Tokyo卍Revengers • FEELS •

𝟹𝟽. ᴍᴇᴍᴏʀɪᴇs

𝘉𝘢𝘣𝘺, 𝘸𝘦 𝘣𝘶𝘪𝘭𝘵 𝘵𝘩𝘪𝘴 𝘩𝘰𝘶𝘴𝘦 𝘰𝘯 𝘮𝘦𝘮𝘰𝘳𝘪𝘦𝘴
𝘛𝘢𝘬𝘦 𝘮𝘺 𝘱𝘪𝘤𝘵𝘶𝘳𝘦 𝘯𝘰𝘸, 𝘴𝘩𝘢𝘬𝘦 𝘪𝘵 '𝘵𝘪𝘭 𝘺𝘰𝘶 𝘴𝘦𝘦 𝘪𝘵
𝘈𝘯𝘥 𝘸𝘩𝘦𝘯 𝘺𝘰𝘶𝘳 𝘧𝘢𝘯𝘵𝘢𝘴𝘪𝘦𝘴 𝘣𝘦𝘤𝘰𝘮𝘦 𝘺𝘰𝘶𝘳 𝘭𝘦𝘨𝘢𝘤𝘺
𝘗𝘳𝘰𝘮𝘪𝘴𝘦 𝘮𝘦 𝘢 𝘱𝘭𝘢𝘤𝘦 𝘪𝘯 𝘺𝘰𝘶𝘳 𝘩𝘰𝘶𝘴𝘦 𝘰𝘧 𝘮𝘦𝘮𝘰𝘳𝘪𝘦𝘴

.

.

Herkes Sanoların salonunda cenaze için toplanmıştı.

Teker teker öne çıkıp dua ediyor ve yerlerine dönüyorlardı.

Sıra Drakene geldiğinde sakince duasını etti yüzünü yanında duran Mikey ile Büyükbaba Sanoya döndü.

İkiside oldukça soğuk kanlı gözüküyorlardı. İçten içe öyle olmadıklarını biliyordun.

"Ben Emmaya aşıktım"

Sakince söyledi Draken ve baş eğdi.

"Özür dilerim, onu koruyamadım"

Gözlerin iraden dışında dolmuştu bile.

Drakenin suçu değildi ki.

"Demek ona aşıktın"

Buruk bir şekilde gülümsedi büyükbaba

"Eminim şu an huzur içindedir"

Mikey ile göz göze geldiniz.

Abin ağlama başladığında daha fazla dayanamadın.

Ayağa kalktın ve odadan çıktın.

Koridora ulaştığında merdivenin korkuluklarına tutundun düşmemek için.

Duygusal ve fiziksel açıdan çöktüğün için vücudun daha fazla dayanamıyordu.

Merdivenlerden yukarı baktın ve Emmanın odasına gitmek istedin.

Zorda olsa başarmıştın. İşte odanın karşısında duruyordun.

Kapıyı açtın ve içeri girdin.

İki gün önce birlikte sarılıp uyuduğunuz yatağa oturdun.

Sessizdi. Herşey son derece sessizdi.

Odası hep derli topluydu aynı şimdi olduğu gibi.

Yatağının yanında duran komodinin üstünde çerçevelenmiş bir fotoğraf aldı.

Eline alıp baktın.

Balo gösterisi günü çekindiğiniz fotoğraftı.

Bajinin odasında gördüğünün aynısı.

Sevdiğiniz herkesin yer aldığı tek fotoğraf olduğu için olabilirdi.

Herkes oradaydı. Emma, Mikey, Shinichiro, Draken, Mitsuya, Baji ve sen.

Çerçeveyi kalbine bastırdın derin nefes alarak.

Gözyaşların tekrar yanaklarından süzüldü.

Zor olucaktı, Emmasız devam etmek zor olucaktı.

Aynı günün akşamı Mikey seni ve abini konuşmak için çağırmıştı.

"Kararımı verdim"

Ne olduğunu iyi biliyordun.

Hiçbiriniz ona karşı çıkmadınız.

Ne Mikey sana sarıldı ne de sen ona teselli verdin. Bir birinizden uzak durmayı tercih ettiniz.