დემონი გამოძახებით (Vmin) 📖

31. unfair reality

- ეს რა არის ? - თეჰიონმა ხელში სათლელი აიღო და თვალიერება დაუწყო.

- ეგ სათლელია, მოდი განახო რას აკეთებს. -ნივთი ხელიდან გამოვართვი და ფანქარი ავიღე. In case you're wondering  რა ხდება, ჯანდაბა სექტემბერი მოვიდა და და მე კიდევ აბიტურიენტი გავხდი
. თეჰიონს სახლში ვერ დავტოვებდი ამიტომაც "სასკოლოდ" ვამზადებდი. თავი მშობელი მეგონა, რომელსაც თავისი შვილი პირველად მიჰყავდა სკოლაში. ის ჩემს მერხთან იჯდა მე კიდევ კომფორტულად ვიყავი მოთავსებული მის კალთაში.

- ჯიმინ- აჰ ეს რაღა არის. - საშლელი აიღო და სანამ მე მოვასწრებდი მისი დანიშნულების ახსნას,პირში გაიქანა და ჩაკბიჩა.

-ვაი შენს პატრონს..მომეცი აქ! - პირიდან გამოვდღლიზე და უკან პენალში ჩავიდე.

- რა საშინელი გემო გქონდა ? რა იყო? - თავში ოდნავ წამოვარტყი და გამეცინა.

- იდიოტო, კამფეტი გეგონა ?

თავი უცებ დამიქნია და თავზე ხელები აიფარა კიდევ ერთხელ,რომ არ გამექანებინა.

-კარგი, მოდი აქ თეჰი..- თმებზე მოვეფერე და ლოყაზე პატარა კოცნა დავუტოვე. ოდნავ გაეღიმა და მეც მაკოცა.

- ახლა კი მომისმინე კარგი ? არ მინდა ჩემმა კლასელებმა დაგჩაგრონ ამიტომაც გარკვეული წესების სწავლა მოგიწევს, დიდი სიამოვნებით დაგტოვებდი სახლში,მაგრამ დედა მილიონჯერ შემოდის ჩემთან ოთახში და ხომ გესმის..უაზრო კითხვებისგან მინდა ავირიდო თავი, მას ვერ გავუმხელთ შენს საიდუმლოს თეჰი.

- კარგი ჯიმინ-აჰ, გპირდები რომ კარგად მოვიქეცევი და იმედს არ გაგიცრუებ !

- კარგი ბიჭი ხარ. - მის კისერს მივუახლოვდი და ნელნელა სველი კოცნებით ჩავუყევი, ხელები მჭიდროდ შემოვხვიე მის სხეულს და პატარა ჩალურჯებების და კოცნების დატოვებას შევუდექი.