Tokyo卍Revengers • FEELS •

𝟻𝟸. ʀᴇᴠᴇɴɢᴇ

𝘏𝘦𝘺,
𝘐𝘵'𝘴 𝘯𝘰𝘵 𝘭𝘪𝘬𝘦 𝘺𝘰𝘶'𝘷𝘦 𝘦𝘷𝘦𝘳 𝘵𝘳𝘪𝘦𝘥 𝘵𝘰 𝘴𝘵𝘢𝘺
𝘚𝘰𝘮𝘦𝘵𝘪𝘮𝘦𝘴 𝘪𝘵 𝘴𝘦𝘦𝘮𝘴 𝘭𝘪𝘬𝘦 𝘐'𝘮 𝘪𝘯 𝘺𝘰𝘶𝘳 𝘸𝘢𝘺
𝘞𝘦𝘭𝘭, 𝘵𝘩𝘢𝘵'𝘴 𝘩𝘰𝘸 𝘪𝘵 𝘴𝘦𝘦𝘮𝘴
𝘏𝘦𝘺,
𝘠𝘰𝘶 𝘬𝘯𝘰𝘸 𝘸𝘩𝘢𝘵 𝘐 𝘮𝘦𝘢𝘯?

.

[Yazar tavsiyesi: bölümü okurken
"Molina - Hey kids" dinleyin]

.

Savaş son hızıyla devam ederken, çevredi üyelerin acı dolu çığlıkları duyuluyordu.

İnsan vücuduna çarpan darbe sesleri ve kırılan kemikler.

Hepsinin arasında tam olarak ona odaklanmıştın.

Hanma şu an biraz ötende tam gözlerine bakıyordu.

Ancak ne kızgınlık nede başka bir duygu belirtisi veriyordu. Tamamen ifadesizdi.

Bu sinirini bozduğu için ağzını ilk açan sen oldun.

"Maskeni çıkarmışsın, ağzın yırtılmamış. Yazık"

Hala hiçbirşey söylemeden öylece sana bakıyordu.

"Ne o? kıpırdayacak mısın artık?"

Yavaş adımlarla ona yaklaştın.

"Seninle dövüşmek istemiyorum"

İlk kez konuşmuştu.

Şimdi yüzünde çok eski bir pişmanlığın kırıntıları vardı.

"Ama ben istiyorum. Karşılık vermezsen işim kolaylaşır"

Ona yaklaşmanı izledi.

"Ben savaşmayacağım"

Karşılık vermesini beklemiştin ama geri çekiliyordu.

"Sana fikrini sormadım lanet olası, rakibin benim dedim o kadar"

Tam karşısında durmuştun.

Hala hiçbirşey söylemeden tam gözlerine bakıyordu.

Bu daha da sinirini bozdu ve ona bir yumruk savurdun.

Geri çekilerek kendini savundu ama darbeye karşılık vermedi.

Bir yumruk daha, bir yumruk daha, bir tekme daha. Ve hala sadece kendisini savunuyordu.

"Ne o? Böyle mi devam edeceksin?"

Üstünü silkip tekrar pozisyon aldın.

"Seninle savaşmayacığımı söyledim"

"Neden? Beni hafife mi alıyorsun?"

"Hayır"

"O zaman karşılık ver"

Tekrar hücuma geçtin ve tekrar sadece kendini savundu.

Tam suratına attığın yumruğunu yakaladı ve kendisine çekti.

Böylece yüzüne yaklaşmıştı.

"Sana vuramam"

Mideni bulandırmıştı bu tavırı.

Suratını buruşturarak geri çekildin.

Seninle dövüşmesini istiyordun.

Bu yüzden onu delirtecek ateşi körükledin.

"Gerçekleri bilmiyorsun öyle değil mi?"

Hiçbirşey söylemeden konuşmanı dinledi.

"O gün, Kisakinin ölümüne kim neden oldu biliyor musun?"