Tokyo卍Revengers • FEELS •

𝟸𝟽. ᴡᴀʀɴɪɴɢ

𝘛𝘩𝘦𝘳𝘦 𝘢𝘳𝘦 𝘧𝘭𝘰𝘸𝘦𝘳𝘴 𝘪𝘯 𝘮𝘺 𝘩𝘦𝘢𝘳𝘵
𝘛𝘩𝘦𝘺'𝘳𝘦 𝘨𝘳𝘰𝘸𝘪𝘯𝘨 𝘵𝘩𝘰𝘳𝘯𝘴 𝘢𝘯𝘥 𝘪𝘵 𝘩𝘶𝘳𝘵𝘴
𝘌𝘷𝘦𝘳𝘺 𝘵𝘪𝘮𝘦
𝘠𝘰𝘶'𝘳𝘦 𝘢𝘳𝘰𝘶𝘯𝘥
𝘞𝘦 𝘮𝘢𝘬𝘦 𝘶𝘱
𝘐 𝘧𝘦𝘦𝘭 𝘥𝘰𝘸𝘯

.

.

Sabah gözünü açmana neden olan güneş işıklarının tam yüzüne isabet etmesiydi.

Yerinde homurdandın.

"Kenny kapat şu perdeyi"

Cevap alamayınca olayı kavramaya çalıştın.

Genelev odalarının pencereleri yoktu ki?!

O zaman nerdeydin?

Ani bir sıçrama ile yerinden kalktın. Tamamen yabancı bir odaydı ve tek kişilik yatakta tek başınaydın.

Dün akşam giydiğin kiyafetler üzerindeydi.

Herşeyi hatırlamaya çalıştın.

En son hatırladığın şey tanıdık ama bir o kadar da yabancı bi koku eşliğinde uyumandı.

Hassiktir, dün akşam yanında Hanma vardı ya!

Yataktan inmeye çalıştın ama duraksadın.

Tam yatağın aşağısında uyuyan birisi vardı.

Kafasına kadar battaniye ile büründüğü için suratını göremiyordun ama kim olduğunu tahmin etmek zor değildi.

Yerde mi yatmıştı? Seninle aynı yatakta uyuyarak şerefsizlik yapma şansını kaçırmıştı yani...

Ona güvenmek yanlış karar değildi anlaşılan... Sanırsan...

Yerde yatan kişiden derin homurdanma sesi duydun. Sarkıttığın bacaklarını tekrar yatağa kaldırdın.

Yüzünü sana döndü ve battaniyeyi kafasından kaldırdı.

Gözünün tekini açıp yukarı, sana baktı.

Yarı uykulu suratı ve dağılan saçları ile Hanma. Güzeldi?

"Günaydın oyuncak bebek"

"Günaydın?"

Yattığı yerden kalktı ve kalçasının üzerine oturdu.

"İyi uyudun mu?"

Şimdi iki gözünü de açmış senden sorusuna yanıt vermeni bekliyor.

"Sanırım"

Enseni kaşıdın.

Sessizlik çöktü.

Aniden sıçradın.

"Hassiktir okul"

"Heey bu gün cumartesi"

Ayağa kalktı seninle birlikte.

"Hayır o okul değil, dans"

Üstünü düzelttin ve saçlarını topladın.

"Hey sakin ol"

Sana yaklaştı.

"Telefonum nerde?"

Ceplerini aradan otomatik olarak.

"Komodinin üzerinde"

Parmağıyla işaret etti.

"En son cebimdeydi"

Telefonunu alarak söyledin.

"Sen uyurken çok fazla mesaj ve arama geldi. Bende cebinden alıp uzağa koydum. Uyanmanı istemedim"