let's all welcome together, the very beautiful owner of this wonderful Tin's Cafe, Ms Estella Celestine Montenegro" anunsiyon ng tagapagsalitang kinuha namin.

narinig ko ang palakpakan ng mga customer at ilang staff na hinired namin last week.

"Good luck bes!"

"Good luck anak!"

isinantabi ko muna lahat ng kabang nararamdaman ko at taas noong naglakad at humarap sa maraming custormers.

"Good morning everyone, thank you so much, you can sit down now" pagpapaupo ko sa kanila, nakangiting sinuklian ko ang naggagandagang ngiti ng mga costumer

"first of all, I want to thank all of you for coming and trusting the service of Tin's cafe, I really really do, appreciate it guys" nagpalakpakan naman sila, akmang tutuloy na sana ako sa pagsasalita ng matigilan ako sa grupo ng kalalakihang pumasok sa cafe

Parang tumigil ang oras at nagsibalik sa ala-ala ko ang lahat nang masilayan kong muli ang mukha niya makalipas ang napakaraming taon..

Kasama niya ang mga kaibigan niyang minsang tinuring ko ring mga kaibigan.

mariing nakatitig sa akin ang kulay abuhing mga mata nito.

6 years..

agad kong iniwas ang tingin ko at sinikap na magsalita muli

"It was really a bitter sweet experience, especially when we were just starting to built all of this" wika ko at bahagya itinuro sila Danica, at ang pamilya ko na nasa gilid at nakangiting nanonood.

"I thought we wouldn't make it, but now.. we made it" bahagya akong napangiti habang inaalala lahat ng paghihirap, pawis at oras na inalaan namin sa pagbuo ng coffe shop na ito.

"You know it's not easy, thinking of how to manage a business,
I had no idea at first, but even so I still tried to learn"

2 years ago akala ko wala nang pag-asa ang buhay ko.

after kong malaman na nawala ang anak ko nang wala akong kaalam-alam ay halos mabaliw ako noon. Kinailangan kong mag take ng mga sessions of therapy, na confined ako sa mental hospital, ni hindi nila ako makausap, walag sandali na hindi ako umiiyak, walang sandali na hindi ko hiniling na sana kunin na lang din niya ako para makasama ko na ang anak ko. Four years of suffering was never been easy for me, pero sinikap kong bumangon, I don't want my child to think that her mom is a loser, that I am weak.

"at first I almost gave up, because no matter how I tried I couldn't do it, I couldn't even make a coffee perfectly. But then I remember I'm doing this for someone, that person who gave me hope. Ayokong biguin siya, So I tried again.. hanggang sa paonti-onti, nakaya ko na.. but seriously, I couldn't have done all this if it wasn't because of those people who stayed by my side and supported me. My bestfriend right there, danica" natawa pa ako ng parang sinindihan ang pwet neto at kinikilig na kumaway sa mga customers "And my parents, my kuya and her wife" bahagya namang ngumiti si kuya at si ate gale na buhat-buhat ang panganay nila, yes panganay dahil buntis siya ngayon.