ကြည်ပြာရောင်နေ့စွဲများ

ရက်စွဲ (၁၀)

အချိန်တွေ ကုန်ဆုံးသွားသည်မှာ တိမ်တွေ လေလွင့်နေသလိုပင်။ ဖြည်းညင်းစွာရွေ့နေတာကို ကြည့်ရင်းကဘဲ အမှောင်ထု ဖုံးလွှမ်းသွားမှ သတိပြန်ဝင်လာတာမျိုးပေါ့။ ခုလဲ နွေရာသီကျောင်းပိတ်ရက်သို့ရောက်ခဲ့ပြီ။ နောက်ဆုံး ပြည်နယ်စစ် စာမေးပွဲမှာ အခက်ခဲမရှိ အဒီးနှင့် စူးကျယ်အောင်တို့ နှစ်ယောက်လုံး ဖြေဆိုနိုင်ခဲ့သည်။ စူးကျယ်အောင်၏ အစီစဉ်ကတော့ ရန်ကုန်မှာ ပြည်ပ ဘွဲ့ကို ယူနိုင်သည့် အင်တာနေရှင်နယ် ကျောင်းကို ပြည်တွင်းကပင် တက်မည်ဟု အပါကြီးနှင့် တိုင်ပင်နှင့်ပြီးသားဖြစ်သည်။ အဒီး၏ အစီစဉ်တော့မသိရသေးပေ။မေးကြည့်ဦးမှ ပါလေ။

နွေရာသီ ညနေခင်းတစ်ခုတွင်ဖြစ်သည်။ နမ္မတီးကချောင်းလေးမှာလဲ လူတွေရေလာချိုးနေကြသည်။ ဆောင်းတွင်းကလို အပြေးလွှားတွေ လာချိုးပြီး မြန်မြန်ဆန်ဆန် ပြန်သွားကြတော့သည်မဟုတ်တော့။ နွေရာသီမှာ ရေက ပို၍ကြည်လင်လှသည်။ ရေအနည်းငယ်လျော့သွားသည်မှ အပ တစ်ခမ်းတစ်နားမလှပဘဲ ရိုးရိုးလေးသာ ရှိနေခဲ့သည်။ ချောင်းလေးကို ဖြတ်ထိုးထားတဲ့ တံတားလေးပေါ်မှာတော့ ကောင်လေး နှစ်ယောက် ခြေထောက်များ တံတားအောက်တွဲလောင်းချိတ်ကာ ထိုင်နေခဲ့ကြသည်။

"မင်းဘာဆက်တက်မှာလဲ"
"ဆေးမှီရင်တော့ မန်းလေး(မန္တလေး)ပဲသွားရမှာပါ့အေ့၊ မင်းကော ရန်ကုန်မှာ တစ်ယောက်တည်းနေလို့ အဆင်ပြေပါ့မလား"
"ပြေမှာပါ ၊ကျောင်းက စီစဉ်ပေးတဲ့ Apartment (အဆောင်) ဘဲဆိုတော့ အဆင်ပြေမှာပါ"
"လွမ်းရအုန်းမှာပေါ့"
"မညယ်လော"

အဒီးသတိထားမိလိုက်ပါသည်။ စူးလေးမျက်နှာ အနည်းငယ် ညှိုးသွားသည်ကိုပေါ့၊ တကယ်တော့ စူးလေးက မာချင်ယောင်သာ ဆောင်တာ၊အမှန်စင်စစ် သူစိတ်အားငယ်တန်သည်ကို အနီးကပ်ဆုံး အပါကြီးနှင့် အဒီးမှလွဲ၍ အခြားသူမသိပေ။ စူးလေ အမေတောင် သိပါ့မလားမသိ။ခုဆို သူကတော့နောက်အိမ်ထောင်နဲ့ သာသာယာယာ ရှိလောက်နေမည်။ စူးလေးအားဖုန်းပင်တစ်ချက်မဆက်ပါ။ စူးလေးလည်း သူ့အမေကို ရင်နာနာ နှင့်ပင်ပစ်ထားသည်။

"ပြန်ကြမလား၊ငါစာကြည့်တိုက်ဝင်ချင်သေးတယ်ရော"
"အင်း သွားမယ်လေ"